"ฆ่ามันซะ" น้ำเสียงเรียบนิ่งพูดพร้อมหันไปมองคนที่ถือดาบอยู่เบื้องหน้า

ฉับ!!!!!!"เธอโตขึ้นแล้ว จงเดินไปตามทางของเธอ หนี้แค้นของเธอถูกปลดปล่อยแล้ว " น้ำเสียงเรียบนิ่งเช่นเดิม

1 ปีต่อมา

Touya say...

ผมชื่อโทยะ หลายคนขนานนามผมว่า ซุป’ตาร์เจ้าสำราญ ก็ใช่น่ะสิ ผมใช้ชีวิตสนุกไปวันๆ มีตังก็ออกไปเที่ยวเล่นผ่อนคลายอารมณ์ จะหมกมุ่นกับงานตลอดเวลามีหวังเครียดตายกันพอดี หมดตังค่อยมาทำงานใหม่ ชีวิตก็แค่นี้เอง.......

"โทยะ นายพร้อมจะกลับไปทำงานรึยังเนี่ย"

"ทำไมอ่ะ"

"ก็นายมาอยู่นี่เป็นเดือนแล้วนะ ไม่คิดจะทำงานบ้างไง"

"ก็คิด แต่ขี้เกียจ"

"ฉันอยากรู้จริงๆว่านายเป็นซุป’ตาร์มาได้ยังไง ขี้เกียจขนาดเนี่ย"

"ก็นั่นสินะ ฮ่าๆๆๆ"

"แล้วสรุปนายจะกลับไปทำงานเมื่อไหร่ มีงานติดต่อเข้ามาเยอะมากเลยนะ รอให้นายคอนเฟิร์ม"

"เฮ้อออออ ยังอยากเที่ยวอยู่เลย ที่นี่มันทำให้ฉันรู้สึกสบายใจ ไม่น่าเบื่อ ฉันไม่อยากกลับไปที่นั่นเลย วุ่นวายจะตาย"

"ตามใจแล้วกัน เหนื่อยปากจะพูดกับคนอย่างนายและ"

“เอาน่าอูตะ กลับไปเดี๋ยวเลี้ยงเหล้า เคมะ”

“ร้านเดิมนะ”

“อืมมมมมม”  ผมรับปากเจ้าอูตะก่อนจะวางสายไป เจ้าหมอนี่โทรจิกยิ่งกว่าท่านพ่ออีก

Touya End

Kai Say...

โลกใบนี้ก็สวยงามดีนะ หลังจากได้ปลดปล่อยอะไรหลายๆอย่างไป ความแค้นก็ชำระหมดแล้ว เหลืออะไรอีกล่ะ....

"พี่จะเอาไงต่อ" ฮารุกะถาม เธอเป็นน้องสาวฉัน และผมก็ไม่ได้ทำหน้าที่พี่ที่ดีให้กับเธอสักเท่าไหร่

"ยังไม่รู้เลย" ฉันตอบด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง

"ฉันเดาใจพี่ยากจริงๆ พี่ไค"

"อย่าเดาให้เหนื่อยเลย"

"ทำไมล่ะ ฉันเป็นน้องของพี่นะ ไม่อยากเห็นพี่เป็นแบบนี้เลย ตั้งแต่พี่ออกจากสำนักพี่ก็ทำตัวแปลกๆ"

"ยังไงที่ว่าแปลก"

"ก็ ไม่รู้สิ แต่ฉันรู้สึกว่าพี่นิ่งกว่าเดิม เหมือนคนตายเดินได้ยังไงไม่รู้"

"ฉันตายไปนานแล้ว ฮารุกะ" ผมพูดแล้วเดินออกมา

"พี่มีหัวใจรึเปล่านะ พี่ไค"

ตื้ดดดด ตื้ดดดด ตื้ดดดด

"ฮัลโหล โทยะไม่อยู่มีไรฝากไว้ได้เลย"

"โทยะ ผู้จัดการสั่งให้ฉันตามนายไปแคสงาน"

"งานอะไร ไม่ไป"

"งานของท่านประธานโจ"

"ห้ะ! ของใครนะ!" ผมถึงกับสะดุ้งตัวขึ้นมาพร้อมกับตาที่เบิกโพลง

"ท่านประธานโจ"

"แล้วเขานัดเมื่อไหร่"

"พรุ่งนี้"

"เร็วขนาดนั้นเลยเหรอ"

"นี่นายยังไม่กลับอีกเหรอ"

"อืม ก็แหม บรรยากาศที่นี่ดีจะตายไป"

"งั้นนายก็เลือกเอาแล้วกันนะ ว่าจะอยู่ที่นั่นต่อ หรือจะไปแคสงานที่ฉันบอก"

"โอเคๆ พรุ่งนี้กี่โมง"

"10 โมง ห้ามเลท"

"โอเค"

"ได้เวลาแล้วสินะ" ผมได้แต่นั่งแล้วก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่ เพราะไม่สามารถปฏิเสธงานชิ้นนี้ได้ เนื่องจากเป็นข้อบังคับของท่านพ่อ

"แกต้องรับงานนี้ เพราะมันสำคัญมาก ทางโน้นเลือกจะให้แกเป็นพรีเซ็นเตอร์ ฉันหวังว่าแกจะเข้าใจนะโทยะ"