เพื่อนตุลเสนอให้หนีตายจากดงตีนมาเฟียด้วยการไปเป็นเมียหัวหน้าแก๊งมาเฟีย

มึงเอาสมองส่วนไหนคิดวะครับ? ให้แมนๆ ทั้งแท่งอย่างกูไปเสียจิ้นให้ไอ้คนจีนนั่น

ฝันเอาเถอะ!!

บทนำ

ตึก...ตึก..

เสียงฝ่าเท้าบดเบียดลงบนพื้นถนนที่เฉอะแฉะไปด้วยหยาดน้ำฝนที่เพิ่งโปรยปรายลงมา ดังขึ้นคลอไปกับเสียงหอบหายใจที่บ่งบอกให้รู้ถึงอาการเหนื่อยล้าของคนที่กำลังวิ่งอยู่ในตรอกซอยเล็กๆ นานเท่าไหร่แล้วที่เจย์กำลังวิ่งหนีคนพวกนี้ นานเท่าไหร่แล้วที่เจย์กำลังวิ่งหนีบุรุษในชุดดำจำนวนมากกว่า 3คน

"เชี่ยเอ๊ย จะตามอะไรนักหนาวะ" ริมฝีปากอิ่มบ่นพึมพำในขณะที่กำลังก้าวกระโดดข้ามลังกระดาษที่วางสุมไว้อยู่ตรงหน้า ไม่ใช่เรื่องดีเลยสักนิดที่วิ่งหนีมาเฟียในตรอกซอกซอยของถิ่นมาเฟียเอง

ใช่แล้ว... เจย์กำลังหนีมาเฟีย

แนะนำตัวเองกันก่อนว่าเจย์คนนี้คือใครด้วยส่วนสูง 179 เซนติเมตรพร้อมกับหน้าตาที่เรียกได้ว่าหล่อไม่แพ้เดือนคณะเลยทีเดียว ความสามารถทางดนตรีที่หลากหลายพร้อมกับบุคลิกเป็นกันเองรวมถึงนิสัยที่ชอบเทคแคร์ผู้อื่น ทำให้เจย์คนนี้มีทั้งสาวๆ และหนุ่มน้อยเข้ามาวนเวียนทอดสะพานให้ไม่ได้ขาดไอ้ตัวเค้าเองก็เป็นคนมีมนุษยสัมพันธ์ดีก็ไม่เคยจะปฏิเสธไปให้เสียน้ำใจสักราย ใครๆ ก็รู้จักเจย์แห่งคณะนิเทศด้วยฉายาเพลย์บอยตัวฉกาจกันทั้งนั้น

และปัญหามันจะไม่มีเลยสักกะนิดเดียว... ถ้ารายล่าสุดที่ผมไปเต๊าะเอาไว้จะไม่ใช่เมียของมาเฟียน่ะ!!!

แล้วใครจะไปรู้ว่านะโม หนุ่มน้อยขวัญใจของคนทั้งมหาลัยจะมีผัว...เอ๊ย มีแฟนแล้วเป็นตัวเป็นตน เจ้าตัวก็ไม่เคยเปิดเผยมาก่อนแถมยังตอบรับคำชวนมาเดทกันของเจย์ในวันนี้ นะโมไม่ปฏิเสธแถมยังดูจะเอนจอยเต็มที่ด้วยอีกต่างหาก กลายเป็นว่าหลังจากที่ดูหนังกินข้าวกันเสร็จล่ะกำลังจะมาต่อที่ร้านของหวานที่คนตัวเล็กอยากมา เจย์ก็ต้องมาเจอกับสายตาอำมหิตอาฆาตของผู้ชายร่างสูงคนหนึ่งที่ยืนจ้องจากหน้าร้าน (ไม่ได้อยากจะชมศัตรู แต่หน้าตามันยังกะพระเอกหนังจีน)

รู้ตัวอีกทีคือนะโมบอกให้ลุกขึ้นแล้ววิ่ง เจย์ไม่ใช่คนขี้ป๊อดนะ แต่วินาทีที่ไอ้ผู้ชายคนนั้นกวักมือเรียกลูกน้องร่างยักษ์ออกมาก่อนจะสั่งให้มากระทืบผม เจย์คนนี้ก็ขอโกยละโยม

และคิดว่าเจย์คนนี้จะจบลงด้วยชะตากรรมแบบไหน พระเอกในหนังในละครมันมักจะวิ่งหนีตัวร้ายได้แบบหล่อๆ ใช่มั้ย หึ... ขอโทษที นี่มันคือชีวิตจริง ผู้ชายที่ไม่เคยเรียนศิลปะการต่อสู้ อย่าว่างั้นงี้เลย วันๆ เอาแต่นอนเล่น นั่งเล่น ออกกำลังกายยังไม่เคยคิดจะทำเลยด้วยซ้ำ การมาวิ่งหนีตายอยู่นานกว่าสิบนาทีนี่ทำให้ขาหมดแรงได้โดยง่ายๆ เลยนะ

และแน่นอน... วินาทีที่เจย์ล้มลงไปนอนกับพื้น (ด้วยซีนโง่ๆ อย่างการสะดุดอากาศ สะดุดขาตัวเอง) สัมผัสหนักๆ ทั้งจากฝ่ามือและฝ่าเท้าของไอ้กลุ่มคนที่วิ่งตามเจย์มาก็กระแทกลงมาโดยพลัน

"โอ๊ยยยย!!!"

รู้ตัวอีกที หมัดหนักๆ ที่ซัดมาตรงหน้าก็ทำให้เจย์หมดสติไปเลย

ลืมตาขึ้นมาอีกครั้งก็เห็นเพดานฝ้าสีขาวๆ คิดว่าตัวเองจะต้องตายอยู่ในดงตีนมาเฟียเสียแล้ว แต่โชคดีที่สวรรค์ (หรือนรก) ยังไม่อยากได้คนหน้าตาดีไปเรียกเรตติ้งเท่าไหร่นัก เลยให้เจย์ยังมีชีวิตอยู่บนโลกใบนี้ต่อไปได้ กะพริบตามองซ้ายขวาก่อนจะรื้อฟื้นความจำในสมอง... นี่มันห้องของเพื่อนสนิทผมนี่หว่า

"โอ้ยยย" ขยับตัวจะลุกขึ้นนั่งก็ต้องร้องโอดโอยไอ้พวกนั้นจัดผมหนักกว่าที่คิดไว้ซะอีก มองสภาพร่างตัวเองแล้วโคตรจะแย่

'เดี๋ยวนะ... แล้วหน้าหล่อๆ ของผมล่ะ?!!'

"ตื่นมาก็แหกปากร้องเลยนะไอ้ตัวดี" เสียงที่บ่นนี่ไม่พ้นไอ้ตุล เพื่อนสนิทหน้าหวานคนเดียวของผมแน่ๆ ตุลที่ยืนอยู่ไม่ห่างไปเท่าไหร่ก็เดินเข้ามาใกล้ ปากเล็กๆ นั่นก็บ่นขมุบขมิบไปตามภาษา เออจะบ่นก็บ่นไป ชายเจย์ก็ไม่ได้ว่าอะไร แต่อย่าเอากีบเท้าหน้ามาฟาดกูได้มั้ยล่ะ กูคนป่วยนะ

"โอ้ยย! กูเจ็บอยู่นะไอ้ตุล"

"เออ สม!! มึงนี่น่าจะโดนให้หนักกว่านี้อีก" แหม่ห่วงใยกันจังเลยครับคุณเพื่อน" นี่ถ้านะโมไม่โทรมาบอกว่ามึงกำลังโดนรุมโทรมอยู่นี่กูคงไปหามศพมึงกลับมาไม่ทัน"

เดี๋ยวๆๆ ไอ้เพื่อนคนนี้ มึงเลือกใช้คำได้เสี่ยงต่อการเข้าใจผิดมากๆ เลยนะ

"รุมโทรมเชี่ยอะไร?! รุมกระทืบสิ มึงนี่อยู่ไทยมาห้าปีแล้วยังภาษากากเหมือนเดิมเลยนะ โอ้ย!!"ผลของการด่าเพื่อนในสภาพร่างกายที่เป็นรองทำให้เจย์ไม่สามารถเอาคืนอีกฝ่ายได้อย่างใจคิด ได้แต่นั่งนิ่งรับฝ่ามือที่สุดแล้วแต่เพื่อนแท้จะประทานมาให้

"ปากดี! แล้วเป็นไง โดนมาเฟียกระทืบเข้าให้หายซ่ามั้ย? "

"ก็ใครจะไปรู้วะว่านะโมคนสวยเขาจะมีผัวแล้วน่ะ!!" แหกปากตะโกนกลับไปก่อนจะต้องกุมปากตัวเองแน่น ‘เชี่ย... ลืมไปว่าโดนต่อยปากแตกอยู่’

"กูเคยบอกมึงแล้วไงว่าคนนี้ห้ามยุ่ง"

"ทีหลังก็ขยายความด้วยสิครับว่าที่ห้ามยุ่งเพราะเป็นเมียมาเฟียอ่ะ!" สะบัดหน้าใส่เพื่อนอย่างโกรธๆ ก็รู้อยู่ว่าผมจะจีบนะโม ดันไม่เปิดปากบอกสักคำเลย ว่าคนน่ารักที่ผมกำลังจะจีบมีผัวดุขนาดนี้ ‘บอกกูล่วงหน้าสิครับ ไม่ใช่มาบอกตอนที่กูพึ่งพาตีนลูกน้องเขาแล้ว’

"แล้วนี่มึงจะเอายังไงต่อ? " ตุลเอ่ยถามเพื่อนที่นอนอยู่บนเตียงด้วยสภาพที่... เอาเป็นว่าดูไม่จืดรอยฟกช้ำเต็มไปทั่วร่างกาย ดีที่อีกฝ่ายไม่ได้กระทืบให้สาหัสสากรรจ์ขนาดนั้น มีอาการช้ำในบ้างเล็กน้อย แต่ก็ไม่ถึงกับซี่โครงหักอะไร ไม่รู้ว่าเพื่อนผมมันหนังหนาเองรึเปล่า โดนกระทืบขนาดนั้นมีแค่หัวที่แตกกลับมา

"เอาไงอะไร? " เจย์ถามกลับ อย่าให้สมองต้องประมวลผลอะไรมาก เท่าที่เป็นอยู่นี่คือเออเร่อโคตรๆ

"มึงคิดว่ามาเฟียอย่างภูผาจะปล่อยให้มึงเต๊าะเมียมันได้ง่ายๆ เหรอวะ? "

"ห๊ะ!!!" แหกปากโดยไม่เกรงใจแผลอีกแล้วครับท่านแต่วินาทีนี้ความตกใจมันมีฤทธิ์รุนแรงกว่าอาการเจ็บ "นี่นะโมเป็นเด็กของภูผาเหรอวะ?!"

ไอ้ตอนที่เห็นยืนอยู่ตรงหน้าร้านเจย์ก็ไม่ทันได้สังเกตหน้าตาของอีกคนให้ชัดเจน วินาทีนั้นพอเห็นว่ามีคนกำลังจะตามมาเอาชีวิตก็ได้แต่หนีหัวซุกหัวซุนฝนก็ตกพรำๆ ไอ้หมอนั่นก็ยืนกางร่มอยู่มืดๆ ใครจะไปทันมองเห็นหน้าตามันแล้วรู้ว่ามันคือภูผาวะ

"เออน่ะสิ! ก็กูบอกมึงแล้วว่าอย่ายุ่งๆ ไม่เชื่อกูเอง"

อย่าแปลกใจว่าทำไมเจย์ถึงได้ตกใจประดุจรู้ว่าตัวเองเสียจิ้นขนาดนี้ ภูผามันคือโหดมากมาย มันอายุเท่ากันกับพวกผมที่ยังเรียนอยู่มหาลัยปี 2 เนี่ยแหละ แต่มีอำนาจด้านมืดที่เกินวัยมาก มันอยู่ในแก๊งมาเฟียได้ด้วยการล้มคนไปได้ 20คนด้วยมือเปล่า ปัจจุบันนี้ครองตำแหน่งรองหัวหน้าแก๊ง มีหน้าที่คอยดูแลรักษาความสงบผับบาร์ในย่านมหาลัยของผม ได้ยินว่าเคยมีคนลองดีไม่จ่ายค่าเหล้าในร้านของมันเห็นสภาพของคนนั้นอีกที เจย์ขอบอกเลยว่าไม่ต่างกับศพสักนิด

เอาง่ายๆ ว่าภูผามันน่ากลัวมาก คือกิตติศัพท์ของมันน่ากลัวจนไม่มีใครกล้าต่อกร ไหนจะแก๊งที่มันอยู่ก็เรียกได้ว่าเป็นมาเฟียแถวหน้าๆ ของประเทศเลยก็ได้ ผับ บ่อน หรือจะธุรกิจส่งออกนำเข้าก็เป็นของแก๊งมันทั้งนั้น นี่ยังไม่ได้รวมกับอิทธิพลทางการเมืองและอิทธิพลทางเม็ดเงินหนาๆ นั่นอีกนะ สรุปว่ามันคือมาเฟียแถวหน้าของประเทศ แล้วเจย์คือเด็กมหาลัยที่กล้าลองดีเสี่ยงตายไปเต๊าะเมียมัน จบนะ!

"เชี่ยย กูจะทำไงอ่ะตุล มึงต้องช่วยกูนะมันคนจีนเหมือนมึงหนิ!"

ค่อยขยับซากร่างตัวเองมาใกล้ๆ ไอ้เพื่อนหน้าสวยที่นั่งอ่านนิตยสารแบบไม่แคร์จิตใจผมเลยสักนิดข้างๆ เตียง ลืมบอกไปใช่มั้ยว่าภูผามันเป็นคนจีนแก๊งมันทั้งแก๊งก็เป็นคนจีน อย่างน้อย ให้คนสัญชาติเดียวกันภาษาเดียวกันไปต่อรอง โอกาสรอดก็น่าจะมีมากกว่า1%

ใครๆ ก็รู้ว่าภูผาเป็นมนุษย์อาฆาตแค้นฉิบหาย เป็นหมากัดไม่ปล่อย ลองมันได้กัดผมที่หนึ่งแล้วชีวิตนี้ผมไม่มีทางหาความสงบสุขได้อีกเลย เชื่อกูสิ!!

"แล้วเกี่ยวอะไรวะ จะให้กูไปประเคนร่างให้มันกระทืบแทนมึงรึไง? " ‘พูดจาดูดีมีเหตุผล’ เจย์พยักหน้าที่เต็มไปด้วยรอยฟกช้ำหงึกหงักขึ้นลงมือก็เอื้อมไปเขย่าแขนเพื่อนพลางพูดไปด้วย

"นะ มึงไปอ้อนมันให้หน่อย มึงอยากไปงานศพเพื่อนก่อนวัยอันควรหรือไง"

"มึงมันมั่วขนาดนี้ ดีไม่ดีเป็นเอดส์ตายก่อนจะโดนกระทืบตายอีกนะมึงอ่ะ"

‘โห.... ปากไม่สร้างสรรค์เลอ’

"เชี่ยตุล"

"อะไรเชี่ยเจย์? " สวนกลับอย่างรวดเร็ว ก่อนจะม้วนนิตยสารในมือเป็นม้วนกลมๆ แล้วฟาดลงมาที่หัวคนเจ็บอย่างไม่ปรานี โอ้ยยย! ไอ้เตี้ยนี่มันจะทำร้ายร่างกายผมให้โคม่าเข้าโรงพยาบาลเลยมั้ย

"ช่วยกูคิดหาวิธีหน่อยดิ พรุ่งนี้กูจะไปเรียนยังไงไอ้ภูผาได้ยกพลขึ้นบกมากระทืบกูตายคาหน้ามอ"เพราะมหาลัยของเจย์ก็อยู่ในเขตปกครองของภูผา จึงไม่ใช่เรื่องแปลกเลยถ้าเกิดมันจะยกพวกมารุมสกรัมผม ยิ่งอยู่ม.เดียวกันด้วยนี่ยิ่งง่ายใหญ่เลยเวรเอ๊ย....

‘ทำไมกูไม่เลือกจีบคนอื่นวะ ไปเต๊าะเมียมาเฟียทำมายยย~’

ตุลนิ่งเงียบใช้ความคิดสักพัก ตัวเค้าเองถึงแม้จะรู้จักกับภูผาอยู่บ้าง เนื่องจากเป็นคนจีนที่เรียนอยู่มหาลัยเดียวกัน แต่นั่นก็ไม่ได้หมายความว่าจะสามารถไปห้ามปรามอะไรอีกคนได้ ภูผาเป็นคนขี้หึงเลเวลแมกซ์ ไอ้คนก่อนๆ ที่เคยไปจีบนะโมก็ไม่เคยจะรอดกลับมาด้วยสภาพที่ดีสักราย และถึงรอดกลับมาในวันแรก วันต่อๆ ไปก็โดนกระทืบจนทนไม่ไหวต้องหนีหายกันไปเลยทีเดียว

ถ้าจะให้ช่วย... ก็ต้องให้คนที่มีอำนาจมากกว่าภูผาช่วย…

แล้วถ้าจะให้ดี... ก็ต้องให้เจย์มีความสำคัญกับคนที่มีอำนาจมากกว่าภูผาด้วย

"กูคิดออกแล้ว" ตุลพูดออกมาเรียกให้เพื่อนที่หันไปใช้เวลาว่างให้เป็นประโยชน์ด้วยการนั่งส่องกระจกสำรวจพื้นที่เสียหายบนใบหน้าของตัวเองหันกลับมา

คิ้วก็แตก ปากก็แตก แก้มนี่มีรอยช้ำม่วงๆ หัวก็แตกอีกต่างหาก เจริญล่ะกู ความหล่อหายหมดเลย

"ไอเดียของมึงมีว่าอะไรครับเพื่อนตุล? " กะพริบตาปริบๆ รอไอเดียสุดบรรเจิดจากคุณเพื่อนที่รัก แต่พอได้ยินคำตอบของเพื่อนเท่านั้นล่ะ เจย์อยากจะกรีดร้องเป็นภาษาสเปน

"มึงก็ไปเป็นเมียหัวหน้าแก๊งมันสิ วีน่ะ"

เพื่อนตุลครับ.... กูให้มึงช่วยหาทางรอดให้กู ไม่ใช่หาทางด่วนไปนรกให้กูแบบนี้!!