“เกลียดใช่มั้ย เกลียดผัวตัวเองขนาดนั้นเลยใช่มั้ย ฮึ!”

“ปล่อยสิ ฉันเจ็บนะ!”

หญิงสาวพยายามแกะมือแข็งแรงราวคีมเหล็กออกไปจากไหล่ของตน

แต่ไม่เป็นผลเมื่อเขาเพิ่มแรงบีบมากขึ้นกว่าเดิมตามอารมณ์ที่สูงขึ้นเรื่อยๆ

“เธออยากไปนอนกับมันมากใช่ไหม จึงหาเรื่องกันแบบนี้”

“ผู้พัน! ลึกลงไปในหัวใจคุณก็คิดว่าฉันใจง่ายใช่มั้ย”

คำพูดของเขาเหมือนมีดกรีดลงกลางใจซ้ำลงไปบนบาดแผลเดิม

ให้ลึกมากยิ่งขึ้นไปอีก บาดแผลคราวนี้ท่าจะหายยากเสียแล้ว

“ขอเตือนไว้ก่อนเลยนะ ถ้าเด็กในท้องเป็นอะไรไปได้เห็นดีกันแน่

เธอจะต้องทนอุ้มท้องสายเลือดปราบดาไพศาลไปจนครบกำหนดคลอด

ถ้าไม่เลี้ยงฉันจะเอาลูกไปเลี้ยงเอง แล้วแม่อย่างเธออยากจะไปร่านกับใครที่ไหนก็ไป 

ไปให้ไกลแล้วอย่ามาให้เห็นหน้า!”