หลังจากปี 2012 วันสิ้นโลก ตอนนี้ก็ผ่านมาแล้ว 300 ปี ผมไม่รู้ว่าเรือโนอาที่พ่อพูดถึงบ่อยๆ ตอนนี้ไปอยู่ที่ไหนและไม่รู้ว่าทำไมพวกเราถึงมาอยู่ที่นี่ ทั้งที่ควรจะอยู่บนเรือโนอาอะไรนั้น แต่ถึงจะไม่มีเรือโนอาพวกเราก็รอดมาได้จนถึงทุกวันนี้

นี่คือความทรงจำที่ของใครสักคนที่อยู่ในหัวของผม แต่สิ่งที่ผมตอนนี้ แน่นอนว่านี่ไม่ใช่ความทรงจำของผมจริงๆแต่มันเป็นความทรงจำของเจ้าของร่างเดิม ชายผู้ที่ตายอย่างไร้ความหมาย

ไม่เข้าใจมากที่สุดคือ ผมกลายมาเป็นเด็กโชคร้ายคนนี้ได้อย่างไร จำได้คร่าวๆ ว่าครั้งสุดท้าย ผมอยู่ในงานเลี้ยงปีใหม่ของบริษัท กำลังร้องเพลงอย่างบ้าคลั่งอยู่บนเวที หลังจากที่เมาจนได้ที่ก็กระโดดลงสระน้ำตื้นๆ ที่อยู่หน้าเวทีแล้ววูบไป ตื่นมาอีกครั้ง ผมก็มาอยู่ที่นี่แล้ว

ในโลกที่เต็มไปด้วยน้ำทะเล ไม่มีเกาะ ไม่มีพื้นดิน เราอยู่บนเรือแพที่เกิดขึ้นเองตามธรรมชาติ พูดให้ถูกคือเราอยู่บนกลุ่มของต้นไม้ที่ลอยอยู่บนผิวน้ำ ต้นไม้แปลกๆ พวกนี้มีรากจำนวนมาก ที่สานกันไปมาจนหนาแน่น รากและลำต้นของมันเป็นเหมือนฟองเบาๆ มีน้ำหนักน้อยกว่าน้ำทะเลหลายเท่า ทำให้มันลอยอยู่บนน้ำทะเล

ใจกลางป่ามีต้นไม้ที่ใหญ่ที่สุด เราเรียกมันว่า โทบัน เท่าที่จำได้พ่อบอกว่ามันคือต้นไม้ต้นแรกของป่าแห่งนี้ มันมีอายุมากกว่าสองร้อยปีแล้ว เราทุกๆ คนที่อยู่ที่นี่เป็นดังผู้พิทักของมัน คอยปกป้องมันจากทุกสิ่ง เพราะหากมันตายต้นไม้ทุกต้นก็จะตายไปด้วย สุดท้ายเกาะแห่งนี้ก็จะตายไปรวมถึงพวกเราด้วย

ต้นไม้ทุกต้นเชื่อมต่อกัน เราก็เชื่อมต่อกับต้นไม้เช่นกัน เด็กๆ ทุกๆ คนที่เกิดที่นี่จะเชื่อมต่อกับต้นไม้ของตัวเองเพราะแบบนี้ พวกเราจึงมีพลังวิเศษตั้งแต่เกิด พวกเราเรียกมันว่า ควารีน เรามีควารีนตั้งแต่เกิดทำให้เราสื่อสารกับสัตว์ทะเลบางชนิดได้ แต่ละคนก็มีควารีนแตกต่างกันไปตามชนิดและสายพันธุ์ของสัตว์ทะเลที่สื่อสารกับเรา ตอนเราเกิดมา ผู้ใหญ่บอกเราว่ามันเป็นพรอันวิเศษของ โทบัน ทุกๆ คนก็คงคิดเช่นนั้น คนอื่นมีผู้พิทักษ์เป็นปลาสุดเจ๋ง ไม่ว่าจะเป็น ปลากระทุงเหว ปลาโลมา ปลาดาบเงิน หรือปลาจระเข้ แต่ผมมีผู้พิทักษ์ปลาข้าวสาร กับความสามารถกลั่นปลาที่ติดมาด้วย แน่นอนว่ามันแย่สุดๆ และนั้นเป็นโชคร้ายสุดๆ สำหรับผม

เพราะแบบนี้ผมจึงอยู่ที่นี่ พร้อมกับฉายาตัวไร้ประโยชน์แห่ง ฟอนซีโทบัน ฟอนซี นั้นคือชื่อของโทบันนี้ ในโลกแห่งท้องทะเลแห่งนี้ มีโทบันมากมาย ที่เป็นทั้งมิตรและศัตรูกับที่นี่ ไม่ว่าจะเป็นโทบันไหนต่างก็ต้องปกป้องต้นไม้ของตัวเองเอาไว้อย่างสุดความสามารถ ต้นไม้ตายเราตาย ต้นไม่อยู่เราอยู่

มีหลายครั้งที่โทบันถูกทำลาย แน่นอนว่าจุดจบสุดท้ายคือทุกคนในโทบันนั้นตายทั้งหมดหรือไม่ก็ถูกจับไปเป็นทาสแรงงาน เพราะเมื่อไรที่ต้นไม้ตาย พลังวิเศษของเราก็จะหายไปด้วย ถึงตอนนั้น เราก็ไม่ต่างจากตัวไร้ประโยชน์ที่ไม่มีใครต้องการ รอเวลาตายอย่างเดียวเท่านั้น

ผมพีโน่ เจ้าของร่างเดิมก็ชื่อพีโน่เหมือนกัน ผมไม่แปลกใจกับเรื่องนี้เท่าไรและเข้าใจว่ามันคือความบังเอิญ อันสุดยอด เพราะชื่อดีๆ แบบนี้ใครๆ ก็อยากใช้

แต่ก่อนผมเป็นวิศวกรเครื่องกลเงินเดือนหลายแสน แต่ตอนนี้มาอยู่ในร่างเด็กเข็นปลาในตลาด พ่อตายไปเมื่อปีที่แล้วส่วนแม่ เจ้าของร่างก็ไม่เคยเห็นหน้ามาก่อน ที่นี่ผมมีบ้านไม้เล็กๆ อยู่ริมป่า ห่างจากตลาดราวๆ สองกิโล ต้องนั่งเรือวาลไปทำงานที่นั่นใช่ไม่ผิด มันคือเรือที่อยู่บนหลังปลาวาลขนาดใหญ่ ผมไปรับจ้างเข็นปลาจากเรือประมงไปส่งที่ตลาด ได้เงินเข่งละ 2 ริงทองแดง วันหนึ่งผมทำเงินได้ ราวๆ 7-8 ริงเงิน 100 ริงทองแดงเท่ากับ 1 ริงเงิน

เป็นรายรับที่น่าสมเพช ด้วยเงินแค่นี้ อาหารดีๆ เจ้าของร่างเดิมก็ไม่เคยได้กิน มันกินฟลัวกับปลาย่างมาเป็นปีแล้ว ฟลัว คือแป้ง เป็นอาหารพวกคาร์โบไฮเดรตชนิดเดียวบนเกาะนี้ ทุกคนจำเป็นต้องกินมัน ฟลัวได้จากผลของต้น ฟลัวโท มันเป็นต้นไม้ควบคุมของเกาะ อยากกินก็ต้องซื้อมันเท่านั้น

ฟลัว 1 กิโล ราคาก็มากกว่าก็ 30 ริงเงินแล้ว ซื้อมัน ไม่ใช่เรื่องง่ายสำหรับคนจนๆ อย่างผมตอนนี้ ให้ตายเถอะ! หัวผมรู้สึกปวดตุบๆ ความรู้สึกเหมือนถูกทุบจากอะไรสักอย่าง ความทรงจำในตอนท้ายเลือนราง ขาดๆ หายๆ ยิ่งคิดถึงมันเท่าไรก็ยิ่งปวดหัว