หนานกงมั่ว มือสังหารอันดับหนึ่ง ครอบครัวนักฆ่าแห่งเอเชีย ผู้คนเรียกขนานนามว่าปีศาจสาวพันหน้า ครั้งแรกในชีวิตที่รับภารกิจช่วยเหลือคน ทว่าตัวประกันโง่เง่านั่นกลับไม่ทันระวังไปจุดชนวนระเบิดเข้าทั้งที่ภารกิจใกล้สิ้นสุด ที่แท้…การเป็นนักฆ่า ก็ไม่ควรเข้าไปยุ่งกับงานของตำรวจ…

ราวกับว่า…สถานที่แห่งนี้ สิ่งมีชีวิตที่เรียกได้ว่าเป็นผู้หญิง…นอกจากเธอแล้วก็มีเจ้าของเสียงน่าเกลียดจนนึกอยากเอามือปิดหูอย่าง…แม่หมู?

“เอาเถอะ เห็นแก่เด็กคนนี้ที่หน้าตาพอใช้ได้ สองร้อยตำลึงเอาไป ทิ้งคนไว้ที่นี่”

“เยี่ยมไปเลย ท่านหัวหน้า ท่านช่างใจกว้าง ขอบคุณเจ้าค่ะท่านหัวหน้า” หญิงผู้นั้นตอบด้วยน้ำเสียงปิติยินดี

หนานกงมั่วทนไม่ไหวลุกขึ้นนั่ง ถ้ายังไม่ลุกขึ้นมาอีกเธอคงต้องถูกขายเป็นแน่

สิ่งที่ดึงดูดสายตาคือชายบึกบึนที่สวมเสื้อผ้าหยาบๆ ยืนอยู่ตรงนั้นไม่กี่คนนั่น…ดูแล้วคล้ายกับกองถ่ายละครสักที่ เพียงแต่…มีมีดคมของจีนที่กองถ่ายคงไม่ใช้พกอยู่ด้วย

“ฉันว่า ก่อนจะขายใครก็ควรถามความยินยอมของเจ้าตัวก่อนจะดีกว่ามั้ย” หนานกงมั่วเอ่ยขึ้น

“เจ้า…เจ้าตื่นขึ้นมาได้อย่างไร” หญิงชุดแดงมองหนานกงมั่วอย่างประหลาดใจ ในเมื่อนางถูกวางยาสลบไปแล้วนี่

หนานกงมั่วหรี่ตาลง มองหญิงอ้วนตรงหน้าด้วยรอยยิ้ม ยกมือขึ้นมาดูเห็นว่าตัวเองตัวเล็กลงกว่าเดิมอย่างเห็นได้ชัด ถอนหายใจออกมา

“มานี่สิ จะบอกอะไรให้” คงจะปฏิเสธไม่ได้ว่าใบหน้านี้มีประโยชน์มากจริงๆ เด็กสาวสวยอายุสิบเอ็ดขวบ รอยยิ้มหวานไม่มีพิษมีภัยทำให้คนไม่ทันระวังตัว หญิงอ้วนคนนั้นลังเลอยู่เล็กน้อย จึงเดินเข้ามาใกล้ “เจ้าตื่นขึ้นมาได้อย่างไรกัน”

“ถ้ายังไม่ตื่น…ก็คงได้ตกลงไปในรังโจรน่ะสิ” ตวัดมือไปคว้าที่ผมของหญิงอ้วน ดึงปิ่นปักผมทองแดงออกมา แทงเข้าไปที่แขนของนางด้วยความเร็ว

“อ๊ากกก” หญิงอ้วนผู้นั้นร้องครวญออกมาด้วยความเจ็บปวด หนานกงมั่วใช้โอกาสนี้เตะเข้าไปที่ข้อเข่าของนาง ขณะเดียวกันก็ใช้ปิ่นแทงลึกเข้าไปที่ลำคอในทันใด

“ผู้หญิงอ้วนคงนี้คงไม่เกี่ยวข้องกับพวกแกใช่ไหม เงินนี้คืนให้ ฉันไปล่ะ” หนานกงมั่วขมวดคิ้ว หันไปพูดกับหัวหน้าโจร ยามนี้หนานกงมั่วคงไม่ยอมรับไม่ได้แล้วว่าตนเองนั้นได้ตายเพราะฝีมือเจ้างั่งนั่นแล้วจริงๆ ถึงแม้ว่าตอนนี้เธอยังมีชีวิตอยู่ ทว่ากลับกลายมาเป็นโลลิ[1]น้อย แถมยัง…เป็นโลลิที่เกือบถูกขายให้หมู่บ้านโจรเพื่อไปเป็นเมียหัวหน้าโจรอีก