ใครจะไปคิดว่าท่านประธานที่บุคลิกแสนเย็นชาคนนี้ จะซ่อนความเร่าร้อนรุนแรงแฝงความหงี่...เอาไว้ได้อย่างมิดชิด 

"คุณนัทใจเย็นสิครับ เดี๋ยวใครววนกลับเข้ามาเห็นนะ" ผมมองข้ามหัวไหล่สูงผ่านท่อนขา ซึ่งถูกจับถ่างกางแยก ยกมันขึ้นไปวางพาดไว้บนบ่าใหญ่ เข็มขัดหนังซึ่งทำหน้าที่พยุงรัดขอบกางเกง ถูกปลดกระชากลากโยนทิ้งไปพร้อมกับกางเกงทำงาน

"ฉันเป็นคนใจเย็นที่สุดแล้ว...เธอเป็นคนบอกฉันเอง" แท่งเนื้ออุ่นร้อนท่อนยาวขนาดเกือบสิบนิ้ว เด้งผึงพ้นร่องกลางระหว่างซิปเหล็ก ส่วนปลายทู่มนสีแดงฉ่ำ เป็นเงาวาวพุ่งเข้ามาหาผมไวยิ่งกว่าจรวด 

"ผมหิวข้าวขอไปกินข้าวก่อนได้มั้ยครับ..." 

"หิวมากเหรอ"

"มากกกกก..."

"ฉันก็หิว....."

หิว ของเรา ไม่เท่ากัน ...เพราะผมหิวข้าว ส่วนท่านประธานดูเหมือนจะหิวอย่างอื่นมากกว่า หลังประโยคบอกเล่าว่า  หิว หัวหยักปักลึก มุดเข้าไปผ่านร่องกลางส่วนล่าง ตำแหน่งที่มีความยืดหยุ่นสูง แท่งเอ็นใหญ่อวบอ้วนถูกกดลึกเข้าไปจนโคนเนื้อส่วนนุ่มซึ่งมีสองลูกบอลกลมกลิ้งบดลงมาชิดร่องก้นของผม

"ฉันกินเธออิ่มเมื่อไหร่....เธอค่อยไปกินข้าวเที่ยง"

*

*

*