ตระกูลอ๋องผิงหย่วนผู้ภักดี ทั้งหมดล้วนถูกสังหารในสนามรบ

เหลือทิ้งไว้เพียงอ๋องหนุ่มผิงหย่วนพร้อมทรัพย์สมบัติมากมี

ทั้งความภักดีและเสียสละ แต่กลับยากที่จะปรนนิบัติ

แท้จริงแล้วใจอ๋องผิงหย่วนเองก็อยากจะตายไปเสีย! ! !

บรรพบุรุษเหล่านี้ล้วนเป็นวีรบุรุษผู้สามารถต่อต้านกองทัพศัตรูนับล้าน...

จนกระทั่งวันหนึ่ง แม่นางเสิ่นมาที่จวนอ๋อง อ๋องผิงหย่วนกลับมาจากออกรบ

จึงพบว่าเหล่าทหารหลายล้านนายของกองทัพศัตรู

ถูกแม่นางเสิ่นเกลี้ยกล่อมและกลายเป็นพันธมิตรของกองทัพเราไปเสียแล้ว

อ๋องผิงหย่วนรู้สึกถึง สีของท้องนภาที่เป็นสีฟ้า รู้สึกถึงลำน้ำใส

ภายในจวนเต็มเปี่ยมไปด้วยกลิ่นอายแห่งฤดูใบไม้ผลิ

“เช่นนั้น เจ้าก็เล่านิทานให้ข้าฟังสักหน่อยดีหรือไม่?”

เล่ห์เหลี่ยมของเจ้าเด็กไร้ยางอายนี้ตั้งแต่เล็กจนโตไม่เปลี่ยนเลยแม้แต้น้อย เขาเองเช่นกัน

อ๋องผิงหย่วนผู้หาญกล้า แต่เมื่ออยู่ใกล้ชิดแม่นางเสิ่น ใครจะคาดคิดว่าเขาทำตัวเป็นเด็กน้อยขอให้นางเล่านิทานให้ฟัง!