เพี๊ยะ เสียงฝ่ามือดังลั่นจนคนในห้องเงียบสนิทไม่มีใครกล้าพูด เจ้าของใบหน้าสวยค่อยๆ ยกเรียวมือลูบแก้มข้างที่ถูกตบ ตอนนี้ไม่รู้ว่าอาการแฮงค์เหล้ากับแรงตบอันไหนที่ทำให้เธอมึนกว่ากัน มองไปรอบๆ ผู้คนมากมายยืนมอง บางคนแอบซุบซิบอะไรที่บางอย่างที่ แก้วรุ้ง ไม่รู้เรื่อง และไม่อยากรู้นอกจากว่าแม่ตบเธอทำไม ?

เธอนอนอยู่ดีๆ แต่ถูกรบกวนจากผู้เป็นแม่และชาวบ้านมากมายราวกับว่าเธอไปทำความผิดร้ายแรง ก็แค่เมาแล้วมานอนบ้าน เฟื้องฟ้า เอ๊ะ! นี่ไม่ใช่ห้องของเพื่อน แล้วมันคือใคร ยังไม่ทันได้หาคำตอบ ก็ถูกทุบตีจากแม่โดยไม่มีใครเอ่ยห้ามสักคน 

"แกจะเกิดมาทำไมให้เสียชาติเกิดเนี่ย นังรุ้ง" พูดไปก็ตีไป แก้วรุ้งไม่หลบปล่อยให้ท่านตีไปเรื่อยๆ พอเหนื่อยก็หยุดเอง 

"จะสั่งสอนอะไรก็ออกไปข้างนอก ลำคาญ!คนจะนอน" เสียงชายคนหนึ่งดังเข้าหู ทำให้แก้วรุ้งหันไปมองคนที่นอนอยู่ข้างๆ มองเห็นแผ่นหลังอันกว้างกำยำ ทำให้สมองอันฉลาดน้อยของแก้วรุ้งเริ่มทำงาน 

"แม่รุ้งเจ็บ" เรียวหูถูกดึงลากจากบ้านหลังนั้นไปจนถึงบ้านตัวเอง ตลอดทางแก้วรุ้งมองเห็นสายตาเหยียดหยามจากชาวบ้าน 



มาถึงบ้านแก้วรุ้งก็ยังถูกทุบตีทำร้ายร่างกายโดยที่ไม่มีใครห้าม พอพ่อจะห้ามก็ถูกแม่ตะคอกกลับ 

"มึงอย่ายุ่ง" พ่อเป็นคนกลัวเมียมากแค่ไหนคนที่นี่รู้ดี ตั้งแต่เด็กเธอไม่เคยได้รับความรักจากครอบครัวเลย หากเลือกได้เธอจะไม่มีทางกลับมาที่นี่

"ตาจ๋าหนูคิดถึงตา ทำไมตาไม่พาหนูไปอยู่ด้วย"