​ความบังเอิญที่เจอกันครั้งนั้น ไม่คิดเลยว่าจะกลายเป็นที่มาของความรู้สึก (แอบ) รัก พี่คนนั้นคือคนที่ทำให้หัวใจเต้นแรง คนที่ยิ้มทีเหมือนโลกจะหยุดหมุน คนที่ทำเอาปลื้มปริ่ม คนที่เป็นสุภาพบุรุษ คนที่สร้างเสียงหัวเราะและรอยยิ้ม คนที่ตราตรึงอยู่ในความทรงจำในส่วนเล็กๆ แต่ทั้งหมดที่กล่าวมานั้นมันก็เป็นแค่ช่วงระยะเวลาสั้นๆ เท่านั้น

"ก่อนพ่อพี่กับแม่หนูจะเดินทางไปต่างประเทศด้วยกัน พ่อพี่ย้ำหนักย้ำหนาว่าให้พี่ดูแลหนูให้ดี เพราะฉะนั้น ตั้งแต่พรุ่งนี้เป็นต้นไป ก่อนเจ็ดโมงเช้า หนูต้องเข้ามาปลุกพี่ ต้องทำกับข้าวให้พี่กินและก็ต้องไปมหาลัยด้วยกัน" ประโยคนั้นหลุดออกมาจากปากของคนที่กำลังยืนกอดอกมองคู่สนทนาอย่างไม่วางตา ถือเป็นกฎใหม่ของบ้านเลยก็ว่าได้ และคนที่เพิ่งเข้ามาอยู่ใหม่ก็ต้องทำตามอย่างไม่มีข้อกังขาใดๆ

"เอ่อ เรื่องปลุกกับเรื่องทำอาหาร ผมโอเคนะครับ แต่เรื่องที่ให้ไปมหาลัยด้วยกัน ผมขอไปเองได้ไหมครับ" เดือนหนาวค้านด้วยความเกรงใจ ส่วนหนึ่งก็ไม่อยากให้ถูกใครๆ จับตามอง พี่ปีสามกับน้องปีหนึ่งที่ไม่ควรให้ความสนิทสนมกันมากจนเกินงาม ถึงจะรู้ดีว่าอีกฝ่ายนั้นทำตามคำสั่งบิดา แต่นับตั้งแต่เหยียบย่างเข้ามาอยู่ในบ้านหลังนี้ก็รู้สึกได้ถึงการถูกจองจำ เหมือนถูกจำกัดไว้ด้วยอิสระ และคนผู้นี้ก็ไม่ได้อ่อนโยนเหมือนในตอนนั้นที่เจอกัน

"พี่ไม่ได้ให้หนูเลือกครับ ที่พูดไปทั้งหมดคือหนูต้องทำตามอย่างนั้น และถ้าหนูสงสัยหรือข้องใจอะไร ก็ให้กลับไปนึกถึงคำพูดของพ่อพี่ หวังว่าหนูกับพี่ เราจะอยู่ด้วยกันอย่างมีความสุข"

คำพูดในตอนท้ายไม่ได้น่ากลัวเหมือนกับสายตาที่กำลังส่งมา ซึ่งมันทำลายความทรงจำที่แสนสวยงามไปจนหมด ทั้งที่คิดว่าคนคนนี้คือคนที่แสนดี คือคนที่แอบชอบ คือคนที่ทำให้ตกหลุมรักตั้งแต่วินาทีแรก แต่สุดท้ายแล้วคนคนนี้ก็คือพี่ชายต่างพ่อต่างแม่ที่ชอบวางอำนาจและเอาแต่ใจที่สุด

​