"เอาตัวออกไป" เขาเสียเวลามามากพอแล้ว แต่ละวันมีคนมาเสนอตัวให้เขาไม่รู้ตั้งเท่าไร มีเพียงครั้งนี้ที่แตกต่างออกไป กับสาวน้อยตรงหน้าที่อายุเกือบจะเป็นลูกสาวของเขาได้แล้ว

"ไม่! ท่านรับหนูไว้เถอะ หนูทำได้ทุกอย่างไม่ว่าท่านจะให้หนูทำอะไร ได้โปรด" เด็กสาวร้องโวยวาย แต่กลับไม่ร้องไห้ ตั้งแต่เธอจำความได้น้ำตาก็ไม่เคยไหลให้คนอื่นได้เห็นอีกเลย

"เด็กน้อยที่นี่ไม่ใช่สนามเด็กเล่น" บอดิการ์ดคนสนิทพูดกับเด็กน้อยที่น่าสงสารตรงหน้า

"หนูขอร้อง" เด็กสาวมองไปทางเจ้านายที่นั่งสูบบุหรี่หน้าตาเฉย

"ถ้าท่านไม่รับ หนูจะไปหาคุณนาย! " ชายคนนั้น ตรงเข้ามาบีบคอเด็กสาวอย่างแรง ในประเทศนี้ใครบ้างไม่รู้ มาเฟียหนุ่มใหญ่ อคิราห์ ห้ามแตะต้องภรรยาสาวสุดสวย วิมลนาท

อคิราห์ เพิ่มแรงมือใหญ่บนเรียวคอเล็กนั้นมากขึ้น แค่ก ๆ เมื่อเธอใกล้สิ้นลมเขากลับปล่อยแล้วกลับไปนั่งที่เดิม

"ถอดเสื้อผ้า" ชายหนุ่มสั่งเด็กหญิงที่เพิ่งได้อากาศหายใจเข้าเต็มปอด บอดิการ์ดต่างมองหน้าชายหนุ่มผู้เป็นนายอย่างยากจะเชื่อ

"ทำไม อาย? " เด็กหญิงค่อยๆ ลุกขึ้นยืน อยากต่อรองกับเขาแต่พอคิดถึงช่วงที่ตนเกือบตายก็ค่อยๆ ปลดกระดุมเสื้อนักเรียนชุดที่เธอคิดว่าสวยที่สุดในชีวิตออกทีละเม็ด ๆ สายตามองรอบห้องที่มีขายอยู่มากหน้าหลายตา ถึงจะเป็นคนของเขาก็เถอะ

ริมฝีปากบางเม้นเข้าหากันเน้น ได้กลิ่นคาวเลือดในปากแต่นั้นไม่ได้ทำให้เธอเจ็บ ทั้งชีวิตนี้เธอเกิดมาอาภัพนัก ไม่เคยได้กินอาหารดี ๆ สักมื้อ หากเธอรอดไปได้ สักวันเธอจะเอาคืนพวกนั้นให้สาสมกับสิ่งที่เธอได้เจอ

"รีบๆ หน่อย ฉันไม่ได้มีเวลาว่างมาเล่นกับเด็กที่ร่านตั้งแต่ ขนยังไม่ขึ้น" เธอสูดลมหายใจเข้าลึกๆ

ยิ่งพยายามไม่ให้น้ำตาไหล มันกลับทรยศเจ้าของ เด็กสาวทำได้เพียงสะอื้นเบา ๆ

"อย่าทำตัวเหมือนถูกบังคับ ไม่อยากถอดก็ออกไป! " เสียงตะกวาดดังลั่นห้องจนคนตัวเล็กสะดุ้งโหยง ตาดวงเล็กมองรอบห้องหากให้เธอเป็นเมีย เขาไม่ถือหรือร่่างกายของเธอผ่านสายตาลูกน้องเขามากมาย ทำได้แค่คิดในใจ

"จะอายอะไร แค่นี้ไม่กล้ายังจะบอกว่าจะเป็นเมียฉัน หึ แม่เด็กน้อยกลับบ้านไปกินนมแม่ซะ! ฉันไม่มีวันเอาเด็กอย่างเธอมาเป็นเมียหรอก จำใส่หัวไว้ด้วย" เท้ายาวก้าวออกจากห้อง เพียงแต่ตอนนี้กลับมาคนมาเกาะขาไว้แน่น

"หนูขอร้อง รับหนูไว้เถอะ" คำพูดคำเดียว พ่นออกจากปากเล็กซ้ำๆ อย่างกับถูกสั่งให้พูดแค่คำนี้คำเดียว

"งั้นก็ทำตามที่ฉันสั่ง!" เสียงกัดฟันกรอด จนเด็กสาวกลัวจนร่างสั่น เธอรีบถอดเสื้อออกจนเหลือเพียงบราราคาถูกที่ซื้อได้ตามตลาดนัด ดวงหน้าเล็กเอาแต่ก้มหน้าจะไม่ทันได้สังเกตถึงบอดีการ์ดต่างหันหน้าเข้าหากำแพงอย่างพร้อมเพรียง พวกเขารู้ดีแม้นายจะไม่เอ่ย พวกเขาก็ต้องหลบเพื่อให้เกียรติเด็กคนนี้