“น้องม่านเป็นยังไงบ้างครับ” มักซิมิเลียนถามอย่างร้อนใจ หลังเห็นทั้งแพทย์และพยาบาลพากันเดินเข้า-ออกจากห้องพักฟื้นของภรรยาเป็นว่าเล่น

“น้องม่าน...เอ่อ...คนไข้ความจำเสื่อมครับ จำได้แค่ว่าตัวเองยังเรียนอยู่ปีสาม” ธาดารู้สึกสงสารม่านรดาที่เลือกแต่งงานกับปีศาจร้ายจอมเจ้าเล่ห์ ซึ่งมีใบหน้าหล่อเหลาราวกับเจ้าชายกรีก แถมฐานะก็ร่ำรวยระดับมหาเศรษฐี ใช่! เขาสู้ผู้ชายตรงหน้าไม่ได้แม้แต่น้อย แต่สิ่งหนึ่งที่เขาจะไม่มีวันทำคือขยี้หัวใจของเธอ เฉกเช่นที่อีกฝ่ายกำลังทำอย่างเด็ดขาด

คนที่ยังก้ำกึ่งสองจิตสองใจว่าอยากให้ภรรยาความจำเสื่อมไปเลย หรือว่ากลับมาจำทุกอย่างได้ปกติ เอ่ยถามเสียงอ่อน “จะเป็นแบบนี้ไปอีกนานไหมครับคุณหมอ หรือว่า...จะเป็นตลอดไป”

“อันนี้ก็ตอบยากครับ บางรายก็หลายปี บางรายก็หลายเดือน แต่บางรายก็จำไม่ได้อีกเลย” ธาดาเอ่ยเสียงเบาหวิว ใช่! เขาแอบหวังให้เธอจำผู้ชายตรงหน้าไม่ได้อีกเลยตลอดชีวิต

มักซิมิเลียนได้ฟังก็ถึงกับอึ้งไปทันใด รู้สึกเหมือนม่านรดาคนใหม่จะไม่ปลื้มตน ผิดกับคนเก่าที่บูชาความรักเหนือสิ่งอื่นใด

“มีเรื่องสำคัญกว่าที่คุณต้องรู้ครับ ตอนนี้คนไข้กำลังตั้งท้องได้ห้าสัปดาห์แล้ว”

“พระเจ้า! ผะ...ผมกำลังจะเป็นพ่อคนเหรอครับหมอ” มักซิมิเลียนเอ่ยถามย้ำเสียงสั่น

“ใช่ครับ ผมขอแสดงความยินดีด้วย” ธาดากัดฟันบอกอย่างรู้สึกเจ็บหนึบไปทั้งใจ และก็ได้แต่ภาวนาให้ผู้ชายคนนี้เปลี่ยนแปลงสันดานชั่วๆ ของตัวเองซะใหม่

#หนี้แค้นอสูรเถื่อน