นิยายเรื่อง คะนึงรักที่เทียนฟู

โรงเตี๊ยมเทียนฟู

ชีวิตคนเราแม้เลือกเกิดไม่ได้ เฉกเช่นโชคชะตาที่เราคิดว่าสามารถลิขิตตัวเองได้ แต่สำหรับซูเจินแล้ว นับตั้งแต่มารดาจากไปเพียงไม่นาน นิสัยของบิดาของนางก็เปลี่ยนแปลง จากที่เคยเป็นท่านพ่อที่ดีรักครอบครัว ก็กลายร่างเป็นผีสุราทำร้ายตบตีบุตรของตนราวกับโดนผีห่าซาตานเข้าสิงร่าง ชีวิตนี่ช่างไม่มีอันใดแน่นอนเลยเสียจริงๆ คำกล่าวของบิดาที่บอกว่าจะขายนางเพื่อที่จะหาเงินไปไถ่ตัวคณิกานามว่าสุ่ยเซียนที่หอฝูหรง ราวกับอสนีบาตฟาดกันมากลางอกนาง

ผู้ใดจะเข้าใจถึงความเจ็บปวดขมขื่นของนางบ้าง จะมีก็เพียงแค่สวรรค์เพียงเท่านั้นกระมังที่จะตอบคำถามกับสิ่งที่นางกำลังเผชิญอยู่ได้….

---------------------------------------------------------------------------

เพี๊ยะ!

เสียงฝ่ามือกระทบเข้ากับแก้มซีกซ้ายดังสนั่น ใบหน้าเนียนรูปไข่ถึงกับหน้าหันไปตามแรงตบของบิดาบังเกิดเกล้า ในเวลานี้ซูเจินถึงกับร่างนิ่งงัน หญิงสาวไม่รู้ว่าตนทำอันใดผิด เหตุใดผู้เป็นพ่อของนางถึงได้ออกแรงตบไปที่ใบหน้าของนางเช่นนี้

“นับจากนี้เจ้าจงไปหาเงินมาเลี้ยงดูข้า!” คำสั่งประกาศิตของชุนฟงที่ตอนนี้นัยน์ตาแดงก่ำเพราะฤทธิ์ของสุราที่เขาพร่ำดื่มมาทั้งคืน ใบหน้ามึนเมาเต็มไปด้วยฤทธิ์ของสุรา นับตั้งแต่มารดาจากไปได้ไม่นาน บิดาของซูเจินก็กลายเป็นผีสุราทำร้ายตบตีบุตรของตนราวกับโดนผีห่าซาตานเข้าสิงร่าง

“ท่านพ่อ…” มือบางจับไปที่ใบหน้าของนางแล้วจ้องมองไปที่บิดาที่เมามายของตนด้วยสายตาเจ็บปวด

“เมื่อไม่นานมานี้ข้าได้ข่าววงในว่าโรงเตี๊ยมเทียนฟูประกาศรับคน เจ้าจงไปซะ!” น้ำเสียงแข็งกร้าว ดวงตาคมจ้องมองบุตรสาวตรงหน้าอย่างออกคำสั่ง

“บิดาหมายความว่า…ท่านจะขายข้าเช่นนั้นรึ?” ซูเจินถามเสียงสั่น

“ใช่! ตอนนี้เจ้าก็สิบหกแล้ว จริงๆ ข้าน่าจะขายเจ้าไปที่หอฝูหรง แต่ข้าเห็นเจ้าเป็นบุตรสาวข้า ไปเป็นสาวใช้ที่นั่นก็ถือว่าไม่เลว” ชุนฟงพูดด้วยน้ำเสียงอ้อแอ้เหลือทน

“หากข้าบอกว่าไม่ทำเล่า…”

เพล้ง!

ไหสุราถูกคนเมาเขวี้ยงลงพื้นแตกกระจาย “เจ้าว่าอะไรนะ!”

“ท่านพ่อ…กิจการน้ำเต้าหู้ที่ข้ากับเสี่ยวหรงช่วยกันขายเล่า…” ซูเจินพยายามพูดอย่างใจเย็น ตรงตรอกเล็กชานเมือง นางและน้องชายวัยสิบขวบพยายามช่วยกันขายน้ำเต้าหู้นับตั้งแต่มารดาจากไป หากแต่ว่าเงินที่นางหามาได้มีหรือจะพอกับความต้องการบิดาที่เอาแต่ดื่มสุราเคล้านารี ซูเจินไม่เข้าใจว่าเหตุใดนับตั้งแต่มารดาของนางจากไปด้วยโรคร้ายเมื่อหนึ่งปีก่อน บิดาที่เคยเป็นคนขยันขันแข็งเป็นหัวหน้าครอบครัว มาตอนนี้กลับกลายเป็นคนละคน

“เจ้ากล้าขัดคำสั่งข้ารึ?”

“ท่านพ่อ ท่านช่วยบอกเหตุผลจริงๆ ของท่านให้ข้าฟังได้หรือไม่…”

“สุ่ยเซียนแห่งฝูหรง ข้าจะไถ่ตัวนางมาอยู่กับข้า!” แม้จะมึนเมาจนแทบจะควบคุมสติไม่ได้ หากแต่ใบหน้าของชุนฟงยามเมื่อเอ่ยถึงคณิกายอดดวงใจ

“เพื่อคณิกานางหนึ่ง ท่านถึงกับขายข้าให้ไปเป็นสาวใช้ผู้อื่นเช่นนั้นรึ? แล้วเสี่ยวหรงเล่า…” ซูเจินเอ่ยอย่างตัดพ้อ วันนี้นางไม่คาดคิดเลยว่าจะได้ฟังคำพูดที่แสนไร้เยื่อใยเช่นนี้จากปากบิดา เพื่อคณิกานางหนึ่ง ท่านพ่อถึงกับทอดทิ้งบุตรของตนได้ลงคอ

“เจ้าเป็นใครถึงมาสั่งสอนข้า ข้าในฐานะผู้ให้กำเนิดเจ้า…เจ้าลืมไปแล้วรึ?” ชุนฟงพูดข่มขู่บุตรสาวอย่างเอาเรื่องนัก

“ไม่เจ้าค่ะ” ใบหน้าเกลี้ยงเกลาส่ายหน้าเบาๆ พลางปาดหยาดน้ำตาที่กำลังหยดลงมาที่แก้มของตน