ในห้องคับแคบที่มีเพียงผักป่าเหี่ยวๆหนึ่งกำมือ ยังมีลูกชายคนโตและคนเล็กกำลังจับมือเธอเอาไว้แน่นราวกับมือหยาบกร้านนี้เป็นเพียงที่ยึดเหนี่ยวหนึ่งเดียวของพวกเขา แล้วเธอที่เป็นคนอื่นในร่างกายนี้จะทำยังไงต่อไป

“ลี่อิน เสื้อที่ให้เย็บเสร็จหรือยัง เธอรับเงินไปแล้วนะ”ทั้งๆที่ค่าแรงไม่ใช่เธอที่รับมันมา กลับกลายเป็นเธอที่ต้องทำงานงกๆจนร่างกายทรุดโทรม

“นังลี่อิน ใช้หนี้มาซะ”ทั้งๆที่หนี้สินเหล่านี้ไม่ใช่เธอที่สร้างขึ้น แต่กลับสร้างความวุ่นวายให้กับเธอไม่หยุดหย่อน

“ลี่อิน นั่งโง่ ทำไมทำงานบ้านไม่ได้เรื่องแบบนี้” บ้านเลวร้ายหลังนี้ เธอจะพาเด็กๆหนีออกไปให้ได้!!