ตัวฉันมีชื่อว่า ดอกฟ้า เพื่อน ๆ ในกลุ่มมักจะเรียกฉันว่า อีดอก เพราะฉันนั้นมีความสามารถในการแสดงเก่งแบบสุด ๆ ปัจจุบันทำอาชีพเป็น นักต้มตุ๋น หลอกลวงชาวบ้าน ยิ่งเป็นเคสหลอกลวงประเภทหาคนหายเนี่ยนะ ฉันนี่โคตรชอบเลย เพราะไม่ต้องลงทุนลงแรงอะไรมาก แค่แสดงให้เนียนเข้าไว้ก็พอ หลอกเอาเงินได้เมื่อไหร่ ก็แค่หนีหายเข้าไปในกลีบเมฆก็พอ

“ อีดอก เคสนี้ของมึงนะ มึงคือตัวละครหลัก อ่านรายละเอียด และจำให้ขึ้นใจด้วย ” ฉันหยิบเอกสารที่ทอมมี่ยื่นมาให้กับฉันไว้อ่านแบบคร่าว ๆ

“ งานใหญ่เลยนะเนี่ย โคลเมลลันเต้ โคลเมลลันเต้ บ้าไปแล้ว นี่มันมหาเศรษฐี อันดับหนึ่งในเอเชียเลยนะ กูทำไม่ได้หรอก ” ฉันรีบปฏิเสธอย่างทันควัน เมื่อเห็นนามสกุลที่กำลังโด่งดังในช่วงนี้

“ มึงต้องทำ มึงไม่เห็นในใบประกาศรึไง แค่ตามหาทายาทของพวกแม่งเจอ มันก็ให้รางวัลหลายสิบล้านแล้ว ”

“ นี่ อีดอก มึงทำตามที่ทอมมี่พูดเถอะ ในกลุ่มเรามึงมืออาชีพสุดแล้ว ถ้าพวกเราได้เงินก้อนนี้มา เราก็ไม่ต้องทำงานหนักอีกนานเลยนะเว่ย ” จูลี่พูดขึ้นมาเสริม

“ แล้วถ้าพวกแม่งจะตรวจ DNA ทำไงวะ อีกอย่าง หนังหน้ากูมันลูกครึ่งตรงไหน ” ฉันพยายามเถียงเพราะงานนี้มันเสี่ยงเกินไปจริง ๆ

“ ไม่ต้องห่วง เดี๋ยวพวกกูเตรียมทุกอย่างไว้ให้ ส่วนมึง แสดงละครให้เนียนก็พอ หลังจากได้เงินรางวัล มึงก็หนีออกมาเลย เคป่ะ เดี๋ยวพวกกูหาลู่ทางหนีให้ ”

“ ก็ได้ ” ฉันตอบตกลงไปอย่างไม่เต็มใจ

………………………..

ณ วันปฏิบัติงาน

ทุกอย่างเป็นไปอย่างราบรื่น ทอมมี่ทำการแจ้งข้อมูลและเบาะแสให้กับตระกูล โคลเมลลันเต้ ว่าเจอตัวทายาทที่หายสาบสูญไปแล้ว ส่วนจูลี่ก็แต่งหน้าทำผมให้ฉันมีเค้าโครงใบหน้าเหมือนฝั่งญาติที่จะไปหลอกลวงให้ได้มากที่สุด

หลังจากเตรียมการทุกอย่างเสร็จแล้ว ในที่สุดก็ถึงตาที่ฉันต้องแสดงฝีมือสักที ทุกอย่างมันราบรื่นและรวดเร็วจนน่ากลัว เมื่อคนของตระกูล โคลเมลลันเต้ เจอตัวฉัน คนเหล่านั้นก็พาฉันกลับบ้านต้นตระกูลทันที โดยไม่ถงไม่ถามอะไรฉันสักคำ จนสมองน้อย ๆ ที่ท่องสูตรคูณแม่ 7 ไม่จบอย่างฉัน เบลอกันเลยทีเดียว เมื่อมาถึงบ้าน ยายแก่ ๆ คนหนึ่งวิ่งมากอดฉันทั้งน้ำตา //อ้าวเฮ่ย ใจเย็นก่อนป้า นี่ไม่คิดจะถามอะไรฉันก่อนรึไง พอมาถึงก็ทึกทักเลยเนี่ยนะว่าฉันเป็นหลาน ฉันยังไม่ได้แสดงละครอะไรเลยนะ//

“ หลานย่า ในที่สุดย่าก็หาหนูเจอ ”

“ หนูงงไปหมดแล้วค่ะ นี่มันเรื่องอะไรกันหรอคะ แล้วที่นี่ที่ไหน ” ฉันทำทีกังวลและมองไปรอบ ๆ อย่างประหม่า และตื่นกลัว หึ! เป็นไงล่ะการแสดงของฉัน มันสุดเทพไปเลยใช่มั้ย

“ หลานย่าคงจะตกใจแย่เลยใช่มั้ยลูก ไม่เป็นไรนะ ที่นี่ปลอดภัย นี่ก็ดึกมากแล้ว หนูไปพักผ่อนก่อน ไว้พรุ่งนี้ค่อยคุยกัน ” อะไรกันเนี่ย สมองน้อย ๆ ของฉันตามไม่ทันแล้วนะ ตามน้ำไปก่อนก็แล้วกัน

“ คะค่ะ คุณย่า ” จะว่าไปแล้วก็ พักผ่อนหรอ ยะฮู้วววววว บ้าไปแล้ว วะว้าววววว นี่ห้องของฉันหรอเนี่ย ใหญ่กว่าบ้านทั้งหลังในสลัมนั่นอีก นั่นมันอ่างอาบน้ำสุดหรู แล้วในอ่างนั่นมันไม่ใช่น้ำ แต่เป็นน้ำนมนี่นา ห้องสีชมพูหวานมาก นี่มันสวรรค์ชัด ๆ โอ้ววววพระเจ้า ทอมมี่ จูลี่ อีดอกคนนี้เหมือนเป็นเจ้าหญิงเลย ไม่ได้ละก่อนที่ความจริงจะถูกเปิดเผยฉันจะต้องกอบโกยความสุขนี้ให้ถึงที่สุด เย้ ๆ

นี่มันชีวิตสุดหรูในเทพนิยายชัด ๆ อาบน้ำแร่ แช่น้ำนม มีอาหารแสนแพงให้กิน มีคนรับใช้ อืมมมม แค่ไม่กี่ชั่วโมงฉันยังมีความสุขขนาดนี้ แล้วถ้าได้อยู่ตลอดไปจะมีความสุขขนาดไหนกันนะ ค่ำคืนอันแสนสุขของฉัน กับบ้านหลังใหญ่ ในฐานะทายาทปลอม ๆ ที่สูญหาย ฉันค่อย ๆ พยายามข่มตานอนด้วยความตื่นเต้น แต่จู่ ๆ ร่างกายก็รู้สึกหนาวขึ้นมาอย่างไม่มีสาเหตุ สัมผัสของเตียงนุ่ม ๆ ก็เปลี่ยนเป็นแข็ง ฉันจึงค่อย ๆ ลืมตาตื่นขึ้นมาพร้อมกับแสงไฟแยงตากับภาพเพดานสีชมพูอ่อนอันคุ้นเคย แต่เอ๊ะ! นั่นมันอะไรนะ เพดานห้องสีท้องฟ้าสวยงาม ด๊ะ เดี๋ยวนะ ทำไมมีคนขี่กระบี่อยู่เพดานห้องของฉันละ แล้วไหนจะผนังห้องที่ตกแต่งไปด้วยป่าไม้ทึบนั่นอีก นี่มันเรื่องบ้าอะไรกันเนี่ยยยยยยยยยย