มิสทอรี่สตอร์

ร้านขายของเก่าร้านหนึ่งในกลางชานเมืองสก็อตแลนด์ ร้านเก่าๆ ที่ออกแนวลึกลับ ทั้งร้านไม่ได้ตกแต่งด้วยเครื่องประดับหรูหรามากมาย แค่ของที่วางเรียงกันอย่างไม่เป็นระเบียบ

เด็กสาวผมบลอนด์ เป็นลอนสวยงาม ตัวสูงไม่มาก ผิวขาวเนียน ปากอมชมพูนัยตาสีฟ้าอ่อน กำลังเดินเลือกของในร้านอย่างตื่นเต้น ท่ามกลางของที่เรียงกันอย่างไม่เป็นระเบียบในร้าน

"คุณยายคะ อันนี้คืออะไรหรอคะ" หญิงสาวเอ่ยถามขึ้นด้วยเสียงเล็ก และหวาน อ่อนนุ่มละมุนยิ่งกว่าวิปปิ่งครีมสดๆ

หญิงสาวเดินไปพร้อมกล่องไม้แกะสลักหนึ่งใบ ที่ถูกล็อคอยู่ ด้วยลวดลายที่สวยงาม

"อันนั้นหรอ...มันไม่เคยมีใครเปิดออกเลยนะหนู" เสียงของหญิงสาววัยกลางคนเอ่ยขึ้นด้วยท่าทางครุ่นคิด

"มันไม่มีกุญแจหรอคะ" หญิงสาวถาม

"เท่าที่จำได้ ไม่มีนะ ถ้าหนูอยากได้เอาไปสิ ยายยกให้ถ้าหนูเปิดมันได้ละก็นะ อย่าลืมมาบอกยายบ้างนะ" คุณยายเอ่ยขึ้นด้วยท่าทางใจดี

"หนูรับไว้ไม่ได้หรอกค่ะ" หญิงสาวพูดพร้อมทำท่าทางไม่ยอมรับไว้หากไม่ได้จ่ายเงิน

"ยัยหนูมาซื้อของที่ร้านยายทุกวัน ถือสะว่าเป็นของขวัญเล็กๆ น้อยๆ จากคนแก่นะ" คุณยายยังคงยืนกรานที่จะไม่รับเงิน หญิงสาวจึงได้ออกมาจากร้านพร้อมกล่องปริศนาใบนั้นในมือ

เธอนั่งลงบนเตียงสีชมพูนุ่มฟูของเธอ ก่อนที่จะค่อยๆ บรรจงวางกล่องใบนั่นลงบนที่นอนอย่างเบามือ หญิงสาว พยายามมองไปรอบๆ กล่องใบนั้นอย่างพิจารณาอย่างละเอียด ไม่มีรูแม้แต่จะไข้กุญแจด้วยซ้ำ

แต่เมื่อเธอลองใช้สายตามองดีๆ แล้ว เหมือนมีรอยบางอย่างแกะสลักอยู่ที่ใต้กล่องใบนั้น เป็นเหมือนโน๊ตเสียงอะไรสักอย่าง

หญิงสาวที่เกิดมาพร้อมพรสวรรค์จากเสียงเพลง และได้รับทุนในการเรียนต่อในสาขาของการแสดงและขับร้อง เธอสามารถรับรู้ได้ว่านั้น่าจะเป็นโน๊ตเสียงสักเสียงในการร้องเพลง

"นี่...." เธอค่อยๆ เปิดปากออกมาช้าๆ ก่อนที่เสียงอันแสนหวานไพเราะจะออกมาจากคอของเธออย่างไพเราะ และทันใดนั้นเอง