รายละเอียด
คำโปรย
“เพียว คุณเธียรมาขอเพียวกับยาย ขอเพียวเป็นเด็กเลี้ยงของเขา ยายปฏิเสธไม่ได้เพราะคุณเธียรมีพระคุณกับยายมาก ยายก็เลยยกเพียวเป็นเด็กเลี้ยงของเขาไปแล้ว”
น้ำตาของยายน้อยไหลอาบแก้มด้วยความเสียใจที่ปกป้องหลานคนเดียวได้ มือเล็กเช็ดน้ำตาให้ยายอย่างอ่อนโยนและแผ่วเบา
“ยายไม่ต้องร้องนะ ไม่ร้อง เพียวไหว เพียวทนได้ เดี๋ยวคุณเธียรก็เบื่อเพียว ถึงตอนนั้นเรากลับไปอยู่บ้านนอกกันนะ”
“เพียว ยายขอโทษ”
“ไม่ร้องนะยาย ไม่ร้องนะ”
เพียวรั้งยายน้อยเข้ามากอดไว้ก่อนจะใช้มือเล็กๆ ลูบแผ่นหลังปลอบโยนยายเพียงคนเดียวไปด้วย
“ยายขอโทษจริง”
“ไม่เป็นไร เพียวทนได้ ยายไม่ต้องร้องนะ”
เพียวปลอบยายอยู่สักพักก็พากันไปหาข้าวกินในครัวตามปกติ
..............................................................................
“นาย กลับมาแล้ว”
“ฉันถามทำไมฟ่างหน้าบวมแดงและร้องไห้แบบนี้”
“เพียว เออ เออ คุณฟ่างเขา เขา”
“เด็กของพี่เธียรตบฟ่าง ฮึก เขาสั่งให้ฟ่างเลิกวุ่ยวายกับพี่เธียร เขาบอกฟ่างว่าเขาเป็นเมียพี่เธียรครับ เขาไม่พอใจที่ฟ่างมาที่นี่”
“เพียวไม่ได้พูด คุณฟ่างเขาโกหก”
“หลักฐานมัดตัวแน่นแบบนี้ มึงจะแก้ตัวอีกเหรอ”
เพียะ
เธียรยกฟาดฝ่ามือไปที่ใบหน้าของเพียวเต็มแรง จนใบหน้าหวานสะบัดตามแรงตบ รูปฝ่ามือเต็มใบหน้า กลิ่นคาวคละคลุ้งในปาก
“คุณเธียร เพียวไม่ได้ทำอะไรผิดเลย เขาโกหก เขาใส่ร้ายเพียว”
“ทำผิดยังกล้าเถียงกูอีก”
เพียะ
เพียวโดนตบอีกครั้ง แรงตบทำให้ปากของเพียวปริแตกจนได้เลือด
“ฮึก คุณเธียรใจร้าย”
เพียวร้องสะอึกสะอื้นเมื่อโดนตบ
“กล้าว่ากูใจร้ายงั้นเหรอ ดี ดีมาก จริงๆ เสียแรงที่กูเอ็นดูมึง เสียแรงที่กูถูกใจมึง ในเมื่อมึงคิดว่ากูใจร้ายนัก ก็ไสหัวไปจากบ้านกู อย่ามาเหยียบที่บ้านกูอีก ถ้ามึงกล้ามาเหยียบบ้านกู กูจะให้ลูกน้องกูยิงมึงให้ตายเหมือนหมาข้างถนน พายายมึงออกจากบ้านกูไปด้วย กูไม่เลี้ยงทั้งมึงทั้งยายมึง”
“...”
“แล้วอีกเรื่องหนึ่งที่มึงควรจำใส่กะโหลกหนาๆ ของมึงไว้ อย่าคิดสะเออะมาเป็นเมียกู กูไม่มีวันยกมึงเป็นเมียกูหรอก อย่างมึงเป็นได้แค่ของเล่น มีไว้แค่งานบนเตียงเพื่อระบายความใคร่ สนองความต้องการของกูเท่านั้น”
“...”
“คนน้ำหน้าอย่างมึงไม่มีวันได้เป็นเมียกูหรอก ไสหัวไปสิ ยังยืนจ้องหน้ากูอยู่อีก ไป”
เพียะ
เพียวโดนเธียรตบหน้าอีกครั้งด้วยความโมโหที่ไล่แล้วยังไม่ไป
“เพียว คุณเธียร ป้าขออย่าทำร้ายหลานป้าอีกเลย ป้าจะพามันไปเดี๋ยวนี้ แล้วจะไม่ให้มันมาเหยียบที่นี่อีก”
ยายน้อยรีบวิ่งเข้ามากอดเพียวเอาไว้ แล้วขอร้องอย่าให้เจ้านายอย่างเธียรทำร้ายหลานชายตนเองอีก
“ก็รีบพามันไปซะ แล้วอย่าพากันมาเหยียบที่นี่อีก ที่นี่ไม่ต้อนรับคนโกหกและคนทะเยอทะยานเกินตัวอย่างมัน”
“จะพาไปเดี๋ยวนี้แล้วจ้ะ ไปกันลูก ไปกัน กลับบ้านเรากัน”
“อึก ยาย เพียวอยากกลับบ้าน”
“ยายพากลับบ้านแล้วไง กลับบ้านกันเนอะ หลานยาย”
ยายน้อยประคองเพียวที่ถูกตบจนหน้าบวมแดง ปากปริแตกไปเก็บของแล้วออกจากบ้านเธียรภายในวันนั้นเลย
ทางด้านเธียรก็รีบให้ลูกน้องเอากล่องพยาบาลมาทำแผลให้ฟ่างอย่างเบามือที่สุด
“ขอโทษแทนเด็กนั่นด้วย ที่ไม่ดูเงาหัวตัวเอง ไปหาเรื่องฟ่างแบบนั้น ไม่ต้องเป็นห่วงพี่ไล่มันไปแล้ว มันคงมาไม่ทำร้ายฟ่างไม่ได้อีกอีกแล้ว”
“น่าสงสารจังที่ถูกพี่ไล่ไปแบบนั้น”
“เด็กแบบนั้นจะไปสงสารมันทำไม ปล่อยมันไปเถอะ”
ฟ่างแอบยิ้มอย่างพอใจ