คืนเดียว และคิดจะลาจากกันแต่โดยดี

แต่เขากลับลืมคนในอ้อมแขนไม่ลง

เธอเกลียดเขาและเข้าใจผิด

แต่ต้องกลืนน้ำลายตัวเอง กลับไปขอความช่วยเหลือจากเขาอีกจนได้

เพราะคืนนั้น... มีเรื่องบางอย่างผิดพลาด

…

ต่อให้เขาเขาอบอุ่นขนาดไหน แต่เธอตั้งกำแพงสูงท่วมท้นหัวใจ

ต่อให้ไม่พร้อม แต่เขาก็ยอมทำทุกอย่างเพื่อชดเชยหัวใจของเธอไปพร้อมกับรับผิดชอบความพลาดพลั้งที่สร้างไว้ด้วยกัน

…

——————————

“พี่ขอคุยกับลูกหน่อยได้ไหม แค่สั้นๆ ก็พอ สัญญาว่าจะไม่รบกวนมุกมากเกินไป”

[ฉันให้เวลาคุณไม่เกิน 1 นาทีนะคะ] สรรพนามที่เธอใช้กับเขาช่างห่างเหินเหลือเกินจนชายหนุ่มใจฝ่อ

“ขอบคุณครับ” ชายหนุ่มตอบด้วยน้ำเสียงนุ่มทุ้ม เพียงเท่านี้ก็นับว่าเธอใจดีกับเขามากพอแล้ว

หญิงสาวแตะปุ่มเปิดลำโพง เลื่อนโทรศัพท์ไปใกล้ๆ ครรภ์อันกลมนูนเพื่อให้เขาได้คุยกับลูกอย่างที่ร้องขอ

“ตัวเล็กครับ” เสียงนุ่มๆ ที่เขาใช้พูดคุยกับลูกผ่านโทรศัพท์ทำให้หัวใจของเธอเบาหวิว และยิ่งปวดร้าวเมื่อได้ยินประโยคถัดมา “พ่อคิดถึงหนูมากๆ เลยนะลูก ตัวเล็กอย่างกวนแม่มากนะครับให้แม่ได้พักผ่อนเยอะๆ แม่จะได้ไม่เหนื่อยเกินไปนะครับ”

ณรัลดาฟังแล้วเม้มริมฝีปาก เข้าใจความรู้สึกของเขาที่มีต่อลูก หากเขาไม่ใจร้ายเกินไปจนตั้งใจจะพรากลูกไปคนเดียวเธอจะไม่มีทางใจร้ายกับเขาขนาดนี้