ในทิวเขาที่เต็มไปด้วยม่านหมอก

ผู้ที่มีวาสนาเท่านั้นจึงจะได้พบกับร้านค้าลับ

**********************************

เยว่เฟยเจิน หนุ่มมหาลัยที่เเสนเกียจคร้าน หลังจากที่เขานอนเปื่อยอยู่บนเตียงทั้งวันในวันหยุด เขาก็ต้องตกตะลึงเมื่อตื่นขึ้นมาอีกครั้งกลางหุบเขาที่เต็มไปด้วยต้นไม้ที่ถูกปกคลุมไปด้วยหมอกหนา ตรงหน้าของเขามีบ้านทรงจีนโบราณตั้งตระหง่านเป็นเงาเด่น ป้ายเเขวนห้อยอยู่ตรงประตูสงบนิ่งคล้ายรอคอยใครบางคนไหวไปมาเบาๆยามลมพัดผ่านนำพาเสียงกระดิ่งดังเเว่วขึ้นมากลางความเงียบ ในความงุนงงเสียงโมโนโทนก็ดังขึ้นในโสตประสาทของเขา

" ยินดีต้อนรับสู่ร้านค้าลับขอรับ เถ้าเเก่ "

***************************

เสียงดังโครมครามของสิ่งที่ถูกทำลายก็ดังขึ้นทั่วร้าน เศษไม้เเละอุปกรณ์เครื่องครัวต่างปลิวว่อนไปทั่ว สวีฮุยเจินมองเหตุการณ์ตรงหน้าอย่างพูดไม่ออก เป็นเเม่ทัพในสงครามมิใช่เขามิเคยเจอเล่ห์กลเเต่เล่ห์กลที่ไร้ยางอายเช่นนี้เขาพึ่งจะเคยเห็นเป็นครั้งเเรก จึงได้เเต่ยืนนิ่งด้วยความมิรู้ว่าจะทำสิ่งใดดีก่อนจะหันไปทางเถ้าเเก่เพื่อขอความช่วยเหลือเเต่สิ่งที่เขาเห็นทำให้สวีฮุยเจินมิสามารถหาคำพูดของตนเองเจอยิ่งกว่าเดิม

เยว่เฟยเจินมองเหตุการณ์ชุลมุนในร้านของตนอย่างอิ่มเอมใจ ยิ่งเห็นของในร้านที่พังจนต้องใช้เวลานานในการซ่อมเเซมมีมากขึ้นเท่าไหร่ใบหน้างามก็พยักหน้าอย่างพึ่งพอใจมากขึ้นเท่านั้น เพราะยิ่งต้องซ่อมนานวันหยุดของเขาก็เพิ่มขึ้นเท่านั้นเยว่เฟยเจินยิ้มกับความคิดของตนเองก่อนจะยกนมชมพูขึ้นดื่มอย่างมีความสุขก่อนจะเอียงหัวหลบขาเกาอี้ที่ปลิวมาทางตนอย่างสบายๆ

สายตางามกวาดตามองรอบๆ เมื่อเเน่ใจว่ามิมีใครสังเกตุเขา ข้อมือขาวจึงปัดจานที่วางไว้บนเคาเตอร์ลงกับพื้นอย่างรวดเร็วก่อนจะยกนมชมพูขึ้นดื่มด้วยใบหน้าเรียบนิ่งอย่างมิรู้มิชี้ ราวกับว่าตนมิได้ทำสิ่งใดเเม้เเต่น้อย

เเต่การกระทำทั้งหมดของเขากลับมิอาจรอดพ้นสายตาหลายคู่ที่เเอบลอบมองเขาอยู่

จางเว่ย "......"

สวีฮุยเจิน "......."

ระบบ " ...... "

เสิ่นกงเยว่ " เจ้าช่างร้ายเงียบเสียจริงเลย เจ้าลูกเเมวน้อยของข้า "

ทุกคนบนโต้ะได้เเต่ทำหน้าตาเอือมระอา 

" เถ้าเเก่ได้โปรดบอกข้าทีเถิดว่าท่านมิได้เกลียดร้านของท่าน "

สวีฮุยเจินพูดออกมาอย่างอดมิอยู่ เหล่าลูกค้าที่เหลือต่างพยักหน้าเห็นด้วย

เยว่เฟยเจินหันกลับมามองทั้งสามคนอย่างเเปลกใจ

" ผู้ใดบอกเจ้า "

*****************************