สปอยล์

ลู่ผิงถิงลุกขึ้นนั่ง สายตาปะทะเข้ากับอาภรณ์ตัวเองที่กระจัดกระจายเต็มพื้น เปิดผ้าห่มก้มมองเรือนร่างไร้อาภรณ์ของตัวเอง

สวรรค์นี่มันอะไร ร่องรอยรักถูกฝากไว้ตามลำตัวถี่ยิบ

ทุบศีรษะตัวเองเบา ๆ เพื่อเรียกความทรงจำ สมองกำลังประมวลผล แล้วภาพที่ไม่น่าจำก็ชัดขึ้นทุกขณะ “นะ นี่ข้า นี่ข้าเมาแล้วถึงกับยั่วยวนเขา”

ฝ่ามือเล็กตีหน้าผากตัวเองติด ๆ กันหลายครั้ง

ไม่รู้ทำไปได้ไง ทั้งส่ายก้นทั้งเชื้อเชิญเขาให้เข้าหา

โอ๊ย ข้าทำอะไรลงไป

ร่างเล็กพันลำตัวด้วยผ้าห่ม แล้วย่องลงจากเตียงไปเก็บเสื้อผ้ามาสวมใส่ หวาดระแวงราวกับมีคนอยู่ในห้องนับสิบ ทั้งที่ไม่มีสักคน ฝีเท้าย่องเบาออกจากห้อง สอดส่องสายตาโดยรอบ จะให้ใครมาเห็นได้ไง หอบเสื้อผ้าออกจากจวนไปไม่ทันไรก็กลับมาอายคนแย่

หลบตรงนั้นหลีกตรงนี้ออกจากจวนอ๋องมาได้อย่างโล่งใจ

ไม่รู้เลยสักนิดว่าบ่าวในจวนรู้กันยันคนเลี้ยงม้า จากการเล่าปากต่อปากของเวรยาม องครักษ์ที่เฝ้ายามข่มตาหลับไม่ได้ทั้งคืน เสียงรัญจวนกวนใจแว่วมาตามสายลม จนพวกเขาต้องสับเปลี่ยนกันเข้าห้องน้ำ

❤️สวัสดีทุกคนนะงับ มาเพลิดเพลินกับโลกนิยายของเหมียวกัน เรื่องนี้แต่งเป็นเรื่องที่สอง มีข้อผิดพลาดตรงไหนต้องขออภัยด้วย ขอบคุณมัมหมีทุกท่านที่อุดหนุน อ่านแล้วคอมเมนต์ให้กำลังใจได้นะงับ หรือจะแนะนำข้อผิดพลาดก็ได้เช่นกัน ขอแบบสุภาพนะ❤️