โปรย

"เอ่อ คือ ขอโทษนะคะคุณวิน เราต้องเดินอีกนานไหม แฮ่ก... แฮ่ก " 

ปันปันต้องหอบกระเป๋าที่หนักเป็นกิโลๆ

เดินขึ้นบันไดเป็น 100 ขั้นเพื่อไปถ่ายสถานที่โบราณที่อยู่ในฉากร่วมด้วย

"นี้ ถ้าเเค่นี้ทำไม่ได้ เงินเดือนก็ไม่ต้องเอา กระเป๋าไม่กี่ใบมันไม่หนักขนาดนั้นหรอก" 

ภวินทร์จีบปากจีบคอตอบเธอ 

"งั้นก็ลองมาเเบกเองไหมละ นายไม่ได้เเบกอะไรนิน่า ก็พูดได้สิว่ามันไม่หนัก ไม่คิดจะช่วยยังจะดุกันอีก " 

ปันปันบ่นพึมพำเบาๆ

"เธอพูดอะไร ฉันได้ยินนะ!!"

ภูวินทร์ไม่ได้หันหน้ากลับเพียงเเค่พูดเเล้วเดินต่อไป 

ปันปันๆรีบปิดปากลงทันทีเพราะตอนนี้ยังไม่พร้อมที่จะตกงาน

ชี้เเจง

นิยายเรื่องนี้เกิดขึ้นจากจิตนาการของผูเขียนเพียงผู้เดียว

ชื่อเเละสถานการณ์ที่เขียนในนิยายเป็นเพียงการสมมติขึ้นมาเพื่อความสนุกเท่านั้น

โปรดอ่านโดยการใช้วิจารณญาณด้วยนะคะ

ห้ามคัดลอกเนื้อหาหรือทุกอย่างที่ผู้เขียนได้เขียนขึ้นมาในนิยายเรื่องนี้หากจับได้จะดำเนินคดีทางกฏหมานเท่านั้น

#คอมเมนต์กันด้วยคำพูดที่สุภาพด้วยนะคะ 

รักนักอ่านทุกท่านเลย💞💞💞