“คุณชายเจ้าขา...” เสียงเรียกนั้นสั่น

“ว่าไง เรียกแล้วไม่พูด อยากได้อะไรหรือ”

“เปล่าเจ้าค่ะ ...นุ่มกลัว...” สาวน้อยแรกแย้มกล่าว แท้จริงแล้วเธอไม่ได้กลัว เธอเพียงหวั่นใจ ประหม่า และคิดว่ามันเร็วเกินไป แต่อธิบายความรู้สึกมากมายในใจเช่นนั้นไม่ถูก จึงบอกเขาไปว่าเธอกลัว

“มันไม่น่ากลัวหรอกนุ่ม ลุกมานี่เถอะ ฉันจะสอนอะไรให้”

คุณชายประคองร่างสาวขึ้นนั่งบนเตียง หยิบหมอนมาหนุนหลังก่อนผลักให้เธอนอน ยกขาเรียวทั้งสองตั้งขึ้น กางขานั้นจนเห็นกลีบแดงเยิ้มน้ำฉ่ำชัดเต็มตา

“คุณชายเจ้าขา...”

“นิ่งไว้สาวน้อย จุ๊ๆ ...” ชายหนุ่มกลืนน้ำลาย กลีบกุหลาบแรกแย้มตรงหน้ามันช่างยั่วตัณหาเกินทนต่อไปไหว