"เธอมีอยู่สองทางเลือก หนึ่งคือต้องหาเงินมาชดใช้ภายในเดือนนี้ กับสองคือต้องมาเป็นเบ๊ฉันสามเดือน"

ทานตะวันไม่เคยคิดเลยว่าวันหนึ่งจะต้องมาเผชิญหน้ากับคนที่ตัวเองกลัวมากที่สุด ทักษกร ลูกชายของเจ้าพ่อเงินกู้รายใหญ่ที่ไม่ว่าใครหน้าไหนเมื่อได้ยินชื่อต่างก็พากันเกรงกลัว

"เลือกมา! ก่อนที่ฉันจะหมดความอดทน"

มอเตอร์ไซค์เก่าๆหรือจะสู้เฟอร์รารี่คันละหลายสิบล้าน ทานตะวันผิดเองที่ทำรถเขาเป็นรอยยาว ซึ่งสาเหตุมันมาจากรถส่งอาหารแทรกมาเบียดทำให้เธอเสียหลักไปทางรถเขาที่จอดติดไฟแดงอยู่

"เป็นเบ๊นี่ต้องทำอะไรบ้างคะ"

ถ้าให้เลือกก็เลือกทางที่มันเดือดร้อนครอบครัวน้อยที่สุด นั่นคือการเป็นเบ๊หรือก็คือคนรับใช้

คนตัวสูงใหญ่นั่งแผ่บารมีอยู่อีกฝั่งของโซฟา ขณะที่อีกคนตัวลีบเล็กลงเรื่อยๆด้วยความกลัว ณ ร้านกาแฟในมหาวิทยาลัย

"ก็ทำทุกอย่างตามที่ฉันสั่ง นั่นล่ะหน้าที่ของเบ๊"

อย่างน้อยก็ดีกว่าการหาเงินจำนวนหลายแสนมาใช้หนี้หรือเปล่านะ มันอาจจะไม่ดีทั้งสองทางเลยก็ได้

"ถะ ถ้าครบสามเดือนแล้ว..."

"ก็จบ ถือว่าฉันให้โอกาสเพราะเธอเองก็ไม่ได้ตั้งใจ"

"อ่า... ค่ะ ขอบคุณมากเลยนะคะ"

ทักษกรน่ากลัวขนาดไหนน่ะเหรอ ก็น่ากลัวขนาดที่ว่าไม่มีใครกล้าสบตา รวมถึงทานตะวันที่เอาแต่ก้มหน้า ตัวสั่นเป็นลูกนกเสียจนคนในร้านยังนึกสงสาร

"เริ่มตั้งแต่พรุ่งนี้ เอาเบอร์ติดต่อมาสิ"

เธอคับแค้นใจคนขับรถส่งอาหารเหลือเกิน อยู่ดีไม่ว่าดีก็มาทำให้เป็นหนี้ แล้วเป็นหนี้กับใครไม่เป็นมาเป็นกับลูกชายเจ้าพ่อเงินกู้ผู้ไม่เคยปรานีลูกหนี้คนไหน นี่ยังนับว่าเขาใจดีกว่าพ่อตรงที่มีทางเลือกเพื่อให้ลูกหนี้อย่างเธอได้เลือกทำล่ะนะ

"โทรไปต้องรับ ไม่รับโดน"

และในที่สุดทานตะวันก็ได้เริ่มใช้ชีวิตในฐานะเบ๊อย่างเลี่ยงไม่ได้เป็นเวลาสามเดือนนับตั้งแต่พรุ่งนี้เป็นต้นไป