ความแค้นที่บังตาทำให้รักแปรเปลี่ยนเป็นความเกลียดชังจนนำมาสู่ความเจ็บปวดทรมานแสนสาหัส น้ำตาแลกด้วยน้ำตา ลมหายใจก็ต้องแลกด้วยลมหายใจ

ตัวละครหลัก : 

อัศวินทร์ เมธาพงศ์นิธิกุล : นักธุรกิจหนุ่มเนื้อหอม เป็นพี่ชายบุญธรรมของต้นกล้าแต่อัศวินทร์คิดเสมอว่าต้นกล้าคือน้องคนหนึ่งไม่ได้มองเป็นแค่เพียงน้องบุญธรรมตามสถานะ รักและเอ็นดูต้นกล้าไม่แพ้ผู้เป็นพ่อแต่เพราะไม่คุ้นเคยกันเลย จึงไม่รู้จะแสดงออกยังไงนอกจากส่งผ่านไปทางวัตถุแทนและคอยดูอยู่ห่างๆ 

“น้ำตาแลกด้วยน้ำตา ลมหายใจแลกด้วยลมหายใจ นายต้องชดใช้”

ข้าวหอม (เขมรัตน์ ธาดาวรวงศ์) : นักศึกษาคณะเศรษฐศาสตร์ปี 3 มหาวิทยาลัยพิมานมณ อาศัยอยู่ในหอพักเล็กๆ ใกล้ๆ กับมหาวิทยาลัย ที่ต้องทำงานพิเศษหาเลี้ยงตัวเอง กำพร้าพ่อตั้งแต่ม.ปลายปี 2 ส่วนแม่แต่งงานใหม่และย้ายไปทำงานที่ประเทศจีนได้แต่ส่งเงินมาให้ แต่ข้าวหอมไม่อยากจะรับเพราะคิดว่าตัวเองโตแล้ว ไม่อยากเป็นภาระให้แม่และยังมีเหตุผลบางอย่างที่ข้าวหอมไม่อยากรบกวนแม่อีก ทำให้ต้องทำงานพิเศษหาเงินเพื่อเป็นการศึกษาให้ตัวเองส่วนค่าเทอมก็อาศัยขอทุนจากมหาวิทยาลัย 

“แค่เพียงคุณต้องการ ผมก็จะให้ ผมจะชดใช้คืนคุณ ด้วยลมหายใจของผม”

ติณห์ (ธนุพัทธ์ เกียรติก้องปรีดา) : เป็นอาจารย์สอนที่มหาวิทยาลัยพิมานมณและอาจารย์ที่ปรึกษาของข้าวหอม คนเป็นปูซานตั้งแต่กำเนิด พ่อเป็นอธิการบดีมหาวิทยาลัยแห่งชาติปูซาน พี่สาวสอนมหาวิทยาลัยเดียวกับพ่อ ส่วนแม่เป็นผู้อำนวยการโรงเรียนมัธยมประจำจังหวัด เรียกว่าสายเลือดอาจารย์เลยก็ว่าได้

“คุณจะไม่โดดเดี่ยว จะไม่อ้างว้างอีกต่อไป เพราะผมจะอยู่เคียงข้างคุณเอง”

ต้นกล้า (ธเนศ เมธาพงศ์นิธิกุล) : คุณหนูผู้สูงส่ง แต่เติบโตมาด้วยความอ้างว้างและโดดเดี่ยว เป็นอาจารย์สอนที่มหาวิทยาลัยพิมานมณ และน้องชายบุญธรรมของอัศวินทร์ บุคลิกภายนอกที่ทุกคนเห็นคือเป็นคนสุขุม เรียบร้อย ดูสุภาพอ่อนหวานสมกับเป็นลูกผู้ดีทุกกระเบียดนิ้วแต่ไม่มีใครรู้เลยว่าภายในจิตใจอ้างว้าง ว้าเหว่ โหยหาความรักความอบอุ่น ที่เห็นเงียบขรึมนั้นเป็นการเก็บกดอารมณ์บางอย่าง จนบางครั้งแสดงอารมณ์ไม่เป็นแต่ถึงอย่างนั้นก็เป็นคนจิตใจดี ไม่เคยวุ่นวาย เอาแต่ใจ หรือแสดงความไม่พอใจให้ใครได้เห็น

“ฉันจะเกิดมาเพื่อเป็นกาฝากให้ครอบครัวคนอื่นใช่มั้ย ในโลกนี้ยังจะมีใครต้องการฉันอีกหรือเปล่า”

บทนำ

"เจ็บมากมั้ย ที่นายเจ็บในตอนนี้จะเทียบเท่ากับที่แม่ฉันเคยเจ็บรึเปล่า แต่รู้อะไรมั้ยฉันไม่เคยมีความสุขเลยตั้งแต่ที่รู้ว่าฉันต้องเกลียดนาย ฉันไม่ได้อยากจะทำร้ายนาย เพราะนายคือหัวใจของฉัน นายยิ่งเจ็บแต่ฉันเจ็บกว่านายหลายเท่านักหากนายยังทนได้ แล้วฉันจะทนเห็นนายทรมานได้อีกหรือเปล่า ทำไมถึงไม่ฟังคำสั่งฉันนายออกไปจากบ้านทำไมที่ฉันสั่งนายอย่างนั้นเพราะฉันกลัวเหตุการณ์เหมือนวันนี้ ฉันกลัวว่านายจะหายไปแล้วไม่กลับมาอีก ฉันไม่เคยคิดอยากจะให้นายตายจริงๆ เลยสักครั้ง ฉันทนไม่ได้หรอกนะถ้าไม่มีนาย อย่าเป็นอะไรไปนะ แม้ฉันจะทำร้ายนายแค่ไหนสิ่งที่ฉันต้องการก็แค่น้ำตาของนาย แต่เพียงแค่นั้นหัวใจฉันก็เจ็บปวดรวดร้าวจนเกินจะทน ขอโทษนะ ฉันก็คงเป็นได้แค่คนโลเล ขี้ขลาด ที่ทำอะไรไม่ได้สักทีจะเกลียดนายก็ทำไมได้ จะรักนายก็ทำไม่ได้ ขอให้ฉันได้ดูแลนายตอนที่นายยังหลับใหลอย่างนี้เถอะนะฉันรักนายนะข้าวหอม"

อัศวินทร์เลื่อนมือมาลูบหัวข้าวหอมอย่ารักใคร่และเป็นห่วง จับมือข้าวหอมมาแนบแก้มตัวเอง อุณหภูมิในตัวข้าวหอมยังสูงอยู่แต่ไม่เท่าตอนแรกก่อนที่หมอจะฉีดยาให้ หน้าตายังคงซีดเซียวแต่ยังคงเค้าความสวยของเจ้าตัว ดวงตากลมโตยามตื่นตอนนี้หลับสนิทแพขนตางอนยาวลงมาปรกจนถึงใต้ตา ลมหายใจเข้าออกกลับมาสม่ำเสมออีกครั้งจากที่เจอตอนแรกรวยรินแทบไม่มีลมผ่านออกมา

อัศวินทร์นั่งเฝ้าอยู่นานจนน้ำเกลือพร่องขวดไปหน่อยแล้วก็ลุกออกไปอาบน้ำและหาของร้อนมาดื่มเพื่อเพิ่มความอบอุ่นให้ตัวเอง เพราะตอนนี้ก็เกือบจะรุ่งสางแล้ว

ตั้งแต่ออกไปทำงานมาเมื่อวานนี้ทั้งวันและก็เกิดเรื่องข้าวหอมอีกอัศวินทร์ก็ยังไม่ได้พักผ่อน คอยดูแลข้าวหอมอย่างใกล้ชิดตลอดเวลา ข้าวหอมก็ไม่มีที่ท่าจะรู้สึกตัว อัศวินทร์จึงเข้าไปนอนซุกตัวอยู่ข้างๆ เท้าแขนมองข้าวหอมที่ยังหลับใหล ก้มลงไปจุมพิตตรงริมฝีปากอวบอิ่มที่ครั้งหนึ่งเคยจูบด้วยความรัก

"คุณอัศวินทร์ช่วยผมด้วย ผมกลัว"ข้าวหอมละเมอออกมาตอนที่อัศวินทร์ละปากตัวเองออกมาแล้ว เพราะรู้สึกถึงความอบอุ่นอะไรบางอย่างในห้วงความฝัน

"ไม่ต้องกลัวนะฉันอยู่นี่แล้ว"อัศวินทร์รวบตัวข้าวหอมเข้ามากอดไว้แน่น

"ผมหนาว"

‘อุ่นจัง ในฝันช่างเหมือนจริง เหมือนกำลังถูกโอบกอด อ้อมกอดนี้จะเป็นคนคนนั้นรึเปล่า คนที่รักหมดใจ อบอุ่นเหลือเกิน’

ข้าวหอมร้องไห้ เป็นอีกครั้งที่น้ำตาไหลทั้งที่เจ้าตัวยังนอนหลับไม่ได้สติ คงกลัวมากสินะ

"นายจะไม่หนาวที่รัก ฉันอยู่ตรงนี้ข้างๆ นาย"กอดพลางลูบหัวเพื่อปลอบโยน ให้คลายความกลัวออกจากจิตใต้สำนึก

"อย่าร้องไห้เลยนะ ตอนนี้ฉันยังไม่อยากได้น้ำตาของนาย ยังไม่อยากเห็น"ร้องไห้ออกมาอย่างนี้คงเพราะกลัวมาก ความหวาดกลัวคงฝังรากลึกเข้าไปในจิตใจ ความทรมานจากความหนาวเหน็บคงเจ็บร้าวเข้าไปถึงกระดูก ยิ่งคิดก็ยิ่งทำให้คนที่เฝ้ามองเสียดเข้ามาในอกเหมือนมีคนเอาของแข็งมาทุบเข้ากลางหลังจนจุกแน่นแทบหายใจไม่ออก

"พ่อครับ พ่ออยู่ไหน มารับผมหน่อย ไม่อยากอยู่คนเดียวอีกแล้ว"

"ไม่นะข้าวหอม อย่าพูดแบบนี้อีก อย่าไปไหน อย่าไปไกลจากฉัน หลับเถอะนะที่รัก หลับให้สนิทแล้วหลุดจากฝันร้ายสักที" เกลี้ยกล่อมข้าวหอมอย่างนั้น เหมือนกำลังส่งเสียงอบอุ่นผ่านโสตประสาทให้ข้าวหอมได้รับรู้ว่าปลอดภัยแล้ว ไม่ได้อยู่คนเดียวอีกแล้ว

ดูเหมือนทั้งคู่กำลังโต้ตอบสนทนากันอยู่แต่ไม่ใช่เลย สิ่งที่ออกมาจากจิตใต้สำนึกของคนหลับคือความคิดความรู้สึกทั้งหมดที่มีแต่แสดงออกมาไม่ได้ในยามตื่น ความหวาดกลัวที่แฝงอยู่ในจิตใจจึงแสดงออกมาในห้วงความฝัน ส่วนคนที่มีสติก็ได้แต่เฝ้ามอง เฝ้าตอบ เฝ้าปลอบประโลมไปอย่างนั้นเพื่อย้ำความรู้สึกใหม่ให้เข้าไปอยู่ในห้วงสำนึกแทน

ความกลัวความอ้างว้างที่ข้าวหอมกลัวจนกระทั่งเก็บเอาไปฝันกลับเข้ามากอบกุมหัวใจอัศวินทร์แทนที่ได้ยินข้าวหอมพูดอย่างนั้น น้ำตาลูกผู้ชายที่เหือดแห้งไปนานแล้วกลับไหลรินลงมาอีกครั้ง ไม่อาจยับยั้งได้จริงๆ อ่อนแอเหลือเกินกับคนในอ้อมกอดนี้ จะต้องทำอีกแค่ไหน ต้องทำยังไงถึงจะไม่เป็นลูกอกตัญญูและจะไม่ต้องเสียคนรักไป รู้สึกมองไม่เห็นทางออกเหมือนกำลังเดินลงสู่เหวลึกจะขึ้นก็ขึ้นไม่ได้ มีทางให้เดินเพียงทางเดียวคือเดินไปข้างหน้า ยิ่งเดินก็ยิ่งมืดแต่ก็ต้องเดิน

"ฉันควรต้องทำยังไง ทางออกของเรื่องนี้อยู่ตรงไหนกัน แค่ 3วัน ข้าวหอม 3วันนี้ฉันเจ็บปวดเหลือเกิน จะมีทางออกสำหรับเรามั้ย ใครก็ได้บอกฉันที"อัศวินทร์กอดข้าวหอมร้องไห้ พร่ำเพ้อไปคนเดียวอย่างคนสับสนในชีวิต

อัศวินทร์ที่เหนื่อยอ่อนมาทั้งวัน เกือบครบ 24 ชั่วโมงแล้วที่อัศวินทร์ไม่ได้พักผ่อน ก็ผล็อยหลับไปในตอนเกือบรุ่งสาง คนในอ้อมกอดก็หลับสนิทไม่มีที่ท่าว่าจะรู้สึกตัว จนเกือบเที่ยงวัน ลมทะเลที่พัดเอาโมบายเปลือกหอยริมหน้าต่างให้บรรเลงเพลงไม่หยุดหย่อน คนนอนเริ่มรู้สึกตัวลืมตาตื่น อัศวินทร์ตื่นจนเต็มตาก็ก้มลงมองดูคนที่ตัวเองนอนกอดมาทั้งคืนยังคงนอนท่าเดิมเหมือนเดิม ลมหายใจยังสม่ำเสมอ อุณหภูมิในร่างกายใกล้เคียงปกติ น้ำเกลือที่หมอให้ลงไปเกินครึ่งขวด อัศวินทร์ไส้มือไปตามโครงหน้าได้รูป แต้มจูบบนหน้าผากมนด้วยความรักใคร่ ก่อนจะลุกออกไปเพื่อเตรียมอาหารให้คนป่วย

จัดการทุกอย่างเสร็จสรรพกลับเข้ามาในห้อง ข้าวหอมก็ยังไม่ตื่น เพราะจากอาการป่วยเมื่อวานถือว่าหนักเอาการเกือบจะเอาชีวิตไม่รอดเลยก็ว่าได้ เลยไปนั่งอยู่ตรงโต๊ะข้างๆ เตียงหยิบเอาแท็บเล็ตขึ้นมาทำงานไปพลางๆ เพื่อรอให้ข้าวหอมตื่นขึ้นมาเอง

อยากให้ร่างกายของคนตรงหน้าได้พักผ่อนมากๆ จึงไม่รบกวน นั่งทำงานอยู่นานจนบ่ายคล้อยคนตรงหน้าก็ไม่มีทีท่าว่าจะรู้สึกตัวเริ่มใจไม่ดีขึ้นมาอีกครั้ง ลุกเข้าไปดูใกล้ๆ นอนนานเกินไปแล้วเห็นทีต้องปลุกให้ตื่น

"ข้าวหอม ตื่น..ตื่นได้แล้วนะ นายต้องทานยา นอนนานเกินไปแล้ว"

“...” เรียกไป คนนอนก็ยังคงนิ่ง ไม่กระดุกกระดิกตัว

"ตื่นได้แล้ว"จากที่เรียกเฉยๆ ก็เขย่าตัว เอามืออังหน้าผากก็ไม่มีไข้ ไม่น่าจะเป็นอะไรแล้วแต่ทำไมยังไม่ตื่น

"ข้าวหอมนายเป็นอะไรไป ตื่นเร็ว ลืมตาสิ" เริ่มใจไม่ดี ลนลานเรียกข้าวหอมเสียงหลง

".....”ข้าวหอมค่อยๆ ลืมตา มองดูรอบๆ บ้าน สับสนไม่รู้ว่ามาอยู่ที่นี่ได้ยังไง ดีใจเมื่อเห็นว่าใครอยู่ตรงหน้ายิ้มออกมาทั้งน้ำตาทันที

"ร้องไห้ทำไม"อัศวินทร์พูดเสียงอ่อน เห็นข้าวหอมลืมตาก็ดีใจ

".....”ข้าวหอมพูดอะไรไม่ออกได้แต่ส่ายหัวแล้วร้องไห้ ตั้งแต่เกิดเรื่องถ้าอัศวินทร์ไม่ตะคอกก็ตวาดใส่

เป็นครั้งแรกที่ได้ยินน้ำเสียงอบอุ่นอย่างนี้ก็รู้สึกดีใจ

"ลุกไหวมั้ย"อัศวินทร์เข้ามาพยุงให้ข้าวหอมนั่ง

".....” พยักหน้ารับ น้ำตามากมายไหลออกมาอย่างกับเขื่อนแตก ไม่อาจกั้นเอาไว้ได้

"ไม่ต้องร้องไห้ นายไม่เป็นอะไรแล้ว"

"ผมกลัว"

"ไม่ต้องกลัว ถ้ากลัวที่หลังก็อย่าขัดคำสั่งฉันอีก ทานข้าวไหวมั้ย"

"ไม่อยากทาน"

"นายต้องทาน จะได้ทานยา นายจะได้หาย"

"ไม่อยากหาย ถ้าผมหายคุณก็จะเกลียดผม คุณก็จะทรมานผมอีก"ข้าวหอมส่ายหัว น้ำตามากมายไหลรินหยดลงบนหลังมือจนเปียก

".....”อัศวินทร์ได้ยินข้าวหอมพูดอย่างนั้นก็ทำให้ตัวชาขึ้นมาทันที นิ่งอึ้งไป ไม่รู้จะทำตัวยังไงต่อหน้าข้าวหอมตอนนี้ดี อยากจะปลอบโยนให้หายกลัว ยากโอบกอดให้ความอบอุ่น แต่สิ่งที่แบกเอาไว้ก็ต้องทำ ตัวอักษรในจดหมายที่แม่กลั่นกรองออกมาจากความเจ็บปวดลอยเข้ามาในหัวให้หวนนึกถึงใบหน้าผู้ให้กำเนิดที่เศร้าหมองมากมายแค่ไหนตอนที่ยังมีชีวิต รอยยิ้มที่ได้เห็นแทบจะนับครั้งได้ จะทำยังไงดี รู้สึกสับสนและเจ็บปวดขึ้นมาอีกแล้ว

"ผมไม่อยากหายแล้ว ฮึก ผมกลัวเสียงดังของคุณ กลัวสายตาคุณที่มองมา ผมไม่ไหวแล้ว ฮึก ผมเจ็บแล้ว เหมือนที่แม่คุณเคยเจ็บ ยกโทษให้ผมเถอะนะ ผมรักคุณ" มองอัศวินทร์ผ่านม่านน้ำตาตัวเอง ภาพใบหน้าอัศวินทร์เบลอไปหมดในหัวสมอง ในแววตาเต็มไปด้วยความเจ็บปวด เงียบเหงา และหวาดกลัว

"พอเถอะ"อัศวินทร์ไม่อยากฟังสิ่งที่ข้าวหอมพูด เพราะยิ่งฟังก็ยิ่งเจ็บ ยิ่งเห็นสายตาที่มองมาก็ยิ่งร้าวราน พานจะทำให้ใจสลายไปด้วย

"ผมอยากให้คุณได้รู้ เมื่อวานนี้ผมกลัวแค่ไหน ผมเหมือนตกอยู่ในหลุมดำที่กำลังจะกลืนกินตัวผมไปไม่ให้มาเจอความสว่างอีก ผมร้องเรียกหาคุณ ผมหนาว เจ็บปวดไปหมดทั้งตัว หนาวจนขั้วหัวใจ ไม่ว่าผมจะร้องเรียกหาคุณแค่ไหนก็ไม่เจอผมไม่เจอคุณอีก ผมไม่เห็นคุณเลย แต่ตอนนี้ผมตื่นมาอีกครั้งผมได้เจอคุณ ผมดีใจ อย่าเกลียดผมเลยนะครับ ยกโทษให้ผมเถอะนะครับ ผมรักคุณจริงๆ "

ข้าวหอมร้องไห้ ร้องไห้หนักขึ้นจนตัวทั้งตัวสั่นสะท้านด้วยแรงสะอื้น ดวงตากลมโตที่เคยสดใสมองโลกด้วยรอยยิ้มสมอกลับคลั่งด้วยน้ำตา แดงช้ำไปหมดทั้งปาก ทั้งจมูก น้ำตาไหลรินลงมาไม่ขาดสาย ไม่มีทีท่าว่าจะเหือดหายไป มองอัศวินทร์ด้วยสายตาตัดพ้อส่งความรู้สึกทางแววตาให้รู้ว่าหวาดกลัวและเจ็บปวดแค่ไหน

"พอแล้ว!!!! บอกให้หยุดพูด!!!!" ทุกคำพูดของข้าวหอมเป็นยิ่งกว่ามีดกรีดลงไปในเนื้อใจ ทำให้สับสนและหาทางออกไม่เจอ ยิ่งได้ฟังก็ยิ่งเจ็บปวดทรมานไปกับข้าวหอมด้วย และมากกว่าเป็นเท่าทวี นึกถึงภาพที่ไปเจอตัวมาเมื่อคืนก็ทำให้ใจทั้งใจสั่นไหว ปวดแสบเหมือนมีหนามแหลมคมเป็นพันๆ เล่มพุ่งแทงเข้ามาในจิตใจ ถูกบดขยี้จนแหลกลาญไม่มีชิ้นดี ราดรดด้วยน้ำเกลือ เจ็บปวดจนสุดจะทน

"ไม่อยากฟังคำพล่ามอะไรของนายทั้งนั้น นายเจ็บแค่นี้ แต่แม่ฉันเกือบทั้งชีวิต แค่ 3วันมันเทียบไม่ได้เลย ทานข้าวแล้วทานยาซะ ถ้าขัดคำสั่งฉันอีกคราวนี้ฉันจะล่ามนายไว้" อัศวินทร์พูดเสียงขุ่น พยายามกลั้นอารมณ์ความอ่อนแอไว้ให้ลึกที่สุด พยายามไม่มองตาข้าวหอม ถ้ายิ่งมอง ยิ่งสบตาพานจะทำให้น้ำตาไหล จึงรีบออกจากห้องไปปิดประตูเสียงดัง เมื่อก้าวพ้นออกมาจากห้องก็ปล่อยน้ำตาให้ไหลรินลงมาทันที ทิ้งตัวยืนพิงบานประตูยกมือขึ้นกุมอกข้างซ้ายจับเอาไว้แน่นเพื่อบรรเทาความเจ็บปวดภายใน

...ฉันต้องตัดใจจากนายให้ได้

ฉันต้องไม่รักนาย

ยิ่งฉันรักนายเท่าไหร่ ฉันก็ยิ่งเจ็บเท่านั้น…

คำเตือนเนื้อหา

นิยายเรื่องนี้เป็นเพียงเรื่องที่จินตนาการของผู้เขียนเท่านั้น ตัวละครในเรื่อง สถานที่ ทฤษฎีต่างๆ ไม่อ้างอิงความเป็นจริง มีการใช้คำพูดที่ไม่เหมาะสมของตัวละคร มีการใช้วาจาส่อเสียด ดูหมิ่น คุกคาม ทำร้ายจิตใจและร่างกาย มีการใช้ความรุนแรง มีเลือด มีการกล่าวถึงการตาย มีการฆาตกรรม มีการกล่าวถึงสงคราม

ผู้เขียนไม่สนับสนุนความรุนแรงในทุกรูปแบบ ขอให้นักอ่านทุกท่านแยะแยะระหว่างเรื่องที่ได้แต่งขึ้นเพื่อความบันเทิงกับความเป็นจริง และโปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน