‘กรินทร์’ เติบโตมากับหน้าที่ความรับผิดชอบในฐานะลูกชายคนโต

ทำให้เป็นคนอดกลั้น ไม่ค่อยแสดงความรู้สึก และความคิดลุ่มลึก

ชีวิตเขาไม่เคยหลุดจากการควบคุม ยกเว้น… คืนนั้น

คืนฝนพร่ำที่เขาตะบะแตก เขมือบเหยื่อตัวน้อยๆ ลงท้องก่อนเวลาอันควร!

“หนูไม่ต้องให้คุณรับผิดชอบหรอกค่ะ ถือเสียว่ามดกัด”

มดที่ไหนทั้งใหญ่ทั้งยาว!

“มดงั้นเหรอ…” เขาขบกรามกรอด คำรามเสียงเข้มอย่างดุดัน 

“อยากให้ฉันจับมันยัดเข้าไปอีกรอบไหมล่ะ!”  ยัดอะไร ยังต้องให้สาธยายอีกเหรอ

‘เหยื่อ’ ตัวน้อยๆ ของเขาตัวสั่นระริก สายหน้าหวือ

“งะ งั้น งั้นเปลี่ยนเป็นหนามทิ่มก็ได้ค่ะ”

หนามทิ่มบ้าบออะไร นั่นไม่ใช่ประเด็น!

“หุบปากซะองุ่น ไม่งั้นฉันจับเธอทั้งกัดทั้งทิ่ม ทั้งแทงทั้งกระแทกอีกรอบแน่!”

ใช้ทิ่มไม่ได้ ใช้แทงจะถูกกว่า

โว้ย นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน! 

นั่นใช่ประเด็นสำคัญหรือไงวะ!