“ก็แต่งให้มันจบ ๆ ถึงเราไม่แต่งงานกันแล้วคิดว่าพวกผู้ใหญ่จะยอมเหรอ? คุณปู่เขียนทุกอย่างไว้ในพินัยกรรม…ถึงเธอจะปฏิเสธยังไง สุดท้ายก็ต้องยอมรับให้ได้ว่าการแต่งงานครั้งนี้มันคือคำสั่งสุดท้ายของท่าน”

“แต่…”

“แล้วเธอจะขัดคำสั่งคุณปู่หรือไง? ไหนว่ารักและเชื่อฟังท่านทุกอย่าง? ไหนว่าเป็นเด็กดีว่านอนสอนง่าย? พอไม่มีท่านแล้วก็จะดื้อขึ้นมางั้นสิ?”

“ทิชาไม่ได้จะดื้อ! แต่ทิชาไม่อยากแต่งงานกับคนที่ไม่รักทิชา! คุณปู่บอกว่าคุณเซนท์เป็นคนเดียวที่จะดูแลและปกป้องทิชาได้ แต่ทำไมทิชาไม่เห็นจะรู้สึกแบบนั้นเลย? ทิชามองไม่ออกเลยว่าคุณเซนท์จะปกป้องทิชาได้ ไม่รู้สึกเลยสักนิดว่าคุณเซนท์จะดูแลและรักทิชาได้เท่ากับที่คุณปู่รัก!”

“คุณปู่สั่งให้ฉันแต่งงานกับเธอ ท่านสั่งให้ฉันดูแลและปกป้องเธอ แต่ไม่มีคำสั่งข้อไหนที่บอกว่าฉันต้องรักเธอ”

“หมายความว่าต่อให้แต่งงานกันไป หรือต่อให้เรามีลูกด้วยกัน…คุณเซนท์ก็จะไม่รักทิชาเหรอคะ?”

“ใช่ หน้าที่ของฉันมีแค่นั้น…แค่แต่งงานและมีทายาทกับเธอ แค่ดูแลและปกป้องเธอตามที่คุณปู่สั่งเสียเอาไว้”

ฝากนิยายเรื่องใหม่ของผืนแพรไว้ในอ้อมอกอ้อมใจของทุกคนด้วยนะคะ

เรื่องนี้มาแนวแต่งงานก่อนจะรัก

ไม่ต้องเดาก็รู้ว่ามีเสียงเห่าเสียงหอนแน่นอน และก็คงต้องมีน้ำตาซึม ๆ

แต่หลัก ๆ คือเล่าเรื่อย ๆ ไม่มีความพิสดารใด ๆ แต่เนื้อหาแน่นทุกตอนนะคะ

ก็ยังยึดเส้นเรื่องความรักและการพัฒนาความสัมพันธ์ของพระเอกนางเอกเหมือนเดิม

ช่วงแรกจะหน่วง ๆ ต้องคอยซับน้ำตาเมียเด็กของไอ้คุณเซนท์เขาเรื่อย ๆ เพราะน้องทิชาเขาชอบแอบร้องไห้คนเดียว

แต่ใดๆ ก็ยังสอดแทรกรอยยิ้ม จิ้น ๆ ฟิน ๆ ปนแซ่บ ๆ ไว้เช่นเคยค่ะ

หวังเป็นอย่างยิ่งว่าทุกคนจะชอบนิยายเรื่องนี้นะคะ

ฝากกดหัวใจ กดเข้าชั้นและคอมเมนท์เป็นกำลังใจให้ผืนแพรด้วยนะคะ