“เลิกดื่มได้แล้วค่ะพี่ภัทร เหล้ามันไม่ได้ช่วยให้พี่หลิวฟื้นขึ้นมาได้หรอกนะคะ หากพี่ภัทรยังเป็นแบบนี้ถ้าพี่หลิวรู้เขาคงจะเสียใ”  ลลินเตือนสติของณภัทร พร้อมกับแย่งแก้วเหล้าที่อยู่ในมือของเขาออก

                “ไม่ใช่เรื่องของเธอ อย่ามายุ่ง”

                “ก็ไม่ได้อยากจะยุ่งหรอกค่ะ นี่ถ้าพี่หลิวไม่ได้ฝากไว้ ลินจะไม่มายุ่งกับพี่ภัทรเลย”

                “อย่าเอ่ยชื่อหลิวให้ฉันได้ยินนะ ชื่อของหลิวไม่สมควรหลุดออกมาจากปากคนอย่างเธอ หากไม่ใช่เพราะเธอปิดบัง ฉันก็คงพาหลิวไปรักษาได้ทัน เธอมันหัวใจมือบอด หากแค้นมากที่ฉันทิ้งเธอมาหาหลิวก็มาลงที่ฉันสิ ทำไมต้องมาทำให้หลิวตายด้วย”

                “อาการป่วยของพี่หลิวไม่ได้เกี่ยวกับลินเลยนะคะ”

                “ไม่ต้องแก้ตัว ฉันไม่อยากฟังคำแก้ตัวจากผู้หญิงเลวๆ อย่างเธอ” ว่าออกไปด้วยความโกรธ ก่อนจะจับลำแขนเรียวเล็กเจ้าหล่อนแล้วเหวี่ยงเต็มแรงหวังให้เธอออกไปจากห้อง แต่ทว่าลลินกลับเซถลาไปชนกับขอบประตูเต็มแรง

                หญิงสาวยกมือเรียวขึ้นมาเช็ดของเหลวที่กำลังไหลลงมาเปรอะเปื้อนใบหน้าหวาน ก่อนที่เธอจะรับรู้ได้ถึงความเจ็บปวดที่หน้าผากมน

                “ตายแล้วคุณลินเจ็บมากไหมคะ” ป้านุ่มร้องอุทานออกมาด้วยความตกใจ ก่อนจะวิ่งเข้าไปหาหญิงสาว

                ขณะที่ณภัทรก็ได้แต่ยืนนิ่งทำตัวไม่ถูก เมื่อเห็นว่าตัวเองได้เผลอทำรุนแรงจนลลินต้องเจ็บตัวถึงขั้นเลือดตกยางออก