คล่าร่า นั้นคือชื่อของฉันเอง เด็กผู้หญิงอายุ 18 ปี ที่พ่อแม่ยอมขายเพื่อเอาเงินก้อนใหญ่ไปใช้ชีวิตอย่างสะดวกสบาย...แต่นั้นก็คงไม่ได้ต่างกันตอนที่อยู่ในครอบครัวมากนัก เพราะอะไรน่ะหรอ

'คล่าร่าแกต้องแแกไปร้องเพลงเพื่อเลี้ยงพวกเรา ทำไมแกไม่ร้อง' หญิงสาวผมบลอนถูกเหวี้ยงคิดกับผนักห้องนอนเก่าๆ กลิ่นเห็นอับ

'นะ หนู...' หญิงสาวเปล่งเสียงออกมาด้วยเสียงที่แหบพลาอย่างน่าสังเวท

ใช่ ฉันถูกใช้ให้ไปร้องเพลงตามงาน งานทุกงาน ทุกโรงละคร ทุกร้านที่ต้องการนักร้องอย่างฉัน นั้นก็เพื่ออะไรอย่างงั้นหรอ ก็เพื่อเลี้ยงพวกเขาเหล่านี้อย่างไงละแต่ถ้าทุกคนคิดว่า ชีวิตของฉันที่หาเงินมาด้วยตัวเองจะได้รับการปฏิบัติที่ดีละก็ นั้นไม่ใช่แน่นอน หากแต่คนที่สะดวกสบายนั้นคือพี่ชายของฉันมากกว่า เขาใช้เงินที่ฉันหามาได้อย่างพึงพอใจ พ่อและแม่ต่างก็ตามใจและเอาใจเขา เพราะลูกชายคนโปรดของพวกเขา

แล้วฉันน่ะหรอ

ใช่แล้ว ก็แค่ตัวเงินตัวทองของพวกเขาเท่านั้นแหละ

'ฉันขอซื้อผู้หญิงคนนี้..'

'อะไรน่ะ ยัยนี้มันตัวทำเงินทำทองของที่บ้านเราน่ะ !! ถ้าเอาไปแล้วพวกฉันจะเอาเงินจากไหนละ' แน่นอนว่าคำพูดนี้ออกมาจากปากของคนผู้เป็นแม่ของฉันนั้นเอง

'อยากได้เท่าไหร่ เรียกมาได้เลย'

.

.

.

หลังจากนั้นไม่นานฉันได้ถูกขายต่อให้กับดยุกแห่ง เทรเซียร์ ชายร่างสูง ผมดำขลิบตาสีแดงเลือดยิ่งกว่าเลือดนกสะอีก ร่างสูงของเขา ร่างกายที่ใหญ่ของเขาทำให้ใครๆ ก็กลัว

หลังจากนั้นชีวิตของฉันก็เปลี่ยนไปตลอดการ .....