​𝕎𝕒𝕣𝕟𝕚𝕟𝕘: นิยายเรื่องนี้เป็นนิยายชายรักชาย ที่เกิดจากจินตนาการของผู้เขียน ทุกตัวละครไม่ได้มีอยู่จริงและเพศรองที่ระบุก็ไม่ได้มีอยู่จริงเช่นกัน การกระทำที่บรรยายในเนื้อหา มีความรุนแรง การสื่อถึงการรักร่วมเพศ ใช้ถ้อยคำหยาบโลน และบางการกระทำไม่ควรเอาเป็นเยี่ยงอย่าง...อนึ่งขอให้นักอ่านทุกท่านเสพผลงานเรื่องนี้อย่างมีวิจารณญาณ และตระหนักเสมอว่าเนื้อหาดังกล่าวเป็นเพียงแค่นิยายเท่านั้น

𝔸𝕝𝕡𝕙𝕒 𝕏 𝕆𝕞𝕖𝕘𝕒

“เรื่องเมื่อคืน...” ชายหนุ่มเปรยขึ้น มองอีกคนที่เขาคุ้นหน้าเป็นอย่างดีไม่ละไปไหน “เป็นผมเองที่ผิด รัทแล้วชั่งใจตัวเองไม่อยู่”

คนกล่าวยอมรับผิด ไม่คิดว่าบรรยากาศงานแต่งพี่ชายตนเองเมื่อคืนนี้จะทำให้อาการรัทของเขากำเริบและมาก่อนเวลา ไม่รู้ด้วยว่าเพราะกลิ่นโอเมก้าคนในงาน หรือ เพราะร่างกายของเขาที่ผิดปกติกันแน่ เพราะจู่ ๆ มันก็ทรุดหนักจนควบคุมตัวเองไม่อยู่เสียอย่างนั้น และก็เพราะมัน จึงทำให้เขาทำเรื่องอย่างว่ากับอีกฝ่ายไปเมื่อคืนนี้ นอนกับรสวีร์เพื่อนสนิทของพี่ชายตัวเอง

แล้วตอนนี้ทางนั้นก็ไม่มีสวมปลอกคอเสียด้วย

ไม่น่า หรือว่าเขาจะเผลอ...ผูกพันธะไปแล้วงั้นหรือ?

ซวย! ซวยมาก ไม่จริงน่า เขาไม่น่าจะขาดสติขนาดนั้น

รณภพเบิกตาโต มองแผ่นหลังขาวเล็กที่ลุกขึ้นจากเตียงด้วยหัวใจวูบไหว ถึงทางนั้นจะยังไม่ได้เอ่ยอะไร แต่กลับทำการเต้นหัวใจของเขาสะดุดไปหมด มันอดไม่ได้เลยจริง ๆ ที่จะไล่สายตาจากคอระหงลงมาถึงลาดไหล่ มองร่องรอยรักใคร่ที่เขาแต่งแต้มเอาไว้อย่างชัดเจนบนผิวเนียนนุ่มละเอียดนั่น ทั้งคมเขี้ยวฟัน และพันธะก็ชัดเจนเหลือเกิน

ทว่าอีกฝ่ายกลับเดินหายเข้าไปในห้องน้ำอย่างเงียบ ๆ จัดการตัวเองจนเสร็จแล้วเดินออกมาในชุดเมื่อวานนี้ กลับมาวางท่าทีเหินห่างกับเขาเหมือนเดิมอีกแล้ว

“พี่ฮีท เธอก็รัท ก็ถือซะว่ามันไม่เคยเกิดขึ้นดีกว่า”

ไม่เห็นเหมือนเมื่อคืนเลย ทำไมถึงได้ใช้น้ำเสียงไม่ยี่หระแบบนั้นกับสิ่งที่เขาต้องรับผิดชอบด้วย 

“แต่รอยที่คอพี่วีร์...” รณภพเอ่ยเสียงแผ่ว รู้สึกเจ็บจี๊ดที่หัวใจตั้งแต่รสวีร์เอ่ยประโยคเมื่อกี้นี้แล้ว 

“ช่างมันเถอะ สวมปลอกคอเอาไว้ตลอดก็ไม่น่าจะมีใครรู้ รอให้เธอเจอเนื้อคู่รอยบนคอพี่ก็น่าจะหายไปเอง”

“แต่...” ทำไมต้องพูดอย่างนั้นด้วยเล่า

พูดเหมือนเรื่องของเรามันไม่สลักสำคัญอย่างนั้นแหละ ทั้ง ๆ ที่เราเป็นคู่กันแล้วนี่ แล้วทำไมรสวีร์ถึงได้กล่าวแบบนั้น เย็นชากับเขาเหลือเกิน ทว่าถ้อยคำกลับแฝงไปด้วยน้ำเสียงเศร้าปะปนมาด้วย หรือจะคิดว่าเป็นความผิดของตัวเองคนเดียวอีกแล้ว ยังเห็นเขาเป็นเด็กไร้ความรับผิดชอบอยู่อีกงั้นหรือ

“ไม่ต้องพูดแล้วภพ พี่มองหน้าเธอพี่ก็เข้าใจแล้ว แม้แต่ตัวเธอเองยังสับสนอยู่เลย จะให้พี่ยัดเยียดความรับผิดชอบให้เธอคนเดียวได้อย่างไร” คนกล่าวหันหลังให้คู่สนทนา ไม่แม้แต่จะมองหน้าอัลฟ่าหนุ่มอายุน้อยกว่าด้านหลังอีก “ถือซะว่าเราไม่ใช่คู่กัน แล้วเรื่องคืนนั้นก็แค่ความผิดพลาด”

ℝ𝕠𝕤𝕖𝕧𝕖𝕖 : 𝕆𝕞𝕖𝕘𝕒

ℝ𝕠𝕟𝕟𝕒𝕡𝕠𝕓 : 𝔸𝕝𝕡𝕙𝕒

𝓦𝓻𝓲𝓽𝓮𝓻 𝓽𝓪𝓵𝓴: มาจร้า มาเปิดเรื่องใหม่ ภาคต่อตระกูลศรีสัตตบุษย์ คราวนี้เป็นคู่น้องชาย รณภพ X รสวีร์ คู่น้องชายกับเพื่อนซี้พี่ชายที่เห็นกันมาตั้งแต่เด็ก คนนึงก็คิดว่าอีกคนยังเล็กเป็นเด็กในสายตาตัวเองเสมอ และเรื่องที่เกิดก็แค่ความผิดพลาด ถูกผูกพันธะด้วยอารมณ์ไม่ใช่ความรัก ลูกที่เกิดมานั้นเขาจึงขอรับผิดชอบแต่เพียงฝ่ายเดียว

การหนีจึงเป็นทางออกที่ดีที่สุดในความคิดของรสวีร์ ณ ตอนนั้น แม้แต่กับนนทวีเขาก็ไม่ได้เอ่ยอะไรมาก เพียงเอ่ยปากบอกลาว่าไปเรียนต่อ หากแต่สามปีมันก็ผ่านไปเร็วเหลือเกิน และแล้วเส้นเวลามันเดินพาพวกเขามาเจอะเจอกันอีกจนได้ ความรักแสนวุ่นวายจึงบังเกิดขึ้นอีกครั้ง 

ฝากคู่รณภพ และ รสวีร์ด้วยนะคะ เอาใจช่วยให้หนูรวินท์ได้เห็นหน้าพ่อทีค่ะ ณ ตอนนี้คิดว่าพ่อกลับดาวอังคารไปแล้ว 

 ​