'' มึง...ไอ้คนบ้าจอมเผด็จการ จะทำอะไรหยุดเดี๋ยวนี้นะ ''

'' ทำไมต้องหยุด!! ในเมื่อกูมีสิทธิ์ในตัวมึงทุกอย่าง ''

'' สิทธิ์บ้าสิทธิ์บออะไรกัน มึงมีสิทธิ์ในตัวกูตั้งแต่เมื่อไหร่ มิทราบ ''

'' ก็สิทธิ์ของเงินหนึ่งล้านบาทแลกกับตัวมึงไงล่ะ ''

หนอย!! มันจะมากเกินไปหน่อยมั้ยไอ้คนบ้าอำนาจ จู่ๆ ก็มาขี้ตู่ว่าซื้อตัวเขามาในราคาแค่นั้น...

โหย... มันจะดูถูกเกินไปหรือเปล่าห๊ะ...

แต่เอาเถอะเรื่องนั้นช่างมันก่อน เพราะไอ้คนจอมเผด็จการที่อยู่ตรงหน้าน่าห่วงกว่าเยอะ...

ก็ดูดวงตาสีน้ำตาลคมกริบส่อแววหื่นๆ ที่มองราวกับจะเปลื้องผ้านั่นสิ แถมใบหน้าหล่อๆ กับปากสวยๆ ที่ยกยิ้มกรุ้มกริ่มพาให้คิดไปถึงไหนต่อไหน

โอ๊ย!! ไอ้มาเฟียบ้านี่มันเกิดมาเพื่อพรากพรหมจรรย์ชัดๆ...

มันยากจะเชื่อจริงๆ ว่าเขาถูกป้าที่รักและไว้ใจมาตลอดหักหลังอย่างเจ็บแสบ...

สิ่งสุดท้ายที่ เวธาร จำได้ คือเขาพาเด็กหนุ่มในผับของป้ามาส่งให้ลูกค้า แต่มารู้สึกตัวอีกทีเขาดันกลายเป็นสมบัติส่วนตัวของ มาร์ค มาเฟียมหาวายร้ายบ้าอำนาจไปซะแล้ว

'' นะ...นี่มึงจะข่มขืมกูเหรอ ''

'' ถ้าไม่อยากให้ทำ...มึงก็ต้องทำข้อตกลงก่อน ''

'' อะ...อื้อ รีบบอกมาสิว่าข้อตกลงอะไร ''

'' มึงต้องให้กูจูบ...แล้วกูสัญญาว่าจะไม่ทำอะไรไปมากกว่านั้น ถ้ามึงไม่เต็มใจ ''

'' แน่นะ...ใครผิดสัญญาออกลูกหมา ''

'' มาเฟียอย่างกูรักษาคำพูดเสมอ งั้นเรามาเริ่มกันเลย ''

ถึงหนุ่มซ่าอย่างเขาจะแสบแค่ไหนแต่ก็ไม่มีวันตามลูกเล่นของมาเฟียหล่อร้ายได้ทัน...

เพราะไอ้จูบที่ว่าไม่ได้ตกลงกันเสียหน่อยว่าจะจูบตรงไหน โอย!! นี่มันฝันร้ายใช่มั้ยเนี่ย...

เพราะมาเฟียจอมตะกละเล่นจูบไปทุกที่แล้วแบบนี้ใครมันจะไปทนไหวละ...