มาเฟียจองจำรัก ฟรานเชสโก/ดาริน เพราะเข้าใจว่าดารินเป็นน้องสาวร่วมมารดา คนที่ถูกแม่ทิ้งให้อยู่กับพ่อสองคนและไม่นานท่านก็ฆ่าตัวตายไปกับความรักที่เทิดทูน ฟรานเชสโกต้องนำใครสักคนกลับมาชดใช้ให้เขาอย่างสาสม! ______________ "อ๊ะ" ร่างบางถูกกระชากกลับมาเมื่อเขาไม่ได้รับคำตอบ เช้ามาก็มีเรื่องให้หงุดหงิดตลอด "ฉันถามว่าเธอเป็นอะไร" "ถ้าคุณมีตาและหูไม่ได้หนวกก็น่าจะได้ยินว่าฉันอ้วก" "แล้วเธอเป็นอะไรถึงอ้วก!" ".." นั่นสิ แล้วเธอเป็นอะไรถึงอาเจียนกัน ความเงียบจากฝั่งของดารินทำให้ฟรานเชสโกเองก็นิ่ง และเริ่มคิดไปต่างๆนาๆ เขาไม่ใช่เด็ก ปฏิเสธไม่ได้ว่าเขากำลังนึกเรื่องที่ดาริน.. "เธอกินยาคุมทุกวันอยู่ใช่ไหม" ฟรานเชสโกถามเสียงเข้ม เขาซีเรียสเรื่องนี้มากจึงให้ฝั่งของดารินเป็นฝ่ายกินยาคุมทุกวัน ในเมื่อเขาเป็นคนแรกของหญิงสาวไม่จำเป็นต้องใส่ถุงยางอยู่แล้วเพราะมันปลอดภัย แต่สิ่งที่จะปล่อยให้เกิดไม่ได้เด็ดขาดก็คือดารินท้อง! หญิงสาวท้องไม่ได้เพราะเธอกับเขาเรามีแม่คนเดียวกัน เขาแค่อยากสนุกและทรมานเธอเล่นๆ พร้อมทั้งทำให้แม่ของเธอกังวลใจที่ลูกสาวหายไปจากบ้าน จะได้รู้ว่าความคิดถึงมันทรมานขนาดไหนเมื่อวันที่แม่จากเขาไปแถมพ่อยังมาฆ่าตัวตาย เขาเติบโตขึ้นมาโดยปราศจากคนที่รักเขา คนที่อยู่ข้างกันโดยมีสายเลือดเดียวกัน "ว่าไง!" ฟรานเชสโกกระชากหญิงสาวอีกครั้งให้ตอบ "กิน!" "กินแล้วทำไมเป็นแบบนี้! ยาคุมเธออยู่ไหน" ฟรานเชสโกรีบปล่อยแขนเรียวลงแล้วรีบเดินไปเปิดลิ้นชัก เขาจะปล่อยให้เรื่องนี้เกิดขึ้นไม่ได้! ชายหนุ่มหยิบแผงยาคุมออกมาดูแล้วนับไปถึงวันแรกที่เขาเริ่มให้เธอกินเพราะดารินกินยาคุมฉุกเฉินไม่ได้ทุกวันอยู่แล้ว "ทำไมเธอเพิ่งกินได้เท่านี้!" เขาหันมาเอาเรื่องกับดาริน ขณะนั้นน้ำใสๆในตาของหญิงสาวกลอกกลิ้ง เธอก็อายุยี่สิบห้าปีแล้วทำไมจะไม่รู้อาการพวกนี้ "ตอบฉันมา!" ฟรานเชสโกเขย่าอีกคนเพื่อคาดคั้นเอาคำตอบ _______________ กึกๆ "ฟรานๆ" "ทำไมดารินต้องล็อกประตู" เขาหันมาขอคำตอบจากแม่ตัวเอง "รินนอนลูก" "นอนก็นอนไปแต่ทำไมต้องล็อก ยิ่งท้องไส้อยู่ด้วยเผื่อเกิดหกล้มขึ้นมาจะทำยังไง" รู้ว่าไม่ต้องการเขาแต่ไม่ต้องแสดงออกมามายอย่างนี้ก็ได้ หรือจงใจทำให้ตัวเองแท้งจะได้จบๆไป พวกใจดำ! แอรด.. ประตูห้องถูกเปิดออกจากคนด้านในก่อนที่ดารินจะมองหน้าแม่ตัวเอง ฟรานเชสโกมองใบหน้าซีดเซียวของดารินแล้วเกิดหงุดหงิด สภาพนี้ลูกเขาจะรอดไหมทำไมไม่รู้จักดูแลตัวเองให้ดีอยู่กันภาษาอะไร "เป็นอะไร!" ฟรานเชสโกถามเสียงเข้ม ดารินไม่ตอบ "ฉันถาม!" ชายหนุ่มเข้าไปประชิดตัวหญิงสาวหมายจะคาดคั้นเอาอาการที่ดารินเป็นให้ได้ แต่อาการอะไรบางอย่างทำให้เขายาวต้องหยุดชะงักเมื่อดารินเอามือปิดปากปิดจมูกตัวเองแล้วรีบวิ่งไปทางห้องน้ำ ด้วยความที่เห็นคุณแม่ตั้งครรภ์วิ่งเขานึกโมโหสุดๆ จะฆ่าลูกเขาให้ตายจริงใช่ไหมถึงได้วิ่งเร็วขนาดนี้ ไม่รู้เหรอว่าคนท้องเขาห้ามวิ่ง จงใจทำให้ตัวเองแท้งหรือไง เดินตามเข้าไปหมายจะไปคาดโทษดารินเสียให้เข็ดแต่คนเป็นแม่กลับห้ามไว้ "ฟรานหยุดก่อนลูกหยุดก่อน" "ทำไมถึงปล่อยให้ดารินวิ่ง นี่อยู่กันภาษาอะไร แล้วใบหน้าซีดนั่นอีก ถ้าเป็นขนาดนี้ทำไมไม่บอกให้คนพาไปหาหมอ หรือให้คนในบ้านโทรหาผมสิ! นี่รวมหัวกันไม่อยากให้ลูกผมเกิดมาใช้ไหม!" เขาตวาดแม่ตัวเอง คนเป็นแม่เสียใจที่ลูกคิดแบบนั้น ทว่าเข้าใจอาการดี ฟรานเชสโกคงเป็นห่วงลูกในท้องของดาริน "คืออย่างนี้นะฟราน" โซเฟียดันตัวลูกชายออกนอกห้องก่อนจะปิดประตูลง ท่ามกลางฟรานเชสโกที่มองด้วยความไม่เข้าใจ "ฟราน..ดารินแพ้ท้องลูก" "แพ้ท้องแล้วไง แบบนี้ยิ่งต้องดูแลใกล้ชิดสิไม่ใช่ปล่อยให้นอนคนเดียว ลุกได้ก็วิ่งสี่คูณร้อยเมตรแบบนี้!" "ดาริน..เหม็นลูก" ".." อีบุ๊กจะมาเร็วๆนี้ค่ะ