ฉันลืมตามาอีกครั้งก็พบว่าตัวเองนอนอยู่ที่โรงพยาบาลแสนหรูหรา ไม่ใช่ห้องสังกะสีซอมซ่อในสลัม แถมยังมีผู้ชายที่หล่อระดับดาราดังนอนหลับอยู่ไม่ไกล พอมองดูตัวเองในกระจกก็พบว่าฉันยังมีใบหน้าเดิม..รูปร่างเดิม แล้วทำไมฉันถึงอยู่ที่นี่
"ฉัตร..คุณฟื้นแล้ว"
ผู้ชายคนนั้นทักฉันทันทีที่เขาตื่น ตาบวมแดงทั้งสองข้างเหมือนคนที่เพิ่งร้องให้อย่างหนัก แถมเขายังเรียกชื่อของใครก็ไม่รู้อีกด้วย

"คะ.."

"คุณโดนรถชน..โชคดีที่คุณแค่สลบไป"
สิ่งที่เขาพูดยิ่งทำเอาฉันงงมากเพราะครั้งสุดท้ายที่ฉันมีสติฉันยังคงนั่งอ่านหนังสือในห้องสังกะสีของฉันอยู่เลย

"ฉัน..โดนรถชน..คุณช่วนฉันไว้หรอ?"
ฉันถามอย่างกล้าๆกลัวๆ

"ใช่ คุณเป็นภรรยาผม ผมต้องปกป้องคุณอยู่แล้ว"

"ห๊ะ!!"
ฉันร้องลั่น..ไหงฉันตื่นขึ้นมาถึงมีสามีเป็นตัวเป็นตนไปแล้วล่ะ..นี่มันเกิดอะไรกับชีวิตฉันกันแน่