“กูจริงจังนะ กูมาพูดเพื่อให้มึงหยุดคิด หยุดเพ้อเจ้อ กูไม่ได้ชอบมึงและคิดว่าในอนาคตกูก็ไม่น่าจะชอบมึงด้วย มึงอย่าเสียเวลาที่จะจีบกูเลย กูเข้าใจว่ากูหน้าตาดีจนไปสะดุดตามึงเข้า ความหล่อของกูมันลากดินลากทรายไปหน่อย มึงจะตกหลุมรักเพราะกูทั้งหล่อและเท่กูเข้าใจเว้ย กูส่องกระจกทุกวัน กู...”

“เฮ้อ... มึงต่างหากที่เป็นคนเพ้อเจ้อ”

“กู?”

มันบอกว่าผมเพ้อเจ้อ แล้วผมพูดผิดตรงไหน ได้เดี๋ยวได้รู้กัน!

“กูให้มึงจีบกูก็ได้ แต่ห้ามให้ใครรู้ กูไม่ชอบเดี๋ยวเพื่อนกูมันจะพูดมาก และเรื่องที่เราคุยกันตอนนี้ต้องเก็บไว้เป็นความลับจะมีแค่กูกับมึงเท่านั้นที่รู้ ทำได้มั้ยล่ะ”

“ได้”

“เออ กูจะคอยเอาไม้จิ้มฟันถ่างตาดู หึ” 

...

สวัสดีนักอ่านที่น่ารักทุกคนนะคะ เรื่องนี้เป็นเรื่องที่เราเอามารีไรต์เนื้อหาใหม่เกือบทั้งหมดและเปลี่ยนชื่อเรื่องจาก นาย18ปีกับนาย18 + เป็น รู้กันแค่เราสองคน เพื่อความเหมาะสมของเนื้อหา หวังว่าเฟิร์สกับปอร์เช่ในเวอร์ชันนี้จะถูกใจนักอ่านนะคะ 

แสดงความคิดเห็นได้น้า หนึ่งข้อความเท่ากับหนึ่งกับกำลังใจค่ะ

ขอบคุณที่เอ็นดูน้อง ๆ คุณคือนักอ่านที่น่ารักของเราเสมอ

#รู้กันแค่เราสองคน