"เน...ซี๊ด อีกไม่นานพ่อจะถึงบ้านแล้วนะ ลูกควรพอได้แล้ว อ๊าส์~"

ผมไม่สนใจเสียงเตือนของแม่ สายตาเขาจับจ้องร่างที่ยืนอยู่ตรงหน้า และเร่งจังหวะการเคลื่อนไหวของเขาให้เข้มข้นขึ้น เสียงลมหายใจของทั้งสองดังสอดประสานกันกับความเงียบของบ้านที่ดูเหมือนจะเป็นที่หลบซ่อนจากโลกภายนอก

“อ่าห์ อีกนิดแม่จ๋า อีกนิด... เนใกล้แตกแล้วเหมือนกัน ■■■แม่ตอด■■■เนจนจะทนไม่ไหวแล้ว”

ผมจับกระโปรงแม่รวบขึ้นวางไว้บนแผ่นหลังอีกครั้ง หลังจากมันลู่ลงมาปิดด้วยแรงกระแทก ร่างของแม่ยืนพิงบานกระจก หน้าต่างที่ใสจนสามารถมองออกไปเห็นสนามหญ้าและแสงไฟจากถนน แม้เธอจะพยายามหันหน้ามองออกไปข้างนอก ไม่กล้าสบตา แต่ร่างกายของเธอกลับตอบสนองต่อแรงอารมณ์ของลูกชายอย่างไม่อาจต้านทานได้