ท่ามกลางสายน้ำที่ไหลเชี่ยวกรากของน้ำท่วมในปีนั้น ทัพทหารของแคว้นสู่ยืนมองร่างของซุนอ้ายฉีร่วงลงสู่พื้นน้ำที่เย็นเยียบโดยมีสายตาของแม่ทัพจูจินเหยามองตามด้วยสายตาเฉยเมย

“ซุนอ้ายฉี” เป็นธิดาของเจ้ากรมกลาโหมซุนซื่อหลงที่เกิดกับภรรยาเอก นางมีท่านป้าเป็นถึงซูเฟยคนโปรดของฮ่องเต้ ดังนั้นจึงมีคนหนุนหลังให้ก้าวสู่ตำแหน่งสาวงามของเมืองหลวงได้โดยไม่ยาก อีกทั้งน้องสาวของนางซุนลี่หรงก็เป็นหญิงงามไม่แพ้พี่สาว เพียงแต่ตำแหน่งบุตรีภรรยารองนั้นทำให้ผู้คนต่างจับตาการออกเรือนของซุนอ้ายฉีมากกว่าว่าจะเป็นของชายหนุ่มผู้ใด

ในงานชมดอกไม้ปีหนึ่งของพระราชวัง ในปีนี้ซุนอ้ายฉีอายุครบวัยปักปิ่นและได้รับเชิญไปในงานสำคัญของราชสำนักเป็นครั้งแรก ซึ่งครั้งนั้นฮองเฮาเป็นผู้จัดขึ้น

“คนนี้หรือหลานสาวของซูเฟย” ฮองเฮาทรงตรัสถามด้วยพระพักตร์เมตตาทำให้ซุนอ้ายฉีที่เพิ่งเข้าวังหลวงในครั้งแรกอดที่จะประหม่าไม่ได้ แต่ก็เงยหน้าขึ้นมองผู้ที่ตรัสทักทายด้วยสายตาที่ใสซื่อบริสุทธิ์

“เพคะ หม่อมฉันซุนอ้ายฉีถวายพระพร” เด็กสาวทูลตอบด้วยน้ำเสียงกังวานไพเราะ ท่าทางที่ไม่อวดดีจนเกินไป และไม่ขลาดอายจนน่ารำคาญนั้นเป็นที่จับใจผู้ที่พบเห็นยิ่งนัก ฮองเฮาทรงพอพระทัยถึงกับพระราชทานปิ่นปักผมให้นาง

หลังจากวันนั้นซุนอ้ายฉีก็ได้รับเทียบเชิญไปงานสำคัญของวังหลวงและเป็นแขกสำคัญของจวนขุนนางมากมายหลายครั้ง จนกระทั่งนางได้พบกับจูจินเหยาที่ในตอนนั้นเป็นรองแม่ทัพของแคว้น

ชายหนุ่มท่าทางสุขุมและส่งยิ้มให้นางเสมอ  ยามพบเจอหน้ากันทำให้หัวใจของสาวแรกรุ่นเริ่มแกว่งไกวช้า ๆ ในที่สุดแม่สื่อของสกุลจูก็มาเยือนที่บ้านของนาง บิดาของนางในยามนั้นแม้จะไม่ค่อยชอบหน้าบิดาของคนผู้นี้แต่ก็ตามใจบุตรสาวคนโตให้ไปเป็นสะใภ้ของสกุลจูในที่สุด

นางกับเขาครองคู่กันผ่านมาเกือบปี สามีก็ได้เลื่อนชั้นขึ้นเป็นแม่ทัพ บิดาของนางจึงถือโอกาสจัดงานเลี้ยงให้ และงานนั้นทำให้ซุนลี่หรงและจูจินเหยาได้พบหน้ากันครั้งแรก

“คารวะพี่ใหญ่ คารวะพี่เขย ลี่หรงยินดีด้วยกับตำแหน่งใหม่นะเจ้าคะ” สตรีร่างบางในชุดสีม่วงอ่อนขับผิวของนางให้ดูโดดเด่น แม้ซุนลี่หรงจะไม่งดงามเท่าซุนอ้ายฉี แต่ทว่าในสายตาของจูจินเหยาแล้ว ดอกกล้วยไม้ย่อมน่าชมกว่าดอกบัวที่อยู่ในสระ

ซุนอ้ายฉีถามตัวเองยามที่ร่างร่วงลงสู่ผืนน้ำว่านางทำสิ่งใดผิด สามีจึงไม่ช่วยนางและเฝ้าหลอกตัวเองกับภาพสุดท้ายที่เห็นก่อนสิ้นใจว่าเพราะต้องช่วยชาวบ้านทำให้เหล่าทหารไม่สามารถสละตัวมาช่วยเหลือนางที่เป็นสตรีเพียงผู้เดียวได้

แต่ทว่าสิ่งที่นางเห็นเมื่อตัวเองกลับไปเยือนที่บ้านเมื่อครบเวลาในโลกวิญญาณเพียงสามวันเท่านั้นก็ทำให้นางรู้ว่าที่ผ่านมานางเสียเวลากับเรื่องโง่งมมากเพียงใด

“ท่านพี่เพิ่งจากไปไม่กี่วัง ท่านจะรอให้ทุกคนหายโศกเศร้าไม่ได้ก่อนหรือเจ้าคะ?” เสียงนี้ดังออกมาจากห้องนอนของสามีและนางในบ้านสกุลจูแต่มันเป็นเสียงของสตรีผู้อื่นแน่แล้ว

“เจ้าเองก็คิดถึงข้าจนแทบจะไม่ไหวแล้วเช่นกันไม่ใช่หรือ? อย่าทำตัวเป็นน้องสาวที่ดีนักเลย ข้าล่ะเหนื่อยใจกับเจ้าจริง ๆ” เสียงนั้นเป็นเสียงของจูจินเหยาแน่แล้ว

ซุนอ้ายฉียืนนิ่งอยู่หน้าห้องที่เคยเป็นของนาง มองดูสามีและน้องสาวพรอดรักกันอย่างไม่เกรงใจหมอนที่นางเคยใช้และกระจกที่นางเคยส่อง กระจกบานนั้นสะท้อนภาพชายหญิงคู่หนึ่งกำลังพรอดรักกันบนเตียงโดยไม่คำนึงว่าภรรยาเก่าของเขาเพิ่งจากไปได้เพียงสามวันเท่านั้น

“ข้าจะไปที่ใดต่อ ต้องไปที่ใดกันเล่า” หญิงสาวรำพึงเบา ๆ สายลมวูบหนึ่งพัดแรงจนกระชากนางออกมาจากมุมนั้น และซุนอ้ายฉีก็ถูกลมประหลาดนั้นกระชากออกมาโดยไม่รู้เรื่องอันใดอีกเลย