เสียงดัง ‘เปรี้ยง!’ แหวกอากาศขึ้นมาท่ามกลางความเงียบ ไม่เพียงแต่ทำเอาชายหนุ่มร่างสูงสะดุ้ง ม้าสีน้ำตาลแผงคอดำของเขาพลอยตกใจ ยกขาหน้าขึ้นแหวกว่ายกลางอากาศ ก่อนสงบลงอย่างรวดเร็วเมื่อได้รับการปลอบจากคนขี่

ชายหนุ่มนิ่วหน้า เขาแน่ใจว่าเสียงที่ได้ยินไม่น่าจะเป็นเสียงอย่างอื่นไปได้ นอกจากเสียงปืน ดังขึ้นเพียงนัดเดียวแล้วก็เงียบ เขาเกือบจะเพิกเฉย เมื่อคิดว่าอาจจะเป็นคนงานในไร่ของเขายิงนกยิงหนู ถ้าเพียงแต่เขาจะไม่หวนนึกไปถึงเหตุการณ์ร้ายๆ ที่เกิดขึ้นกับว่าที่เจ้าสาวของเขา แล้วเสียง ‘เปรี้ยง!’ ที่ได้ยินก็ไม่เชิงว่าดังอยู่ไกล แม้จะไม่ใกล้จุดที่เขาชักม้าให้หยุดเพื่อมองไปรอบๆ ตั้งใจจะให้คนงานมาถากถางให้หายรกเมื่องานส่วนอื่นๆ ค่อยซาลง

ยังไงก็ตาม เขาค่อนข้างเชื่อหูตัวเอง เสียงที่ได้ยินน่าจะดังมาจากช่วงหนึ่งของเส้นทางที่คนที่ไร่อาศัยเป็นทางลัดตัดออกถนนใหญ่ซึ่งมุ่งเข้าเมือง ย่นระยะทางได้หลายกิโล เมื่อเทียบกับไปตามถนนตัดผ่านด้านหน้าตัวบ้านไร่

ก่อนจะทันคิดว่าเขาควรกลับเข้าบ้านได้แล้ว เจ้าเชโรกี ม้าเพศผู้สายพันธุ์ดีตัวใหญ่ สูงเกือบสิบแปดแฮนด์ ก็ถูกกระตุ้นให้ทะยานออกไปยังทิศทางที่แน่ใจว่าเป็นที่มาของเสียงปืนที่ได้ยินราวธนูพุ่งจากแหล่ง

ชายหนุ่มคิดว่า ถ้าเชโรกีมีความคิดความรู้สึกจากสมองเท่าคน มันก็คงพิศวงเช่นเดียวกับเขา นับแต่เห็นรถยนต์สีน้ำเงินคันเล็กกะทัดรัดจอดสงบนิ่ง

เขาเกือบจะคิดว่าเป็นรถของน้องสะใภ้ เพราะสีเดียวกัน รูปทรงดูเผินๆ ใกล้เคียงกันมาก กระทั่งเข้าไปใกล้จึงพบว่าเป็นคนละยี่ห้อ แม้รูปทรงมองไกลๆ จะคล้ายกันมาก และยังสีเดียวกันอีก

แต่ก่อนที่เขาจะตัดสินใจทำอะไรก็มีเสียงเครื่องยนต์แว่วๆ มาตามถนน มุ่งหน้ามาจากทางเดียวกับรถที่จอดอยู่

เพียงอึดใจ รถฟอร์ดสามประตู สีน้ำเงิน ก็แล่นเข้ามาจอดต่อท้ายรถโอเปิลที่จอดขวางทางอยู่

ผู้ที่ก้าวลงมาจากตอนหน้าด้านคนขับเป็นหญิงสาวร่างงามระหง

“มีอะไรหรือคะ พี่วิน?”

“ยังไม่รู้เหมือนกัน”  เขาตอบก่อนลงจากหลังม้า เดินเข้าที่รถโอเปิ้ล

ศิรดาได้ยินเสียงสบถจากชายหนุ่ม ก่อนเขาจะสอดมือผ่านกระจกที่เจ้าของรถคงจะเปิดรับลมแทนเปิดแอร์เอาไว้ครึ่งๆ ฝั่งคนขับ เพื่อคลายปุ่มล็อก จากนั้นก็ค่อยๆ ดึงประตูเปิด

ศิรดาเดินตามเข้าไป พอเห็นภาพคนในรถทิ้งตัวพิงเบาะลักษณะหมดสติในสภาพเลือดชุ่มโชกก็ลืมตัวอุทานเสียงดัง

“อุ๊ย! ตายแล้ว!”

วินภวัตหันมองน้องสะใภ้แวบหนึ่ง

“ยังไม่ตาย”  เขาพูดเสียงขรึม เนิบช้า ขัดกับจังหวะการเต้นของหัวใจที่โลดรัวตั้งแต่เห็นหญิงสาวที่พิงเบาะคอเอียงไปทางซ้ายนิดหนึ่ง เต็มตา

แม้ดวงตาทั้งคู่ของหล่อนจะปิดสนิท แต่เขาก็มั่นใจว่าหล่อนคือผู้หญิงคนเดียวกับที่เขาพบในโรงอุปรากรที่นิวยอร์ก ที่เขาเก็บประทับไว้ในความทรงจำ และเมื่อคืนที่ผ่านมายังบอกตัวเองอยู่เลยว่า เลิกคิดถึงหล่อนได้แล้ว เพราะถึงอย่างไรก็คงไม่มีโอกาสได้เจอกันอีกชาตินี้ แต่จู่ๆ หล่อนก็มาปรากฏตรงหน้าเขา ในสภาพที่ทำเอาเขาแทบจะนึกหรือทำอะไรไม่ถูก

ว่าแต่หล่อนมาทำอะไรแถวนี้ ก็หล่อนอยู่ไกลถึงนิวยอร์กไม่ใช่หรือ?