รายละเอียด
คำโปรย
“กำนันมีลูกแล้วเหรอครับ”
หนุ่มหน้าหวานถามเสียงแผ่วเบา แววตาของข้าวหอมปรากฏความวูบไหวขึ้นมา
“ฉันมีแล้วลูกชายสองคน ส่วนเมีย เมียฉันเสียไปหลายปีแล้ว ตอนนี้ฉันเป็นหม้ายลูกสอง เธอ...”
“กำนัน...ทำไมไม่ชวนลูกมากินข้าวกับหอมด้วยละครับ”
“ข้าวหอม คือว่าฉันกลัวว่าเธอจะไม่...”
“อย่าด่วนตัดสินใจเองสิครับ พาเด็กมากินข้าวด้วยกันเถอะครับ”
“ก็ได้”
กำนันเอื้อหันไปสั่งกับคนของตนเองให้พาลูกชายสองคนมาหาที่นี่ รออยู่ไม่นานเด็กชายตัวน้อยหน้าตาน่ารักน่าชังสองคนอายุห้าขวบกับเจ็ดขวบวิ่งมากอดเอวพ่อกำนันเอื้อ
“พ่อหนีมาอยู่ที่นี่เอง”
“หาพ่อไม่เจอเลย”
“พ่อขอโทษครับ เจ้าอิ่ม เจ้าเอมไหว้พี่ข้าวหอมเสียสิ”
สองเด็กน้อยช้อนตามองคนที่พ่อแนะนำอย่างน่าเอ็นดูจนข่าวหอมอมยิ้มน้อยๆ ออกมา เด็กน้อยทำตาโตอย่างตื่นเต้น
พี่เขาน่ารักมาก น่ารักกว่าพ่อเป็นภูเขาเลย
“อิ่มฮับ สวัสดีฮับ”
“เอมฮับ สวัสดีครับ”
เด็กน้อยยกมือไหว้อย่างน่ารัก
“พี่ชื่อข้าวหอมครับ ยินดีที่ได้รู้จักอิ่มกับเอมนะครับ”
ข้าวหอมยิ้มหวานจนเด็กน้อยถูกอกถูกใจผละจากพาอไปกอดเอวข้าวหอมแทน
“พี่ข้าวหอมน่ารักจัง”
“พี่ข้าวหอมน่ารัก รักเอมเยอะๆ น่ะ”
“เรียกพี่ว่าพี่หอมก็พอครับ”
“เอ๋ พี่หอมมีคนรักรึยัง อิ่มอยากเป็นคนรักพี่หอมครับ”
“เอมก็อยากเป็นคนรักพี่หอมครับ ให้เอมเป็นด้วยนะ”
.............................................................
“หอม หอมรู้หรือเปล่าว่าพี่คิดยังไงกับหอมคนนี้คนดีของพี่”
คนที่เป็นหอมคนดีเบือนหน้าหนีด้วยความเขิน ไม่กล้าสบตาคนพี่ที่ดวงตาฉายแววกรุ้มกริ่มและรักใคร่ในตอนนี้เลย
“ถ้าหอมไม่รู้ พี่ก็จะทำให้หอมรู้ว่าพี่คิดยังไงกับหอม หอมครับ พี่ชอบหอมนะ ไม่ใช่ชอบสิ ต้องเรียกว่ารักสิถึงจะถูก พี่รักหอมคนนี้ หอมคนดีที่ขยันแสนขยัน หอมคนที่รักและห่วงใยผู้อื่น หอมคนที่อิ่มกับเอมถูกใจ”
“...”
“พี่บอกความรู้สึกของพี่ไปแล้ว หอมจะไม่บอกความรู้สึกของหอมให้พี่ฟังหน่อยเหรอ พี่อยากรู้ว่าหอมกับพี่มีความรู้สึกที่ตรงกันหรือเปล่า”
ข้าวหอมมองเห็นแววตาระยิบระยับของเอื้อ เขารู้สึกใจเต้นแรงขึ้นมาแทบจะกระดอนออกจากอก
คนที่ใจเต้นแรงพอดูออกว่าเอื้อรู้สึกยังไงกับเขาและเขาเองก็รู้สึกต้องชะตากับเอื้อเช่นกัน
เขาอยากผูกสมัครรักใคร่กับเอื้ออยู่เหมือนกัน
“หอมก็ ก็รักพี่เอื้อเช่นกันครับ”
ได้ยินเช่นนั้น พ่อหม้ายหัวใจหนุ่มกลัดมันก็คลี่ยิ้มอย่างพอใจที่คนที่ตนเองรักมีใจให้ตนเองเช่นกัน
“หากเราสองคนมีใจที่ตรงกันเช่นนี้แล้ว เราก็มาผูกสมัครรักใคร่เป็นคนรักกันดีมั้ย”
ข้าวหอมช้อนตามองเอื้อเล็กน้อยด้วยความเขินอาย
“หอม แล้วแต่พี่เอื้อเลยครับ”
“แล้วแต่พี่แบบนี้ เป็นคนรักกันนะ”
เอื้อยิ้มมุมปากบางๆ และจ้องมองคนที่ใจตรงกันด้วยแววตารักใคร่อยากมีสัมพันธ์
“หอมเต็มใจเป็นคนรักของพี่เอื้อเช่นกันครับ”