สวัสดีค่ะ คุณผู้อ่านที่รักของบานบุรีสีชมพูทุกท่าน ฝากนิยายเรื่องใหม่ด้วยนะคะ "ข้าจะหนีตามชายขายฟืนผู้นั้น " เรื่องสั้นๆ อ่านสนุก เมื่อคุณหนูแสนสวยไม่อยากแต่งงานกับคุณชายที่พ่อแม่หาไว้ให้ เพราะรู้สึกไม่ชอบนิสัยของชายผู้นั้น แล้วฟ้าก็ส่งคนดีหน้าตาหล่อเหลามาให้ แต่เขาเป็นเพียงชายพายเรือขายฟืน ที่ดูแล้วอาจจะไม่คู่ควรกับนาง  เรื่องราวจะจบลงเช่นไร ต้องติดตามอ่านจนจบนะคะ ไม่อยากให้พลาดค่ะ กราบขอบพระคุณที่สนับสนุนผลงาน อยู่ด้วยกันแบบนี้ไปอีกนานๆ นะคะ

- เนื้อเรื่องทุกตัวอักษรแต่งขึ้นมาเพื่อเน้นความสนุกสนานที่มีเนื้อหาในสไตล์จีนโบราณเท่านั้น เป็นอีกหนึ่งในรูปแบบของนิยายรักที่ผู้เขียนอยากถ่ายทอด

- สำนวนภาษาไม่ได้จีนเป๊ะ ไม่ได้มีการอ้างอิงบุคคลและเหตุการณ์ทางประวัติศาสตร์ชาติจีนใดๆ ทั้งสิ้น

- ก่อนอ่านวางความจริงจังความสมเหตุสมผลทิ้งไป มาเสพความบันเทิงแบบไม่คิดอะไรมากดีกว่าค่ะ อ่านแล้วอาจจะมีทั้งถูกใจและไม่ถูกใจ หากไม่ถูกใจรบกวนเลื่อนผ่าน และแสดงความคิดเห็นด้วยถ้อยคำสุภาพ

...........................................

“ขอบคุณมากนะ เจ้าเองก็พักผ่อนได้แล้ว เหนื่อยมาทั้งวัน”

“ขอรับ”

แล้วต่างคนก็ต่างหลับตาลง ถิงหย่าหลับตาลงอยู่พักใหญ่ๆ นางก็เริ่มง่วง ส่วนเป่านั้นคอยแอบลืมตาดูนางทุกระยะ เขาไม่นอนติดกันสามคืนก็ไม่มีปัญหา เพราะเขาแข็งแรง และในหลายๆ ครั้งต้องทำงานในช่วงยามวิกาล ตกดึกมาอากาศเริ่มหนาว ผ้าห่มที่ห่อตัวของนางไว้ก็ดูจะไม่เพียงพอต่อความหนาวเหน็บ ถิงหย่าเริ่มนอนงอตัวเข้าหากัน เขาได้ยินเสียงครางเบาๆ ออกมาจากปากบางของนาง

“โอ้ย หนาว”

เป่าลุกไปหาถิงหย่า ทอดกายนอนลงข้างๆ นาง จับศีรษะของนางวางหนุนบนท่อนแขนของเขา แล้วกอดกระชับร่างอรชรไว้ทั้งตัว เขาไม่สนใจอะไรทั้งนั้น รู้แค่ว่าอยากทำให้นางอุ่นที่สุด เขากลัวว่านางจะป่วยไข่เอาได้ เขาก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น รู้เพียงว่าเขาอยากดูและทะนุถนอมคุณหนูผู้นี้

“ข้าอยู่ตรงนี้แล้ว หลับเสียเถิดนะขอรับ หลับให้สบาย พรุ่งนี้ค่อยว่ากันใหม่”

ความง่วงที่ถาโถมเข้ามา ทำให้ถิงหย่าทำเพียงลืมตาปรือมองหน้าเป่าเพียงเล็กน้อย นางไม่เอื้อนเอ่ยอะไรออกมทั้งสิ้น เพราะถิงหย่าเชื่อใจเขาและรู้สึกอบอุ่นเวลาอยู่ใกล้เป่า จนบางครั้งนางอดคิดไม่ได้ว่าหากชายที่บิดามารดาอยากให้นางแต่งงานด้วยเป็นเขาก็คงดี นางไม่รังเกียจแม้ว่าเขาจะเป็นเพียงคนขายฟืน