“สูบบุหรี่ไม่ดีต่อสุขภาพนะครับหมอ” ชายหนุ่มรูปร่างสูงโปร่งหากแต่เพรียวกว่าเอ่ยทักทาย พลางยักคิ้ว แล้วเอนหลังพิงระเบียง

“มาไม่ให้ซุ่มให้เสียง” ชายหนุ่มบ่นอุบพลางแตะปลายบุหรี่ทิ้งปลายไหม้ร่วงสู่พื้น

“เครียดอ่ะดิ” ปริณธวัฒน์เลิกคิ้ว พอจะรู้ต้นสายปลายเหตุ ปกติคุณหมอรักสุขภาพเลี่ยงการทำร้ายตัวเอง แต่เมื่อหัวใจไม่อยู่ในภาวะปกติก็ใช้ของพวกนี้เยียวยา ฮีลตัวเองจากหลุมดำมืดเฉกเช่นคนทั่วไป แม้รู้พิษภัยอันตรายของมันอย่างดีเครียดสิ! สลัดเรื่องบารมิตาออกจากสมองไม่ได้สักที เลิกฟุ้งซ่านได้แค่ตอนทำงาน พออยู่กับตัวเอง ว่างๆ ทีไรก็อดคิดถึงไม่ได้ทุกที

“แม่ยังไม่กลับใช่มั้ย” เขาแทนที่จะตอบ ไม่อยากให้มารดารู้ว่าเจ้าตัวกลัดกลุ้มถึงขั้นต้องใช้นิโคตินช่วยเยียวยา พานทำให้ท่านไม่สบายใจ

“ยัง เหลืออีกตัวมั้ย ขอหน่อย”คนอายุมากกว่าขมวดคิ้วมุ่น “ไม่ดีต่อสุขภาพ”

“เออ ทีตัวเองดูดละพ่นควันโขมงเชียว” คนเกิดทีหลังอดแดกดันไม่ได้น้องชายคลานตามกันออกมาใช้ลิ้นดุนกระพุ้งแก้ม นึกลังเลว่าควรเปิดประเด็นชวนคุยเรื่องส่วนตัวดีหรือไม่ พวกเขาสนิทกันมากก็จริงแต่ไม่รู้เหมือนกันว่าจะมีประโยชน์อันใดหรือเปล่าที่จะตั้งตัวเองเป็นที่ปรึกษา แม้กระทั่งผู้หญิงสักคนที่คบหาอย่างจริงจังยังไม่มี แต่มีหน้าอยากเป็นที่ระบายให้คนเพิ่งหย่าร้าง

“ปรินซ์”“ว่า…” ปริตถกรตอบรับ บี้ปลายบุหรี่ใต้ฐานระเบียงไม่ทิ้งหลักฐานให้มารดารู้

“ฉันเป็นเพื่อนดื่มให้ได้นะถ้านายอยากเมาน่ะ แล้วก็… ถ้าอยากได้สาวๆ”

“พอเลย!” ผู้เป็นพี่ปรามทันทีเมื่อเอ่ยถึงคำว่า ‘สาวๆ’ ก่อนพูดต่อ “เรื่องเมาเนี่ยเอาด้วย ส่วนสาวๆ เอาไว้ก่อนเถอะว่ะ”

“เฮ้ย! คิดจะไม่เปิดใจรับใครแล้วเหรอวะ” ปริณธวัฒน์ผลักไหล่เบาๆ เชิงหยอกล้อ พ่อม่ายหมาดๆ ย่นคิ้วเรียวเข้าหากัน

“ปวดหัว”“เอาดีๆ ปวดหัวหรือปวดใจ”

“ลองคบใครจริงจังสักคนสิแล้วจะรู้ว่ารู้สึกยังไง” ปริตถกรว่าแล้วพ่นลมหายใจกรุ่นกลิ่นนิโคตินจางๆ ออกจากปาก