​

THE POOR

"พี่มันลูกทุ่ง"

อย่าสิลืมอีสานถิ่นฐานเกิด อย่าเตลิดเลิศหลงเจ้าคนหาญ มองข้างหน้าเฮืองฮุ่งรุ่งตระกาล อย่าวิจาณว่าอีสานบ่มีดี ผญา โดย นุ NU

INTRO.

“สวัสดีท่านผู้โดยสารทุกท่านนะครับ ในนามของสายการบินผมกัปตันเวหา มีความยินดีต้อนรับท่านผู้โดยสารทุกท่าน สู่การเดินทาง ด้วยเครื่องบิน Boeing717 ซึ่งจะเดินทางไปยังท่าอากาศยานสุวรรณภูมิ ขณะนี้เรากำลังบินที่ระดับความสูง 39,000 ฟุต เหนือระดับน้ำทะเลปานกลาง ด้วยความเร็วเฉลี่ย 912 ก.ม./ช.ม. อุณหภูมิภายนอกขณะนี้คือ 29 องศาเซลเซียส ซึ่งถือว่าอากาศกำลังดีเลยนะครับผม กระผมและลูกเรือทุกๆ คน ขอให้ท่านพักผ่อนตามอัธยาศัย และได้รับความสบายไปกับการให้บริการอย่างครบเครื่องของเรา ขอขอบพระคุณที่ท่านเลือกใช้บริการของสายการบินของเรานะครับผม ขอบคุณครับ”

“อุ๊ย! กัปตันเสียงหล่อจัง ไม่ต้องบอกก็รู้เลยว่างานดีแน่ๆ เลยแก งื้ออออออ”

“เว่อ แกยังไม่ได้เห็นหน้าเขาเลยนะ”

“โอ๊ย ฉันฟังแค่เสียงแค่ชื่อพี่เขาฉันก็รู้แล้วย่ะว่าพี่เขาต้องหล่อมากแน่ๆ เชื่อฉัน ฉันชอบ ฉันอยากได้อะ จะเอา”

“เห้อ... ฉันล่ะเบื่อแกจริงๆ เลย”

“เอ่อ ขออนุญาตนะคะ ดิฉัน 'ฟ้า รุ่งฟ้า' เป็นลูกเรือของสายการบิน ขออนุญาตรัดเข็มขัดให้นะคะท่าน” ระหว่างที่สองสาวเพื่อนสนิทที่กำลังพูดถึงกัปตันเวหาเจ้าของเสียงเมื่อครู่ พนักงานต้อนรับสาวสวยบนเครื่องบินที่กำลังเดินตรวจดูความเรียบร้อยก็ส่งยิ้มให้อย่างเป็นมิตรก่อนที่เธอจะขออนุญาตรัดเข็มขัดให้ผู้โดยสารทั้งสองคนให้แน่นกว่าเดิม เสร็จก็พยักหน้ายิ้มให้อีกทีก่อนจะเดินจากไป

“งื้อออ แอร์ก็สวย ยิ้มก็สวยคนอะไรยิ้มสวยเหมือนนางฟ้าเลยอ่ะ”

“นั่นสิ บริการทุกระดับประทับใจ เสียงหวานหยาดเยิ้มปานน้ำผึ้งเดือนห้า ฉันเป็นชะนีฉันยังตกอยู่ในภวังค์รอยยิ้มของเขาเลยแก”

ตื้อดื่อ...

“ประกาศพิเศษจากสายการบินของเราโดยผมกัปตันเวหาคนเก่าคนเดิมอีกเช่นเคยครับ ขณะนี้เหลือเวลาอีกครึ่งชั่วโมงจะถึงท่าอากาศยานสุวรรณภูมิ” เสียงประกาศจากกัปตันเสียงหล่อคนเดิมดังขึ้นเรียกความสนใจจากผู้โดยสารได้เป็นอย่างดี โดยเฉพาะสองสาวที่นั่งอยู่ข้างหน้า 'พายุ ดิรกดำรงไชย' หนึ่งในผู้โดยสารชั้นธุรกิจที่กำลังมองก้อนเมฆสีขาวนอกหน้าต่างเพลินๆ เมื่อได้ยินเสียงประกาศก็ตั้งใจฟังในสิ่งที่กัปตันกำลังสื่อสาร

“วันนี้อากาศดีท้องฟ้าแจ่มใส ฟ้าที่ผมเห็นว่าสวยในทุกๆ วัน วันนี้เป็นวันที่สวยที่สุดเลยล่ะครับ” สิ้นคำบอกของกัปตันคนที่นั่งข้างๆ อย่าง เหมย คู่หมั้นสาวที่เพิ่งกลับจากไปเที่ยวภูเก็ตด้วยกันเนื่องในโอกาสที่เธอจบการศึกษาจากจีนและกำลังจะย้ายกลับมาอยู่ไทยเป็นการถาวรก็ละสายตาจากการดูภาพในกล้องถ่ายรูปมาชะโงกดูวิวนอกหน้าต่าง

ภาพที่เห็นคือปุยเมฆสีขาวบนท้องฟ้าสีฟ้าครามสวย มองดูแล้วก็สวยแบบที่คุณกัปตันบอกจริงๆ แต่พายุเองก็ไม่เข้าใจว่าทำไมกัปตันต้องมาชมเรื่องของท้องฟ้าสภาพอากาศให้ทุกคนฟัง เพราะมันฟังดูทะแม่งๆ แปลกๆ ยังไงไม่รู้

“สวยจริงๆ ด้วยค่ะพี่ยุ” เหมยเอ่ยออกมา พร้อมกับกระชับมือเรียวกุมมือคู่หมั้นของตนเองกระตุ้นให้พายุหันมามองแล้วพยักหน้ารับ เสียงของกัปตันก็ยังคงเอ่ยประกาศต่อไป

“และจะสวยมากขึ้นไปอีกในทุกๆ วัน ถ้าเราได้แต่งงานกัน”

กึก!

วินาทีนั้นทั้งพนักงานต้อนรับบนเครื่อง และผู้โดยสารทุกคนต่างชะงักนิ่งไปชั่วขณะกับสิ่งที่ได้ยิน ส่วนภายในห้องนักบินตอนนี้นั้นภาพตรงหน้าที่คนขับเครื่องบินเห็นก็คือภาพของท้องฟ้าในมุมกว้างที่ทอดยาวไปไกลสุดลูกหูลูกตาจนเห็นเส้นขอบฟ้าสวย 

ยิ่งมองมันก็ยิ่งนึกถึงใบหน้าของแฟนสาวที่ตอนนี้เธอก็อยู่บนเครื่องบินลำนี้ด้วยแถมยังกำลังปฏิบัติหน้าที่บริการผู้โดยสารบนเครื่องอยู่ ภายในใจของกัปตันตอนนี้นั้นมันทั้งตื่นเต้นและทั้งประหม่า สายตาของเขามองไปยังท้องฟ้าเบื้องหน้าอีกครั้ง

ท้องฟ้าธรรมดาที่ไม่ธรรมดาด้วยวันนี้คือวันพิเศษของเวหากัปตันหนุ่มหล่อไฟแรงที่ภายในหัวใจของเขาเปี่ยมไปด้วยความสุขและความหวังที่มากมายเพราะวันนี้คือวันที่เขาตั้งใจจะขอแฟนสาวแต่งงาน

“หืม” พายุเหมือนจะเข้าใจ ไม่ต่างจากทุกคนที่คิดว่าตนน่าจะเข้าใจ

“ทุกคนครับ วันนี้และตอนนี้ผมกำลังจะขอผู้หญิงคนหนึ่งแต่งงาน และตอนนี้เธอก็อยู่บนเครื่องบินลำนี้กับเราด้วย”

“งุ้ย!”

“หู้ววว”

“โห ใครอ่าาา”

“วี้ดวิ้วววววว” 

“กรี๊ดดดด พี่ยุ โรแมนติกมาก ฮือออ” จบคำ คนข้างๆ ของพายุก็กรี๊ดออกมาอย่างตื่นเต้น จากที่แค่จับมือตอนนี้เหมยกอดแขนพายุแน่นพลางลุ้นไปกับคุณกัปตันที่เหมยวาดภาพในหัวเอาไว้แล้วว่าต้องหล่อมากแน่ๆ ระหว่างนั้นเองก็มีเสียงฮือฮาจากทั้งผู้โดยสารและลูกเรือดังขึ้นเรื่อยๆ หลายคนกำลังมองซ้ายมองขวาหาว่าผู้หญิงที่โชคดีคนนั้นเป็นใคร

“ฟ้าครับ พี่รักฟ้านะ พี่อยากจะบอกฟ้าว่า...แต่งงานกับพี่นะครับคนดี พี่จะรอคำตอบหลังเครื่องลงจอด อีกครึ่งชั่วโมงนะครับ”

“กรี๊ดดดดดดด” เสียงกรี๊ดดังขึ้นทั้งลำ เหมยดิ้นไปมาด้วยความเขิน นับเป็นเที่ยวบินที่สุดแสนจะพิเศษเพราะทุกคนต่างลุ้นไปด้วยและดีใจแทนผู้หญิงที่ชื่อฟ้า คนที่แสนจะโชคดีที่ไม่ได้เปิดเผยตัวว่าเป็นใคร

“อร๊ายยยย! ต้องเป็นพี่นางฟ้าแอร์สาวสวยคนเมื่อกี้ที่มารัดเข็มขัดให้เราแน่ๆ เลยอะแก ชื่อฟ้าชื่อเดียวกันเป๊ะ”

“ฉันว่าใช่แน่ๆ แก กรี๊ดดดด!”

“ฮึ มีแบบนี้ด้วย” พายุยิ้มขำแล้วมองกลับออกไปนอกหน้าต่างที่ยังคงปรากฏเป็นภาพปุยเมฆสีขาวบางเบาสลับกับสีฟ้าครามของท้องฟ้าบนชั้นบรรยากาศสตราโทสเฟียร์

“พี่ยุว่าคุณกัปตันเขาจะสมหวังไหมคะ โอ๊ย เหมยอยากให้เครื่องลงจอดเร็วๆ เลยอะ” เหมยดูตื่นเต้นมาก พายุก็ได้แต่ยิ้มและอวยพรให้คุณกัปตันสมหวัง

“ขอให้เขาสมหวังละกัน”

“เหมยว่าคุณฟ้าไม่มีทางปฏิเสธแน่ๆ โรแมนติกขนาดนี้ นี่มันความฝันของผู้หญิงทุกคนเลยนะคะ แค่คิดภาพว่าพอเครื่องจอดแล้วคุณกัปตันไปคุกเข่ายื่นแหวนแต่งงานให้ก็ฟินแล้ว ใครไม่แต่งก็บ้า ถ้าเป็นเหมยเหมยจะวิ่งไปตอบตกลงตั้งแต่ตอนนี้เลย งื้ออออ...”

บทสนทนาในอีกสามสิบนาทีก่อนจะถึงท่าอากาศยานสุวรรณภูมิไม่เพียงแค่เหมยที่เอาแต่พูดเรื่องนี้ คนอื่นๆ ก็ล้วนไม่สนใจเรื่องใดแล้วนอกจากเรื่องที่กัปตันเพิ่งจะประกาศไป

ผู้หญิงที่ชื่อฟ้าคนนั้นช่างโชคดีเหลือเกิน เหมยมองหน้าพายุแล้วก็ได้แต่หวังว่าตนจะโชคดีแบบนั้นบ้าง

***TBC.

​

สวัสดีพี่ๆ นักอ่านทุกๆ ท่านนะครับ นิยายเรื่องใหม่ของนุมาแล้ววว...

นิยายเรื่อง THE POOR "พี่มันลูกทุ่ง" นิยายแนวบ้านๆ สไตล์อีสานบ้านนา

ที่นุจะถ่ายทอดวิถีชีวิตของความเป็นอีสานสู่สากล นิยายที่อ่านได้ทุกเพศทุกวัย

สะท้อนวิถีชีวิต ประเพณี วัฒนธรรม ทั้งทางภาษาและภูมิปัญญาไทย

ถ้าพี่ๆ ทุกคนพร้อมแล้วกดไปตอนที่1 แล้วไปเที่ยวอีสานกันฮะ

ฝากผลงานด้วยนะครับ

​

By

​นุ NU​

​