พิมพ์อรเดินเหม่อลอยออกไปจากคอนโดของโซนิค ตั้งใจจะโบกแท็กซี่ไปหาพัชรพงศ์ที่คอนโดของเขาซึ่งอยู่ไม่ไกลจากที่นี่ ตอนนี้เธออยากเจอเพื่อน อยากระบายทุกสิ่งทุกอย่างออกมาให้หมด แต่ยังไม่ทันออกไปพ้นจากเขตถนนส่วนบุคคล ข้อมือเล็กก็ถูกกระชากจนร่างน้อยลอยหวือไปปะทะกำแพงอกแกร่งของใครบางคนเข้าอย่างจังคนที่เธอทั้งรักทั้งชังนั่นเอง!

“ปล่อยนะ” เธอสั่งเขาเสียงห้วน ดวงตาก็แข็งกร้าวไม่เหลือความนุ่มนวลอ่อนหวานใดๆ อีกแล้ว เขาทำให้เธอเสียน้ำตายิ่งกว่าใครๆ ที่ผ่านมา

“มานี่!” เขาว่าสั้นๆ พร้อมกับฉุดกระชากลากถู ครั้นเธอไม่ยอมตามใจก็จับยกเธอขึ้นอุ้มพาดบ่า ก่อนจะเดินดุ่มๆ พาขึ้นมาบนห้อง ห้องที่เมื่อสามสัปดาห์ก่อนมันยังอวลไปด้วยกลิ่นอายแห่งรักอยู่เลย แต่ตอนนี้่น่ะหรือ มันจะมีแต่ร่องรอยแห่งช้ำเสียมากกว่า

โซนิควางร่างที่แบกมาบนโซฟาในห้องรับแขกแรงๆ พร้อมกับถอนหายใจอีกครั้ง รู้สึกยุ่งยากใจกับเรื่องยุ่งเหยิงที่จะว่าไปก็มาจากเขานั่นแหละที่ทำให้เป็นแบบนี้ วินาทีนั้นที่เธอบอกว่าไม่ต้องไปหา และเขาก็บอกว่าโอเค ใจเขาไม่ได้โอเคสักนิด พอหันหลังเดินหนีไปไม่กี่ก้าวแล้วเหลียวกลับไปมองอีกครั้ง ได้เห็นว่าเธอกำลังจะกลับไปจริงๆ วินาทีนั้นเขาก็ลืมความตั้งใจ รีบเดินตามลิ่วๆ ตามไปลากเธอกลับมาแต่เมื่อต้องมาเผชิญหน้ากันตอนนี้ เขากลับไร้คำพูดจะอธิบายเอาเสียดื้อๆ และเขาคิดว่าคนเราไม่จำเป็นต้องพูดทุกเรื่อง และผู้หญิงที่ได้อยู่เคียงข้างเขาเป็นคู่ชีวิตก็ควรจะหนักแน่นกว่านี้แต่ครั้นเห็นใบหน้าหวานเต็มไปด้วยคราบน้ำตา ก็อดเอ่ยถามไม่ได้

“เป็นอะไร”เธอหันไปมองหน้าเขาด้วยใบหน้าบึ้งตึง ยังจะกล้ามาถามอีก!

“พิมพ์ต่างหากที่ต้องถามคุณว่าคุณเป็นอะไร ทำไมต้องทำกับพิมพ์แบบนี้ พิมพ์ทำอะไรผิด”

“ก็แต่งด้วยแล้วก็น่าจะพอใจ ยังจะต้องการอะไรอีก ทำไมแค่นี้ก็ต้องคิดเล็กคิดน้อย”

“พิมพ์ไม่เคยคิดเล็กคิดน้อย พิมพ์แค่ไม่เข้าใจ”

“แล้วต้องการเข้าใจแบบไหน คิดเองเออเองจบแล้วนี่” เขาสวนกลับรวดเร็วจนเธออ้าปากค้างก็จริง เธอไม่เคยรู้อะไรเกี่ยวกับเขาเลย ไม่เลยจริงๆ ตอนนี้เขาเหมือนคนแปลกหน้า ไม่ใช่คนที่เธอเคยรู้จักมาตลอดอีกแล้ว

“งั้นเราก็คงไม่มีอะไรจะต้องคุยกันอีกแล้วค่ะ” เธอว่าก่อนจะลุกเดินหนีเขาเข้าไปในห้องนอน

“ฮันนี่ ฟังผมก่อน” เขาตามมากระชากแขนไว้ให้เธอหยุดเดิน แต่เธอก็สะบัดออกและถอยห่างจากเขา

“ไม่! พิมพ์จะกลับบ้าน พิมพ์ไม่อยากอยู่ที่นี่อีกแม้แต่วินาทีเดียว ฮือๆ” เธอตะโกนใส่หน้าเขาพร้อมอาการสะอึกสะอื้นที่ตีตื้นขึ้นมาอีกครั้ง หันหลังเตรียมจะเดินไปที่โซนแต่งตัว เพื่อเก็บเสื้อผ้า ของที่เป็นของของเธอจริงๆ ที่ไม่ใช่สิ่งที่เขาซื้อให้ พิมพ์อรตั้งใจว่าจะขนกลับไปที่บ้านให้หมด ให้มันจบๆ กันไป แต่โซนิคที่โมโหจนเลือดขึ้นหน้า เดินมากระชากข้อมืออีกครั้งและตวาดด้วยความฉุนเฉียว

“จะไปไหน!”

“ปล่อยพิมพ์นะ อย่ามาทำกับพิมพ์เจ็บๆ แบบนี้ คุณไม่มีสิทธิ์” คำพูดของเธอทำให้เขาตาลุกวาว

“ไม่มีสิทธิ์งั้นเหรอ ดี! ก็ให้มันรู้ว่าผัวอย่างผมจะแตะต้องคุณไม่ได้” เขาว่าเสียงดุดันพร้อมกับกระชากร่างงามเข้ามาปะทะอกกว้าง แล้วรวบกอดเอาไว้แน่นพิมพ์อรดิ้นขลุกขลักอยู่ในอ้อมแขนแกร่งที่รัดแน่นราวกับเชือกป่านที่พันม้วนสามทบ แต่เขาก็ไม่ยอมปล่อย

“ปล่อยนะ คนบ้า!” ปากห้าม ใบหน้าก็เบี่ยงหลบปากและจมูกของเขาวุ่นวายไปหมด สุดท้ายก็สู้แรงเขาไม่ได้ เรือนกายบอบบางอ่อนระทดระทวยลงเรื่อยๆกระทั่งสู้ไม่ไหว โอนอ่อนผ่อนตามไปนอนราบลงบนเตียง โดยมีเขาทาบทับแน่นหนา พร้อมกับจุมพิตที่ระรัวสัมผัสทั่วใบหน้าและลำคอระหง

“ไม่เอา!”

“ต้องเอา!”

“พิมพ์ไม่ยอม พิมพ์จะไม่ยอมอีกแล้ว”

“นั่นเป็นเรื่องสุดท้ายที่ผมจะยอมให้มันเกิดขึ้น”