“ซ ซะ เซินซื่อเจี๋ย”

เคออิ๋งยืนอึ้ง ตัวแข็งทื่อ หน้าซีดเผือด เธอเผลอก้าวถอยหลังไปชนเก้าอี้ จนล้มลงไปนั่งกองกับพื้น หัวใจเต้นรัวๆ เต้นผิดจังหวะ ตัวชาไปทั้งตัว เธอตัวสั่นอย่างคุมไม่อยู่

“หวัดดี อาจารย์เคอไม่เจอกันนานเลยนะ” เซินซื่อเจี๋ยเดินมาตรงหน้าเคออิ๋ง แล้วนั่งลงตรงหน้าเธอ

เคออิ๋งหลบตาไม่กล้าแม้แต่ สบตา ตัวสั่นไปทั้งตัวอาการใกล้จะวูบแต่ก็ไม่วูบ หายใจไม่ค่อยออก เหมือนคนขาดอ๊อกซิเจนไปชั่วขณะ

“ไม่จริง นายตายไปแล้วนิ นายโดนยิงตายไปแล้ว” เคออิ๋งเอ่ยขึ้น น้ำตาไหลไปด้วยความกลัว

“นรกยังไม่ต้องการฉัน เธอคิดว่าฉันจะตายจากเธอไปง่ายๆเหรอ” เซินซื่อเจี๋ยยิ้มมุมปาก จ้องตาเธอเขม็ง

“ฉันต้องกลับมาแก้แค้นก่อน”