ปี 2566 เป็นปีที่เศรษฐกิจจีนย่ำแย่สุดๆ เท่าที่เคยมีมา ซูฉี ที่เกิดจากครอบครัวค้าขายกิจการที่บ้านไม่สามารถประกอบการค้าขายได้ทำให้ต้องปิดตัวลงเช่นเดียวกับร้านอื่นๆ ของใช้ดีๆ ที่เคยมีก็ต้องนำออกมาขายเพื่อเลี้ยงปากท้องประทังชีวิต กระทั่งมาถึงวันนี้วันที่ของมีค่าหมดไม่พอจะขายในฐานะพี่คนโตเธอจึงออกไปหางานทำรับจ้างทำทุกอย่างที่ได้เงินบางครั้งโดนเจ้านายโกงเงินค่าจ้างซูฉีก็ต้องยอมลดตัวไปเป็นขอทานเพื่อหาอาหารมาเลี้ยงปากท้องคนในครอบครัว

ครอบครัวของเธอมีทั้งหมดเจ็ดคน พ่อ แม่ เธอและน้องชายอีกสี่คนที่ยังอายุน้อยไม่สามารถออกไปรับจ้างทำงานได้ พ่อกับแม่ของเธออายุมากแล้วจึงไม่สามารถออกไปหางานทำหนักๆ ได้ 

วันหนึ่งขณะที่ซูฉีเพิ่งเลิกงานเธอได้แวะซื้อขนมปังแผ่นมาเจ็ดชิ้นระหว่างทางที่กลับบ้านพลันสายตาของเธอจึงเหลือบไปเห็นเด็กหญิงตัวน้อยน่าสงสารเนื้อตัวมอมแมมกำลังนั่งร้องไห้ตัวสั่นอยู่ที่ข้างกองขยะและด้วยความสงสารซูฉีจึงเดินเข้าไปหาเด็กหญิงคนนั้นเพื่อถามไถ่

"หนูน้อยมานั่งทำอะไรตรงนี้" 

"..........." เด็กหญิงนั่งเงียบไม่ตอบคำถามของเธอ

"พ่อแม่หนูไปไหนละ" คราวนี้คำตอบคือการส่ายหน้าไปมา ซูฉีเห็นแล้วอดสงสารไม่ได้แต่เธอก็ช่วยอะไรไม่ได้เช่นกันลำพังครอบครัวเธอก็ลำบากจะแย่อยู่แล้ว

"หนูชื่ออะไรจ้ะ ทำไมพี่ไม่เคยเห็นหน้าหนูมาก่อนเลย"

"หนูชื่อผูเถา"

"ผูเถาหิวไหม" เธอถามอีกครั้ง คราวนี้ผูเถาพยักหน้าแทนคำตอบพลางเหลือบสายตามองถุงขนมปังแล้วลอบกลืนน้ำลายลงคอ ซูฉีเห็นดังนั้นก็เดาได้ในทันที

เด็กคนนี้คงจะหิวมากสินะ

"อะ พี่ให้" เธอล้วงหยิบขนมปังหนึ่งชิ้นส่งให้ผูเถา "กินแล้วก็ไปขอความช่วยเหลือที่สถานีตำรวจข้างหน้านั้นนะให้เขาช่วยตามหาผู้ปกครองให้" เธอบอกพร้อมกับชี้นิ้วไปทางปากทางที่เธอเดินจากมา ผูเถามองตามอย่างเข้าใจก่อนจะรับขนมปังมากัดกินอย่างตะกละตะกลาม ราวกับว่าเธอไม่ได้กินอะไรมาหลายวันแล้ว

"ขอบคุณค่ะ" ผูเถาพูดด้วยน้ำเสียงเบาหวิว ซูฉีฉีกยิ้มกว้างอย่างสุขใจก่อนจะยกมือขึ้นลูบหัวเด็กหญิงแล้วเดินจากมา

ระหว่างทางที่เธอเดินออกมาไม่ไกลนักภายในใจของเธอกลับรู้สึกว้าวุ่นใจแปลกๆ

ผูเถาจะไปสถานีตำรวจถูกไหมนะ? หรือฉันควรพาเธอกลับบ้านด้วยดี ไม่ได้ไม่ได้ แค่นี้ที่บ้านก็แย่พออยู่แล้วถ้าพากลับไปอีกคนคงไม่มีหวังได้ลืมตาอ้าปากแน่ แต่เด็กผู้หญิงตัวเล็กๆ คนเดียวปล่อยไว้แบบนั้นมันก็อดเป็นห่วงไม่ได้อยู่ดี เห้อ.....หงุดหงิดใจชะมัด

บ่นอยู่ในใจพักใหญ่ซูฉีก็ตัดสินหันตัวกลับไปทางเดิมหมายจะพาผูเถากลับไปพักที่บ้านด้วยกัน แต่เมื่อเดินย้อนกลับมาก็ไม่พบกับผูเถาแล้ว

"หรือว่าจะไปสถานีตำรวจแล้วนะ" ซูฉีพยายามคิดบวกก่อนจะตัดใจแล้วมุ่งหน้าเดินกลับบ้านโดยไม่สนใจเรื่องของผูเถาอีกต่อไป

เมื่อกลับมาถึงบ้านเหล่าน้องๆ ทั้งสี่ต่างพากันดีใจพุ่งเข้ามาหาเธอเพื่อขออาหารมื้อเย็น ซูฉีแจกขนมปังให้พวกเขาคนละแผ่นก่อนจะนำที่เหลืออีกสองแผ่นไปให้พ่อกับแม่ที่นอนอยู่ในห้อง

"พ่อแม่ฉันกลับมาแล้ว" เธอบอกเสียงใส

"อ้าวซูฉีกลับมาแล้วหรอลูก"

"ฉันซื้อขนมปังมาฝากจ้ะ" เธอยื่นถุงขนมปังส่งให้แม่

"แล้วซูฉีกินยังลูก" แม่ย้อนถามทำเอาเจ้าตัวต้องส่งยิ้มเจื่อนออกมา

ยังจ่ะ อยากเป็นคนดีเกินไปก็เลยให้ผูเถาไปแล้ว มื้อนี้ฉันยอมอดจ่ะ

ซูฉีส่งยิ้มแห้งๆ ตอบกลับไป

"กินแล้วจ่ะ"

"ดีแล้ว อย่าอดอาหารนะรู้มั้ยเดี๋ยวมันจะทำให้หิวตายได้"

"จ้ะแม่" ซูฉียิ้มตอบก่อนจะเดินแยกออกมา มือบางยกขึ้นกุมท้องเสียงดังโครกครากในท้องเป็นสัญญาณบ่งบอกว่าตอนนี้ลำไส้ของเธอเริ่มที่จะทำงานแล้วแต่เธอไม่มีอาหารป้อนให้พวกมันกินนี่สิ ซูฉีมองน้องชายอีกสี่คนที่กำลังนั่งกินขนมปังอย่างเอร็ดอร่อยอย่างนึกสุขใจก่อนจะเดินแยกออกไปนั่งนอกบ้านเพียงลำพัง เธอตักน้ำมากินหนึ่งแก้วเพื่อให้คลายความหิว หญิงสาวนั่งเหม่อมองออกไปด้านหน้าด้วยความคิดในหัวที่ว่างเปล่า

ความหิวจะทำให้คนเราตายได้จริงหรอจ้ะแม่ ???

เมื่อไรครอบครัวเราจะได้อยู่ดีกินดีไม่ต้องมาทนอดมื้อกินมื้อแบบนี้

ฉันสงสารพ่อกับแม่ สงสารน้องๆ ที่ต้องมาลำบาก 

ฉันอยากทำให้ทุกคนสุขสบายกว่านี้

ฉันต้องทำยังไง?

"พี่ซูฉี" น้องชายคนเล็กของบ้านเดินเข้ามาหาซูฉีพร้อมกับยื่นขนมปังอีกครึ่งหนึ่งส่งให้เธอ "ให้พี่"

"ผิงกั่วเอามาให้พี่ทำไมเดี๋ยวก็กินไม่อิ่มหรอก" ซูฉีบอกกับน้องชายของเธอแต่ผิงกั่วยังคงยืนยันที่จะมอบมันให้แก่เธอ

"หนูอิ่มแล้ว" เด็กชายบอกพร้อมกับยัดมันใส่มือของพี่สาวก่อนที่เขาจะวิ่งเข้าไปในบ้านเพื่อเล่นกับพี่ๆ คนอื่น ซูฉีมองตามพลางอมยิ้มอย่างน้อยมื้อนี้เธอก็รอดตายแล้ว 

มือบางกำลังจะยัดขนมปังครึ่งแผ่นเข้าปากอย่างหิวโหยแต่ทว่าจู่ๆ ก็รู้สึกเหมือนก้อนเนื้อในอกมันเต้นแรงผิดจังหวะและหนักหน่วงกว่าครั้งไหนๆ ความรู้สึกเจ็บแล่นเข้ามาแทนที่ หญิงสาวทรุดลงไปนอนกองที่พื้นอย่างทรมานทำขนมปังอีกครึ่งแผ่นร่วงจากมือตกลงไปเปื้อนฝุ่นที่พื้น 

"อั่ก" เธอรู้สึกเหมือนหายใจไม่ออกจึงใช้มือทุบที่อกเบาๆ แต่ก็ไม่เป็นผล ซูฉีดิ้นไปมาอย่างทรมาน น้ำลายเริ่มไหลออกจากปากของเธอดวงตาเหลือกขึ้นสูงร่างทั้งร่างชักเกร็งนิ้วมือนิ้วเท้างอไปหมด ลมหายใจครืดคราดกระทั่งไม่มีเสียงลมหายใจเข้าออกให้ได้ยินอีกต่อไป

นี่ฉันกำลังจะตายหรอ.....

ตายแบบนี้เนี่ยนะ ฉันยังไม่ได้กินอะไรเลยนะแม้แต่ขนมปังครึ่งแผ่นนั่น ตายไปฉันต้องกลายเป็นผีที่ตะกละที่สุดในโลกแน่ๆ 

ซูฉีนะซูฉี ชีวิตเธอทำไมต้องมาเป็นแบบนี้ด้วย

ขนาดตายยังต้องมาอดตายอีก

มันน่าเศร้าจริงๆ