“ผมต้องสืบสาวก่อนว่าที่คุณพูดมันจริงเท็จแค่ไหน ใส่สีตีไข่เติมเชื้อไฟเข้าไปกี่เปอร์เซ็นต์ เรื่องพวกนี้ผิดถูกมันอยู่ที่ใครจะเล่า การผิดใจของพนักงานเกิดขึ้นไม่เว้นวัน ถึงคุณจะนอนกอดผมทั้งคืนก็ใช่ว่าผมจะเข้าข้างเสมอไป”

“ผมไปนอนกอดคุณเมื่อไหร่!”

“คงต้องย้อนกล้องวงจรปิดให้คุณดู”

_________________

“ถ้าผมตกงานคุณต้องรับผิดชอบ”

“เพราะ?”

“ก็ถ้าคุณเรียกหัวหน้าไปคุย คนแรกที่เธอจะเพ่งเล็งมาก็คือผม หาว่าผมเอาเรื่องพวกนี้ไปฟ้อง”

“แล้วให้ผมรับผิดชอบยังไงดี?”

“อย่ามาทำหน้าเหมือนเสี่ยเฒ่ากับผมได้ไหม!”

“เรียกผมว่าอะไรนะ?”

“ก็คุณเล่นหูเล่นตาตอนถามอะ คุณไม่รู้หรอกว่าตัวเองกะลิ้มกะเหลี่ยแค่ไหน เห็นแล้วเหมือนพวกเสี่ยแก่ ๆ หลอกล่ออีหนู”

“แล้วล่อได้ไหม?” 

“ไม่!”

“ลืมไป คนที่คุณสนใจคือเสี่ยภาคิน”

“อย่างน้อยเขาก็ไม่หน้าหื่นเหมือนคุณ”

_________________

TALK

ทุกคน~~~ กลับมาแล้วหลังจากจบเรื่อง #ขอเป็นพระเอกในหัวใจพระเอก? ไป ไม่ได้เปิดเรื่องใหม่ทันทีเพราะทำเรื่องย้ายที่อยู่จนตอนนี้เข้าที่แล้ว พร้อมกลับมาสร้างรอยยิ้มให้ทุกคนเช่นเคยยยย (ไหมนะ...555)

เรื่องนี้ก็ฟีลกู้ดคอเมดี้อีกเช่นเคยนะคะ เป็นเรื่องของชายหนุ่มที่ปรารถนาอยากได้ผัวรวยเพราะเบื่อแล้วกับชีวิตการทำงานที่สังคมรอบข้างประสาทแดก แต่ไม่รู้ว่าสายตาไม่ดีหรือเรดาร์พัง คนรวยจริงเสนอตัวให้ดันไม่ชอบ ไปชอบลูกน้องเขาซะได้ 

งานนี้ไม่รู้ว่าต้องเอาใจช่วยนายเอกให้ได้ผัวรวย หรือเอาใจช่วยพระเอกให้ไอ้เด็กนี่มองมาที่เขาสักที

พระเอกงง กูไม่รวยตรงไหน ผิดคอนเซปต์อะไร ~~~

คำเตือนเล็กน้อย

- เรื่องนี้มีการใช้คำสบถ กู มึง วะ โว้ย นะคะ แต่เป็นการพึมพำกับตัวเองไม่ได้ใช้กับผู้อื่น

- หากมีการเตือนนอกเหนือจากนี้ พลอยจะติดแจ้งไว้ในตอนของเรื่องเพิ่มเติมนะคะ แต่โดยเนื้อหาไม่น่าจะมีอะไรค่ะ

- ถอดสมองอ่านได้เลยนะคะ

ฝากกดติดตามนิยาย เพิ่มลงชั้น กดหัวใจ คอมเมนต์ ใดใดที่สามารถเพิ่มกำลังใจให้นักเขียนคนนี้ได้นะคะ สามารถเล่นแท็กชื่อเรื่องได้เลยค่ะ #ไหนว่าอยากได้ผัวรวย