เมื่อพรานหนุ่มบุณฑริกเดินทางเข้าไปในป่าหิมพานต์เพื่อตามหา 'อะไรบางอย่าง'

ขณะเขานอนค้างกลางแรมเถื่อน กลับมี 'ใคร' เข้ามาหาเขากลางดึก

ใครคนนั้นถึงกับกำแหงจะลักของจากตัวเขาไป

'ใคร' คนนั้นถึงกับเป็นรากษสผอมบางตนหนึ่ง ใบหน้างดงามหวานละมุนนุ่มนวลดุจแสงจันทร์เพ็ญ

มีหรือบุณฑริกจะอดกำราบรากษสตนนี้ได้

"จะ...เจ้ามนุษย์ต้อยต่ำ ปล่อยเราเดี๋ยวนี้นะ!"

"แน่นักหรือ หากแน่นักก็ลองกัดนาคบาศนั้นให้ขาดเสียซี"

"เราจะกัดนาคบาศวิเศษขาดได้ยังไง แน่จริงเจ้าก็แก้มัดเราก่อนสิ!"

"รากษสน้อย เจ้าคิดว่าเราโง่นักหรือ"

"ใช่น่ะสิ ทั้งโง่ทั้งต้อยต่ำ เหมือนพวกมนุษย์ทั้งหลายนั่นแหละ!"

"ปากเก่งจริง ๆ นะเจ้า ตัวก็เล็กเพียงเท่านี้...คิดจะกำแหงกับเรารึ"

"ปากเจ้ากำแหงขนาดนี้ เดี๋ยวข้าจะกำราบเจ้าเอง"

"อ๊ะ...อย่านะ"

สุรีย์รากษสผู้เติบโตมาอย่างเดียวดายในไพรสนท์ ก็แค่เห็นนาคบาศนั้นสวยดี

อาวุธนาควิเศษเช่นนี้ขืนให้ไปอยู่กับมนุษย์คนนี้ก็เสียของแย่สิ

ไม่สู้มาอยู่กับสุรีย์ดีกว่า!

แต่...ไฉนมนุษย์ผู้นี้ถึงกล้าจับสุรีย์มัดไว้ด้วยนาคบาศนี้ล่ะ

แล้วใครเขาสอนให้มัดเสียแน่นขนาดนี้ล่ะ

ถ้าแน่จริงก็มัดหลวม ๆ สิ เราจะหลุดไปกัดคอเจ้าให้ดู!