เราจากกันโดยไร้ซึ่งคำร่ำลา ฉันสั่งตัวเองไม่ให้หันกลับไปมองภาพด้านหลังที่คนตัวสูงมองตามด้วยสีหน้ายุ่งยากใจจนคล้ายอยากใช้มือแต่ละข้างขยี้เรือนผมตัวเองแรงๆ สักหนหนึ่งเพื่อระบายความอัดอั้นตันใจ

ฉันยกกอดแขนรอบตัวเอง ปล่อยน้ำตาที่เก็บกลั้นมานานให้รินลงอาบแก้มหยดแล้วหยดเล่า ฉันเกือบหลงคิดว่ามันจะเป็นการเริ่มต้นของเรา แล้วทุกอย่างกลับพังทลายลงในตอนเช้าวันถัดมา…

แม้คิดว่าเวลานั้นคือจุดสิ้นสุดจากจุดเริ่มต้นอันแสนสั้น หากแต่มันเป็นเพียงจุดเริ่มต้นสายใยที่เริ่มก่อร่างผูกโยงไว้ และรั้งให้เราต้องหวนกลับมาพบกันอีกครั้ง เพื่อรับผิดชอบอีกหนึ่งชีวิตเล็กๆ ด้วยกัน