"โอเคที่รัก ผมมาช่วยคุณสำเร็จแล้ว ไหนรางวัลผมล่ะ"

เขาใช้มือประคองร่างงามนั้นอย่างแผ่วเบา ขณะที่อีกฝ่ายยังคงยิ้มละมุนไม่หุบ ชายชาตรีผู้ฝ่าฟันอุปสรรคจนสามารถช่วยหญิงคนรักได้ โดยมีร่างไร้วิญญาณนอนเกลื่อนกลาดตามพื้น ไม่ต่างจากสัญลักษณ์ของผลงานอันน่าชื่นชม คาวบอยหนุ่มผู้มีฝีมือการยิงปืนแม่นยำดุจจับวาง กับสาวชาวไร่ที่งามสง่า ดุจนางฟ้านางสวรรค์ผู้ตกเป็นเหยื่อปล้นของบรรดาโจรคลั่ง กลิ่นกายของเธอช่างหอมละมุนชวนเคลิ้ม จนอดคิดไม่ได้ว่าแอบซ่อนดอกไม้ไว้ตามหลืบไหนในร่างกายรึเปล่า ดวงตาสีฟ้าสวยสดประกายดุจอัญมณี ฟันที่ขาวตัดกับริมฝีปากสีชมพูมองไม่มีเบื่อ หล่อนตอบเสียงหวาน

"ฉันนี่ไง รางวัลของคุณ แต่น่าเสียดายจัง "

คิ้วเข้มกระตุก

"เสียดาย? เสียดายอะไร"

"ก็ถึงเวลาที่คุณต้องตื่นแล้วไง "

สิ้นคำพูด สาวชาวไร่ก็พลิกเป็นฝ่ายประคองร่างชายหนุ่ม เขาค่อยๆทิ้งกายนอนลงกับพื้น ขณะที่เปลือกตาค่อยๆหนักและปิดสนิทลงเสียดื้อๆ อา.. ฝัน ? ใช่แล้ว เขากำลังฝันอยู่แน่นอน มันเป็นฝันที่บ้าแต่รู้สึกดีชะมัด แต่เดี๋ยวนะ !

"โอเค ผู้ฝันตื่นแล้ว รีบลุกเร็วพวกเรา "

จากเสียงหวานละมุนของสาวชาวไร่ กลับกลายเป็นคำสั่งที่ดังก้องไปทั่ว ชายหนุ่มหรี่ตามอง พบบรรดาโจรที่เขาเพิ่งสังหารไปหมาดๆลุกยืนกันพรึ่บ บางคนบิดขี้เกียจ ส่วนบางคนสลัดแข้งขาพร้อมหัวเราะร่า เอ่ยยิ้มๆ

"ให้ตาย บทที่เธอให้ฉันเล่นเนี่ยยากชะมัด แถมพูดก็น้อย คราวหลังไม่เอาแล้วนะ ลูน่า"

"เถอะน่า อย่าบ่นมากนักเลย นายรู้มั้ยว่างานนี้น่ะ เปรียบเสมือนข้อสอบ ซึ่งเป็นตัวชี้วัดเส้นทางการเป็นผู้กำกับฝันของฉันในอนาคต ท่านมอเฟียสจะต้องชอบแน่ๆ ที่งานออกมาดีแบบนี้ เอาล่ะ …."( แม่สาวชาวไร่บิดขี้เกียจ )"...ในฐานะที่ทุกคนตั้งใจแสดง วันนี้ฉันเลี้ยงน้ำตกส้มตำเอง "

เสียงโห่ร้องด้วยความยินดี ขณะที่หนึ่งในนักแสดงชายหยุดกึก เพราะดันเหลือบมองมาบนพื้น ซึ่งมีร่างของผู้ฝันนอนนิ่ง ทว่าลืมตาจ้องเขม็ง

"เฮ้! ลูน่า เธอลืมปิดเปลือกตาผู้ฝันรึเปล่า"

หล่อนตกใจนิดนึง ก่อนเดินกึ่งวิ่งเข้ามาจ้องด้วยความแปลกใจ พร้อมกับใช้นิ้วปิดเปลือกตาเสีย ทว่าเขากลับลืมตาโพลงอีกครั้ง พร้อมกับเอ่ยทัก

"เธอทำอะไร ลูน่า"

ไม่ผิดสัญญาณบอกเหตุร้าย เหล่านักแสดงชายหญิงที่ตอนนี้พากันหน้าซีดเผือด ต่างกรีดร้องพร้อมกับวิ่งแตกกระเจิงไปคนละทิศละทาง ชายหนุ่มผู้ฝันชันกายลุกขึ้นนั่ง ขณะที่ลูน่ายังคงกรามค้างตาเหลือกไม่ต่างจากเห็นผี หล่อนพยายามเปล่งคำพูดออกมาจากลำคอ ซึ่งดูแล้วลำบากเสียเหลือเกิน

"นะ นาย ทำไมล่ะ ทำไม ทำไมถึงไม่ตื่น"

เขายักไหล่ ขณะกราดสายตามองไปรอบๆเพราะสับสนเช่นกัน

"ไม่รู้สิ ว่าแต่นี่มันคือความฝันเหรอ "

"ก็ใช่น่ะสิ …" ลูน่ายกมือทั้งสองข้างกุมศีรษะตนเอง พร้อมกับอุทานเสียงหลง"...ตายแล้ว ฉันจะทำยังไงดีเนี่ย บ้า บ้าที่สุด ซวยแน่ๆเลยฉัน "

"เฮ้ๆ ใจเย็นๆ มันคงไม่ร้ายแรงถึงขนาดนั้นหรอกมั้ง แล้วพวกที่วิ่งเตลิดนั่นรีแอ็คชั่นเว่อร์ไปรึเปล่า "

ชายหนุ่มพยายามปลอบอย่างใจเย็น แต่ดูแล้วคงไร้ผล เพราะหญิงสาวผู้รับบทชาวไร่ยังคงมีสีหน้าตื่นตระหนกไม่หาย

"ไม่ร้ายแรงบ้าอะไรล่ะ ซวยแน่ แล้ว แล้ว…" (หันรีหันขวาง พร้อมกับตะโกน)"...เฮ้ ! ทำไมทิ้งฉันไว้คนเดียวล่ะ กลับมาช่วยกันก่อน"

เงียบ ไม่มีเสียงตอบรับกลับมาสักแอะ หล่อนทรุดลงนั่งกอดเข่าด้วยความท้อแท้ ขณะที่ชายหนุ่มเอ่ยเสียงเรียบ

"เฮ้ เป็นไรรึเปล่า"

ลูน่าจ้องขวับราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ

"เป็นสิยะ! รู้ตัวรึเปล่า ว่านายเพิ่งจะดับเส้นทางการเป็นผู้กำกับฝันของฉัน "

เป็นฝ่ายของชายหนุ่มที่จ้องตาวาวบ้าง เพราะเขาเองยังไม่รู้ตัวเลยสักนิด ว่าทำอะไรผิดหนักหนา ถึงขั้นบานปลายใหญ่โตขนาดนี้ ทั้งที่จำได้ล่าสุดคือเขาเพิ่งนอนหลับ และโผล่ขึ้นมารับบทคาวบอยปืนโหดในยุคเครื่องจักรไอน้ำ เขาลุกขึ้นยืนด้วยสีหน้าเซ็ง ก่อนใช้มือปัดฝุ่นตามเสื้อผ้าหน้าผม เอ่ยประชด

"อะไรวะ เมื่อกี้ยังงามเหมือนนางฟ้าอยู่แท้ๆ ผ่านไปเดี๋ยวเดียวกลายเป็นนางมารหิวส้มตำซะละ ฝันห่วยชะมัด"

ลูน่าลุกพรวด พร้อมกับชี้หน้าด่าแว้ด

"นายน่ะสิ มารร้าย ไม่ยอมตื่นจนสร้างความเดือดร้อนให้ฉัน นายรีบตื่นเดี๋ยวนี้เลยนะ ไม่งั้นฉันหยุมหัวนายแน่"

"ก็มันทำยังไงล่ะ หลับตาเหรอ"

"จะไปรู้เหรอ ปกติพอฝันจบนายก็ตื่นโดยอัตโนมัติอยู่แล้วนี่ "

"ก็มันไม่ตื่น"

หญิงสาวกลั้นกรี๊ดจนหน้าแดง ซึ่งมีสภาพไม่ต่างจากนางร้ายในละครหลังข่าว ก่อนจะสงบลงเพราะนึกอะไรขึ้นมาได้

"ก่อนนอนนายกินยานอนหลับ… เออช่างมันเหอะ ยังไงนายก็จำไม่ได้ตามกฎล่ะมั้ง เฮ้อ..อ"

"กฎ? กฎอะไรของเธอ ฉันไม่เข้าใจ"

"กฎของมอเฟียส ผู้ฝันจะจำเหตุการณ์ก่อนหลับไม่ได้ ขณะเดียวกันพอฝันเสร็จแล้วตื่น ผู้ฝันก็จะจำเหตุการณ์ภายในโลกนี้ไม่ได้ด้วยเช่นกัน"

คาวบอยหนุ่มครุ่นคิดนิดนึง ก่อนเอ่ยด้วยอาการสงสัย

"แต่บางทีฉันก็ฝันเห็นเลขนะ ทำไมถึงจำได้ล่ะ "

สาวชาวไร่ท้าวเอว

"นั่นมันจิตใต้สำนึกย่ะ ใช่เหตุการณ์ในความฝันเสียเมื่อไหร่ แล้วรบกวนเลิกจ้อเสียที แค่นี้ก็ปวดกบาลพออยู่แล้ว โอ๊ย!"

"โอเคๆ ถ้าฉันอยู่แล้วมันสร้างความเดือดร้อนให้เธอนักล่ะก็ ฉันลาล่ะ บาย"

เขาหมุนตัวเดินหนี ทว่าลูน่าแว้ดขัด

"จะไปไหนยะ ?"

"หาทางออก"

"แล้วรู้รึไง ว่ามันออกจากฝันทางไหน"

"ไม่รู้ "

"ไม่รู้ก็อย่าเดินมั่วซั่วสิยะ "

"อ้าว อยู่ก็ด่า ไม่อยู่ก็ด่า เอาไงแน่อีสาวชาวไร่"

"ฉันชื่อลูน่าย่ะ รบกวนเรียกให้ถูกด้วย"

คาวบอยหนุ่มยิ้มมุมปาก

"ครับๆ คุณลูน่า รบกวนชี้ทางสว่างให้คนหลงทางอย่างผมทีครับ"

"ตามมา"

"จะพาไปไหน"

"ไปพบท่านมอเฟียส"