รายละเอียด
คำโปรย
“นับฟ้า”
เสียงเย็นชาดังขึ้น นับฟ้าหันไปหาเจ้าของเสียง
“ครับคุณมังกร”
“ฉันมีเรื่องจะคุยกับเธอ ตามฉันมา”
“ครับ”
“”
นับฟ้าเดินตามมังกรไปยังห้องห้องหนึ่ง ห้องนี้ไม่ใช่ห้องของเขาแน่ๆ เพราะดูจากควาทรงจำของเจ้าของร่างเดิม
“ห้องนี้ห้องคุณงั้นเหรอครับ”
“ใช่ สมองกระทบกระเทือนหรือไงถึงจำอะไรไม่ค่อยได้สักอย่าง”
มังกรตวาดขึ้นมา
“เออ คือ อาจจะใช่ก็ได้ครับ”
“ฉันว่าเธอเลิกเล่นละครดีกว่า ก่อนที่ฉันจะแต่งงานกับเธอฉันสืบเรื่องของเธอมาหมดแล้ว เธอทำอาหาร ทำขนมไม่เป็น แล้วที่เธอพยายามทำดีกับลูก เธอต้องการอะไรกันแน่”
“นี่คุณมังกร คนเรามันเปลี่ยนกันได้นะคุณ ผมก็แค่รู้สึกผิดที่ทำไม่ดีกับลูก”
“...”
“ก็เลยอยากปรับปรุงแก้ไขตัวเอง อยากขอโทษคุณในทุกเรื่องที่ผ่านมา”
“...”
“แล้วก็ขอโอกาสให้ผมได้แก้ตัวใหม่ได้ไหม”
“...”
“ให้โอกาสผมได้พิสูจน์ตัวเองได้มั้ย”
มังกรจ้องตานับฟ้า ก็พบว่าแววตาของอีกฝ่ายมองเขาด้วยความสายตาจริงจัง รู้สึกผิดและอ้อนวอนขอความเห็นใจจากเขา
เขาไม่มีวันเชื่อใจคนตรงหน้าโดยเด็ดขาด
เพราะความจริงใจของนับฟ้าไม่มีอยู่จริง
“เธอคิดว่าสันดานคนอย่างเธอจะเปลี่ยนแปลงได้งั้นเหรอ ฉันไม่เชื่อใจเธอ ไม่เชื่อคำพูดเธอ และไม่มีวันให้โอกาสเธอได้แก้ตัว”
ทันทีที่ได้ยินคำพูดของมังกร มือเล็กกำแน่นเพื่อข่มอารมณ์ตัวเองไว้
ทนไม่ไหว ทนอยู่กับคนใจแคบแบบนี้ไม่ไหวแล้ว
“ผมจำได้ว่าวันที่ผมนอนอยู่โรงพยาบาลคุณพูดเรื่องหย่านี่ คุณคงอยากหย่ากับผมมากสินะ”
“ใช่ ฉันต้องการหย่า”
“ผมก็อยากหย่าเหมือนกัน”
นับฟ้าจ้องมังกรด้วยแววตาหนักแน่น
เขาไม่สนแล้วว่าเจ้าของร่างจะรู้สึกยังไง เขาทนอยู่กับผู้ชายตรงหน้าไม่ไหวแล้ว