"พระจันทร์กลางวัน"

ภายใต้ชีวิตสุดเเสนดิ้นรนของเธอ การเข้ามาของเขาเปรียบเสมือนเเสงสว่าง

หากเเต่ก็เหมือนคำสาปในเวลาเดียวกัน ความสัมพันธ์ที่เเม้อยากจะสานต่อ

หากความต่างที่มากเกินไป ความกลัวที่มากเกินไป เธอควรที่จะทำเช่นไรต่อไป

-คุณเหวิน-

"เเค่เธอขอ ฉันจะให้"

"ฉันไม่ได้โง่อย่างที่เธอคิด"

-กานต์-

"ทำไมคะ? เเค่เพราะจน การเข้าหาคุณก็คือการอ่อยหรอคะ"

"เท่าไหร่" เสียงทุ้มต่ำสั่นน้อยๆ บอกถึงความอดทนที่ใกล้หมดลงไปทุกที

"เท่าไหร่? หมายความว่าอะไร กานต์ไม่เข้าใจ" ร่างเล็กที่นั่งตรงข้ามใจตกวูบ ขอบตาร้อนผ่าว

"ผมรู้จักความทะเยอทะยานของคุณดี กานต์ บอกผมมาสิ" สายตาของเขาเเฝงไปด้วยความเรียบนิ่ง หยอกเย้า และสมเพช..

"กานต์ไม่รู้ว่าคุณพูดถึงอะไร" เธอตอบเสียงสั่น

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------