" เสี่ยวหยางเร็วเข้าอย่ามัวอืดอาด " ชายชราร้องตะโกนดังลั่น กระตุ้นให้เด็กหนุ่มเร่งเร้าตนเอง

เสี่ยวหยางหรือชิงหยางสะดุ้งตื่นจากภวังค์ ที่กำลังจ้องมองทัศนียภาพอันงดงาม

" ขอรับ " ชิงหยางร้องตอบกลับ แลเร่งขนไม้ซุงขึ้นจากเรืออย่างรวดเร็ว

ชิงหยางเด็กหนุ่มวัยสิบสี่ปีผู้นี้ ตั้งแต่จำความได้ก็ออกทำงานรับจ้างหาเลี้ยงตนเอง

แม้นจะเป็นเด็กกำพร้าที่ถูกทิ้งให้อยู่เพียงผู้เดียวในโลกที่กว้างใหญ่ แต่เด็กหนุ่มก็หาได้ย่อท้อต่อโชคชะตา

ดิ้นรนขวนขวายหาเลี้ยงตนเองมาเรื่อย โดยมิปริปากบ่นสักครา

ตั้งแต่จำความได้ เด็กหนุ่มก็อาศัยอยู่ที่วัดร้าง แลที่อยู่รอดมาได้ก็เพราะชาวบ้านแถบนั้นส่งข้าวส่งน้ำเลี้ยงดู

แต่ก็น่าแปลกใจที่ว่าเหตุใดชาวบ้านแถบนั้น มิมีผู้ใดรับเลี้ยงเด็กหนุ่มสักคน