คำโปรย

“รีบใส่เสื้อผ้าสิ จะได้กลับกัน”

“คุณภูไปก่อนเถอะค่ะ ฉันขออยู่ที่นี่อีกสักพัก” ร่างระหงก้าวลงไปนอนแช่ในน้ำอุ่น แล้วจมร่างลงไปใต้น้ำ เพราะไม่อยากให้เขาเห็นน้ำตาของเธอ

ภูเมฆหันมองเธอ ด้วยสายตายุ่งยากใจ ทำไมต้องทำให้เขาเป็นห่วงด้วย

“ขวัญ!” เขาตะโกนเรียกอย่างรำคาญ “ขึ้นมา!”

ขาดคำนั้น หญิงสาวยอมโผล่ขึ้นเหนือน้ำ ทำให้เขาโล่งใจไปเปราะ

“ห้ามอยู่ที่นี่คนเดียว ขึ้นมา”

“ไม่ต้องเป็นห่วงหรอกค่ะ ขวัญอยู่ได้”

“ไม่ได้เป็นห่วง”

สีหน้าเธอสลดลงอย่างเห็นได้ชัด ซึ่งทำให้ใจเขาสั่นไปเหมือนกัน เขาเกือบจะใจอ่อนแล้วเชียว

“แค่...อยากให้เธอ...รีบไปซื้อยาคุมมากิน อย่าประมาทนัก ท้องป่องขึ้นมา ได้เจอดี”

เจอดียังไงคะ เธออยากจะถามเขา แต่ไม่อยากหาเรื่องใส่ตัว “ค่ะ ไม่ต้องห่วง ฉันจะไม่ให้เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นเด็ดขาด คุณสบายใจได้”

ภูเมฆนิ่งไปนิดนึง ก่อนจะพูดออกมาด้วยน้ำเสียงเหมือนไม่ใส่ใจ “เธอออกไปก่อน เดี๋ยวฉันตามออกไป คนจะได้ไม่สงสัยว่าทำไมเราออกจากที่นี่ไปด้วยกัน”

เธอยอมออกจากถ้ำก่อนเขา เพราะอยากจะร้องไห้ให้มันสาสมใจ...ไม่ใช่เพราะกลัวใครจะเห็น !